Τετάρτη, Ιουνίου 25, 2014

Κλασθείσης ποτέ νηός εν ύδατι


Κλασθείσης ποτέ νηός εν ύδατι δήριν έθεντο
δισσοί υπέρ μούνης μαρνάμενοι σανίδος.
τύψε μεν Ανταγόρης Πεισίστρατον, ου νεμεσητόν,
ήν γαρ υπέρ ψυχής΄αλλά εμέλησε Δίκη.
νήχε δ' ο μεν τον δ' είλε κύων+ αλός. παναλάστωρ 
Κηρών+ουδ΄υγρώ παύεται εν πελάγει.

Αντίπατρος Θεσσαλονικεύς,
Anthologia Graeca, 1958 (Griechisch-Deutsch ed. Hermann Beck), ΙΧ, 269


***
Κάποτε ένα καράβι τσακίστηκε στη θάλασσα
κι έπεσε ξύλο πολύ ανάμεσα σε δύο ναυαγούς,
που διεκδικούσαν τη μοναδική σανίδα σωτηρίας.
Βάρεσε ο Ανταγόρας τον Πεισίστρατο, πράξη όχι μεμπτή,
όταν αγωνίζεται κανείς για τη ζωή του. Όμως η Δίκη δεν τον άφησε ατιμώρητο. Ο ένας βγήκε κολυμπώντας στην ακτή,
τον άλλο όμως άρπαξε στα σαγόνια του ένας καρχαρίας.
Ούτε μες στην πλατιά θάλασσα σταματά να εποπτεύει

το πνεύμα που τιμωρεί και εκδικείται τα πάντα.

Ανώνυμος είπε...
Το επίγραμμα αυτό είναι του Αντιπάτρου του Θεσσαλονικέως και όχι του Φιλίππου. Επίσης το αρχαίο κείμενο έχει κάποια λάθη. Π.χ. στον τελευταίο στίχο η ορθή λέξη στο πρωτότυπο δεν είναι "χήρων", αλλά "Κηρών"! Βλ. Anthologia Graeca, 1958 (Griechisch-Deutsch ed. Hermann Beck), ΙΧ, 269 (Έγραψε: Κωνσταντίνος Βαθιώτης)

Δεν υπάρχουν σχόλια: