Η ζωή μου μέσα στ΄όνειρό μου
Μες στη νύχτα του μυαλού μου
περπατούν τα περασμένα΄
προχωρούν αργά, πιασμένα,
σ΄ένα γύρο στη σειρά΄
προχωρούν μαζί, πιασμένα,
χώρια κι όμως ταιριασμένα,
δίνοντάς μου δίχως λόγο
μιαν ανέλπιδη χαρά!
Περπατούν αργά, στις μύτες
των ποδιών, και με κοιτάζουν΄
κι όλα γύρω τώρα μοιάζουν
μια μακάβρια τελετή΄
μια γιορτή του πέρα κόσμου,
που κι ο πόθος ο δικός μου,
κι η χαρά μου, κι η καρδιά μου
μοιάζουν όλο σκελετοί!
Όλα τ΄άνθη είναι στα βάζα,
και τα φώτα είν΄αναμμένα...
Κι όμως όλα μου είναι ξένα,
κι όμως όλα τ΄αγαπώ!
Όλα μου είναι τόσο ξένα,
κι όμως πόσο αγαπημένα,
κι όλα περπατάνε μ΄ένα
τόσο γνώριμο σκοπό!
Μα σε λίγο θα φωτίσει,
κι όλ΄αυτά, που ο νους μου κλείνει,
θα χαθούν σαν να ΄χουν γίνει
κάτι πλάνο που δε ζει΄
κι η ψυχή μου , κι η καρδιά μου
θα γυρίσουν από πέρα,
τυραννώντας με ολημέρα,
που δεν πέθανα μαζί!..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου