ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΑΠΟΔΕΙΞΗ
"ΑΝΩΤΕΡΟΥ ΗΘΟΥΣ"
"ΑΝΩΤΕΡΟΥ ΗΘΟΥΣ"
ΑΠΟ ΤΟΝ "ΛΑΜΠΡΟ" ΑΚΑΔΗΜΑΪΚΟ
ΤΟΥ Α.Π.Θ.
ΤΟΥ Α.Π.Θ.
ΠΕΡΙΚΛΗ ΒΙΖΟΥΚΙΔΗ,
ΠΟΥ Ο ΔΗΜΟΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
ΤΟΝ ΤΙΜΗΣΕ ΕΠΙ ΧΟΥΝΤΑΣ,
ΔΙΝΟΝΤΑΣ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΣΕ
ΔΡΟΜΟ ΤΩΝ 40 ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ.
Απόσπασμα της αρνητικής εισηγητικής έκθεσης του μισαλλόδοξου καθηγητή Βιζουκίδου κατά του Αλέξανδρου Δελμούζου, ενός κορυφαίου παιδαγωγού, του οποίου οι καινοτόμες δράσεις , βασισμένες σε πρωτοποριακές ανθρωπιστικές αλλά και πρακτικές ιδέες, έκαναν να πνεύσει στην ελληνική εκπαίδευση ο άνεμος της αλλαγής.Έκτοτε, οι απόψεις του για ένα «σχολείο εργασίας», για καθιέρωση μαθήματος «αγωγής του πολίτη», για «μαθητικές κοινότητες» κ.ά. καταγράφηκαν θαυμαστικώς στην ιστορία της ελληνικής εκπαίδευσης ως "το σύστημα του Δελμούζου". Οι βασικές παιδαγωγικές αρχές του Δελμούζου , που βασίζονταν στην καλλιέργεια της δημιουργικότητας και της αυτενέργειας των μαθητών αλλά και στην εξατομικευμένη διδασκαλία, ενέπνευσαν χιλιάδες εκπαιδευτικούς αλλά επέσυραν τη μήνη των στενοκέφαλων συντηρητικών κύκλων, οι οποίοι τον μίσησαν θανάσιμα και έκαναν τα πάντα για να τον εξοντώσουν. Ο Δελμούζος εξαναγκάστηκε , κατ΄ουσίαν , σε παραίτηση απ΄το Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, το 1937, λόγω "αδυναμίας" του να αποδεχθεί τις εθνικοσοσιαλιστικές αρχές του Μεταξικού καθεστώτος, όμως υπέβαλε αίτηση επαναδιορισμού αμέσως μετά την απελευθέρωση, βάσει ενός νόμου που επέτρεπε σε πανεπιστημιακούς που είχαν απομακρυνθεί από το πανεπιστήμιο , κατά τη διάρκεια της 4ης Αυγούστου, να επιστρέψουν στην έδρα τους.
Η τριμελής επιτροπή που συγκροτήθηκε για να εξετάσει την αίτηση του Δελμούζου αποτελούνταν από τους καθηγητές Στίλπωνα Κυριακίδη, Περικλή Βιζουκίδη και Ιωάννη Παπασταύρου. Μολονότι ο Κυριακίδης και ο Παπασταύρου έκριναν θετικά την επιστροφή του Δελμούζου στο πανεπιστήμιο, ο Βιζουκίδης προέβαλε "σθεναρή αντίσταση", με γελοία επιχειρήματα , που είχαν ως άξονα την χαφιεδίστικου τύπου πολιτική δυσφήμιση του Δελμούζου και τη σπίλωση του παιδαγωγικού
του έργου.
Το κείμενο που ακολουθεί δε συντάχθηκε από κάποιον ασφαλίτη της Μεταξικής ή Χουντικής περιόδου αλλά από τον καθηγητή του ΑΠΘ Περικλή Βιζουκίδη. Δείχνει ξεκάθαρα πόσο ευτελής άνθρωπος ήταν αλλά και με πόση εμπάθεια συμπεριφερόταν σε όσους θεωρούσε, σύμφωνα με τα δικά του ιδιοτελή κριτήρια, ως "εχθρούς του έθνους". Διαβάζοντας το απόσπασμα, μένουμε άναυδοι από την γκεσταπίστικου τύπου
ενοχοποίηση ως "κομμουνιστές" φιλελεύθερους αστούς παιδαγωγούς, όπως ο Δελμούζος και ο Κουντουράς.
Νομίζουμε ότι και μόνο αυτό το απόσπασμα* να διαβάσει κανείς από τα πρακτικά της συνεδρίασης της 10.9.1945, μπορεί να αντιληφθεί τι είδους "κουμάσι" υπήρξε ο θλιβερός αυτός άνθρωπος.
ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΕΓΑΛΟ ΠΑΙΔΑΓΩΓΟ ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ: =>Εν Αμφισση: Αλέξανδρος Δελμούζος
Τοιούτοι υπήρξαν ο Αβραάμ Ελευθερόπουλος και ο Ιωάννης Ιμβριώτης και ο Χαράλαμπος Θεοδωρίδης. Αλλ΄οι δύο τελευταίοι, αν και είχον κομμουνιστικά φρονήματα, εν αντιθέσει προς τους πρώτους, δεν εζημίωσαν τόσον πολύ εξωτερικώς το Πανεπιστήμιον, διότι ήσαν επιτηδειότεροι και είχον την ικανότητα να κρύπτωνται επιτηδείως, υπήρξαν όμως φυσικώ τω λόγω δεινοί ενισχυταί της επεκτάσεως του κομμουνισμού εν τω Πανεπιστημίω.
Η επάνοδος του Αλεξάνδρου Δελμούζου εις το Πανεπιστήμιον τυγχάνει, κατ΄ εμήν γνώμην, αποκρουστέα και δη και διά νομοθετικού εν ανάγκη μέτρου, διότι θα ζημιώση το ίδρυμα και θα προκαλέση την αγανάκτησιν της δημοσίας γνώμης, αρκετά δυσμενούς κατά του Πανεπιστημίου ένεκα ποικίλων κατά καιρούς γενομένων ατασθαλιών και φαύλων εισχωρησάντων εις αυτό, καθ΄ων από δεκαετίας περίπου διεξάγω άχαριν αγώνα.Το όνομα του Αλεξάνδρου Δελμούζου είναι αναποσπάστως συνδεδεμένον:
α) μετά του κομμουνιστού ηγέτου Δημητρίου Γληνού, αδιάφορον δε αν βραδύτερον ο Αλέξανδρος Δελμούζος απεσπάσθη και εγένετο αυτεξούσιος ότι επί μακρά έτη συνειργάσθη μετ΄εκείνου και υπεβοήθησε τας αντεθνικάς και αντικρατικάς επιδιώξεις εκείνου, σημαίνει άκραν επιπολαιότητα και ακρισίαν.
β) μετά των κομμουνιστών Ρόζας Ιμβριώτου και Ιορδανίδου, ους επροστάτευσεν ως διδασκάλους εν ανωτέρω εκπαιδευτικώ ιδρύματι της πρωτευούσης, ούτινος προΐστατο ο Αλέξανδρος Δελμούζος, υποτυπώσας μάλιστα τότε και την ανόητον αρχήν, ότι ανέχεται και κομμουνιστάς διδασκάλους, εφ΄όσον εκτελούσιν ούτοι καλώς τα διδακτικά αυτών καθήκοντα. Αλλ΄η πρόσφατος πείρα εδίδαξεν ημάς, ότι οι έχοντες τοιαύτας αντιλήψεις συνετέλεσαν εις την διαφθοράν της νεολαίας από απόψεως φρονημάτων και είναι άρα ανάξιοι να διευθύνωσι και εποπτεύσωσιν εκπαιδευτικά ιδρύματα,
γ) μετά διαφόρων δημοσίων μεγάλων σκανδάλων (δίκη Βόλου και Ναυπλίου, Μαρασλειακά εν Αθήναις, υποστήριξις του κομμουνιστού Κουντουρά εν Θεσσαλονίκη) ων εγένετο άδοξος ήρως και άτινα κατερράκωσαν την φήμην αυτού και απέδειξαν ωσαύτως την επιπολαιότητα και κουφότητα του ήρωος των σκανδάλων. Ήρωες τοιούτων σκανδάλων δεν είναι σκόπιμον να καταλαμβάνωσιν ακαδημαϊκάς έδρας.[.......]
Περικλής Βιζουκίδης
*Το κείμενο από το βιβλίο του καθηγητή της Φιλοσοφικής Σχολής του ΑΠΘ Ν. Π. Τερζή, "Η Παιδαγωγική του Αλέξανδρου Π. Δελμούζου. Συστηματική εξέταση του έργου και της δράσης του", Εκδοτικός Οίκος Αδελφών Κυριακίδη, Θεσσαλονίκη 1998.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου