ΑΥΤΗ Η ΧΩΡΑ ΘΑ ΖΗΣΕΙ!

Αυτή η χώρα θα ζήσει!

Του Γιώργου Σκαμπαρδώνη

Εφημερίδα "Μακεδονία", 16/06/2011

Θυμάστε εκείνη τη μεγαλειώδη περηφάνια μας για τις νίκες της ομάδας άρσης βαρών, το καμάρι μας για διάφορους ολυμπιονίκες αθλητές, τη Θάνου και άλλα φρούτα - τελικά αποδείχτηκε απάτη όλο αυτό το πράμα, φενάκη και ψευδοροφή.

Να μη μιλήσω για το ποδόσφαιρο, όπου η αποσύνθεση είναι διαρκές αδίκημα, ισόβιο και ατελεύτητο - εν πάση περιπτώσει, ο τότε, παντελώς διαβρωμένος, αθλητισμός μάς είχε χτυπήσει καμπανάκι για το πού πάει αυτή η χώρα των λαμόγιων, και κάναμε πως δεν το ακούσαμε.

Ήμασταν όλοι ντοπαρισμένοι, θέλαμε τη δόξα ντε και καλά και με το στανιό και με κάθε τίμημα, μια δόξα έστω ψεύτικη, έωλη και φτιαχτή. Είχαμε ανάγκη, σαν μικροαστοί, να δείξουμε κάτι. Ψόφιοι για λεζάντα, για διάκριση - σαν τη φτωχή γειτόνισσα που, ενώ δεν έχει να φάει, αγοράζει BMW με δάνειο, για να πικάρει την κουνιάδα.

Φτάσαμε, ως λαός, στον ξεπεσμό. Μόνοι μας χάσαμε την αξιοπρέπειά μας, και τώρα μας φταίνε οι άλλοι - πώς να αντέξουμε τον εαυτό μας. Τι ήμασταν; Μικρά παιδιά, να μας ξεγελάσουνε οι Ευρωπαίοι; Και ποιοι φάγανε τις επιδοτήσεις, και ποιοι παίρνανε εορτοδάνεια, διακοποδάνεια, στεγαστικά, και είχανε είκοσι πιστωτικές; Και γι’ αυτό φταίνε οι τράπεζες ή η ηλιθιότητα του κάθε σαλταρισμένου που ήθελε να ζήσει ξεβράκωτα μεγαλεία με ξένα κόλλυβα;

Και πώς να εμπιστευτώ τον οποιονδήποτε που το παίζει τώρα παραλήρημα μόνο και μόνο επειδή μας βάλανε το χέρι στην τσέπη - πού είναι οι τεράστιες διαδηλώσεις του λαού για την παιδεία, για τη σήψη, για τη διαπλοκή, για τα παραδικαστικά, τα παραεκκλησιαστικά και τα λοιπά σκάνδαλα τόσα χρόνια; Και ποιος βλέπει τα πρωινάδικα, ποιος εκτρέφει τα δεκάδες περιοδικά της τιποτολογίας, της παπαρολογίας - κι εμείς δεν αποδεχτήκαμε αυτούς τους αρχηγούς, αυτούς του υποψήφιους; Με δυσαρέσκεια πιθανώς, άλλοι με θαυμασμό κι άλλοι με ξινή συγκατάβαση - δεν συζητούμε για τις τεράστιες ευθύνες των πολιτικών, βαρεθήκαμε να λέμε το αυτονόητο.

Αλλά το πράγμα δεν έγινε αιφνιδίως. Δεκαετίες κρατάει αυτή η κολόνια που μοσχοβρομάει και που έχει διαχυθεί σ’ όλη τη χώρα της φοροδιαφυγής και των αυθαίρετων, και της υποκουλτούρας και του βολέματος, και της επίδειξης και της αυταπάτης. Ξεκίνησε τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης, και ο ιός μόλυνε σχεδόν όλη την κοινωνία - ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω. Φυσικά και υπάρχουν περισσότερο και λιγότερο αμαρτωλοί, αλλά μάλλον οι άσπιλοι και οι απολύτως αμόλυντοι είναι ελάχιστοι, δυστυχώς. Άρα, πρέπει να πάμε σε μιαν άλλη αυτογνωσία και σε μιαν άλλη αυτο-συναίσθηση, και κυρίως: να μη διασαλευτεί η δημοκρατία, αυτή που έστω υπάρχει, και να μη φτάσουμε να κόψουμε μόνοι μας το λαιμό μας με το κόκαλο των παπουτσιών.

Η δημοκρατία πρέπει να περιφρουρηθεί. Και οι κύριοι που συμμετείχαν στην εξουσία και ήξεραν κι έχουνε φέρει τη χώρα ως εδώ ας αναλάβουνε τις ευθύνες τους και μην το παίζουνε αναδρομικά μωρές παρθένες που ανακάλυψαν ξαφνικά το κόκκινο φωτάκι. Ξέρανε πολύ καλά, βολεύανε κόσμο, σώπαιναν, εκμεταλλεύονταν την κατάσταση, προσέβλεπαν σε συντάξεις και τώρα, στα ζόρια, ας δείξουνε, έστω την ελάχιστη στιγμή, αίσθημα ευθύνης. Ας πιούνε, με γενναιότητα, το πικρό ποτήρι που τους αναλογεί και που αναλογεί, εξάλλου, στον καθένα μας.

Οι αθερινόψυχοι και οι λαγοκάρδιοι ας το βάλουνε στα πόδια. Αλλά όλοι μας καταλαβαινόμαστε. Ξεραινόμαστε. Η χώρα αυτή θα ζήσει. Με ή χωρίς αυτούς.