ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΡΟΜΑΝΤΙΣΜΟΣ

ΤΟ ΕΝΕΧΥΡΟΝ

Εις την Μέμφιν , της Αιγύπτου την μητρόπολιν της Μέσης

Πλούσιοι πολλοί κατώκουν, μεγιστάνες τρυφηλοί.

Μεταξύ δε των ολβίων (=ευτυχισμένων) και επιφανών,πολύ

Πρώτος ήτο ο Ραμέσσης (=Ραμσής).

Αλλ΄η Τύχη τα του βίου, ως η Φοίβη τα πελάγη,

Και ανάγει και κατάγει (= ανεβάζει και κατεβάζει).

Ως η αστραπή την πόλιν φήμη αίφνης διατρέχει,

Ο τρισόλβιος Ραμέσσης ότι εν σπουδή πολλή

Τα υπάρχοντα πωλεί,

Τα μεγάλα μέγαρά του με τους εκ Σφιγγών πυλώνας,

Τας ωραίας του επαύλεις, τους πλουσίους φοινικώνας,

Ό,τι εις τον κόσμον έχει.

Τα πωλεί δε διατί;

Δι΄ενέχυρον εν (=ένα) μόνον, εν, αλλ΄εις αυτόν αξίας

Αμυθήτου, εξαισίας,

Το οποίον να λυτρώση άλλως πως αδυνατεί.

Το ενέχυρον οποίον;Αίνιγμα σοφόν προβάλλω.

-Μη κειμήλιον ωραίον; Μη τι άγαλμα θεών;

- Όχι! όχι! υπέρ (=περισσότερο) ταύτα τιμιώτερόν τι άλλο.

-Μη αδάμας ευμεγέθης ως περιστεράς ωόν;

-Όχι! όχι! υπέρ τούτο τιμιώτερόν τι άλλο.

-Μη ο Φοίνιξ, το ωραίον, το αθάνατον πτηνόν,

Ό (= το οποίο) που ευγενώς απλώνει τα ολόχρυσα πτερά,

Και με στέμμα αδαμάντων εις τον ήλιον περά (=περνά)
-Όχι!όχι! υπέρ τούτο άλλο μάλλον (=περισσότερο) ποθεινόν.


Το ενέχυρον το μέγα, ο τιμήεις (=τίμιος) θησαυρός του
Το σκελέθρωμα υπήρχεν, η μομία (=μούμια) του πατρός του!


Και ο ευσεβής Ραμέσσης , αφού έθηκεν εις μνήμα,
Εκ των δανειστών λυτρώσας το καλόν και αύθις  κτήμα,
Τη επαύριον εφάνη ράβδον πτωχικήν κρατών,
Και τον άρτον εις τους δρόμους της Αιγύπτου επαιτών.

Ιωάννης Καρασούτσας (1824-1873)