Tου Αλέξη Παπαχελά
Η Καθημερινή,26/06/2011
Ισως τελικά να είναι γραφτό μας να χρεοκοπήσουμε. Υπάρχουν στιγμές που διαισθάνεται κανείς πως η άτυπη συμμαχία των δυνάμεων που μας ωθούν σε αυτή την κατεύθυνση είναι πολύ ισχυρή και δεν παλεύεται. Αρχικώς επρόκειτο για μια ετερόκλητη συμμαχία που περιελάμβανε: αντιευρωπαϊκά στοιχεία από την Αριστερά έως τα πολύ αντιδραστικά στοιχεία της Εκκλησίας, το βαθύ συνδικαλιστικό κράτος που δίνει μάχη για τη διατήρηση ενός μη βιώσιμου στάτους κβο, πολιτικούς που δεν θέλουν να είναι πολιτικοί χωρίς χρήμα ή δουλειές για να μοιράσουν, μέσα ενημέρωσης τα οποία λαϊκίζουν φρικτά επειδή κάποιος που λαϊκίζει περισσότερο τους κέρδισε τρία βράδια σε τηλεθέαση, χρεοκοπημένους επιχειρηματίες που θέλουν είτε να κρύψουν τη δική τους χρεοκοπία μέσα στο γενικό κακό είτε να μας αγοράσουν φτηνά με όσα (κλεμμένα) έβγαλαν έξω, 50άρηδες συνταξιούχους ΔΕΚΟ ή 60άρες άγαμες κόρες που παίρνουν σύνταξη ενάντια σε κάθε λογική.
Αυτοί μας ωθούσαν στη χρεοκοπία γιατί έχουν συμφέρον να μη σωθεί, να μην αλλάξει και να μην εξορθολογισθεί η χώρα μας. Εχουν όμως προστεθεί ενδιαμέσως άλλα κομμάτια της κοινωνίας, λόγω των τραγικών λαθών της κυβέρνησης. Πρώτα απ’ όλα οι άνεργοι οι οποίοι πείθονται εύκολα ότι για όλα φταίει το Μνημόνιο και δεν βλέπουν, γιατί κανείς δεν το εξηγεί, τι θα χάσουν αν χρεοκοπήσουμε.
Τώρα προστίθεται μια μεσαία τάξη που έχει δουλέψει σκληρά, έχει ματώσει για να βάλει τα παιδιά της στα ιδιωτικά σχολεία και να μαζέψει πέντε δεκάρες στην άκρη. Η τάξη αυτή βλέπει να χάνεται το έδαφος κάτω από τα πόδια της και δικαίως θυμώνει, γιατί στο κάτω κάτω είναι ο μεγάλος χαμένος της κρίσης και του σπάταλου κράτους που στραγγάλισε την οικονομία. Δυστυχώς το κυβερνών κόμμα δεν αντιλαμβάνεται ότι θα ήταν πιο έντιμο να απολύσει μερικές χιλιάδες υπαλλήλους του ευρύτερου δημόσιου τομέα από το να πιέσει με νέους φόρους τους πάντες. Ακόμη και πολιτικά θα ήταν πιο εύκολο να το πουλήσει, αλλά δυστυχώς το ΠΑΣΟΚ φοβάται τους συντρόφους και πελάτες του.
Πάνω απ’ όλα αυτά, έχουμε μια πολιτική τάξη που κοροϊδεύει τον εαυτό της, την κοινωνία και, όποτε μπορεί, τους ξένους. Αρχικώς εδέχθη το πρώτο Μνημόνιο και τη συνταγή της τρόικας, όπως περίπου εδέχθησαν να υπογράψουν τη συνθηκολόγηση οι Ελληνες στρατηγοί που παρέδωσαν την Αθήνα στους Γερμανούς. Τώρα δεν πιστεύει στο νέο Μνημόνιο, δεν θεωρεί ότι μπορεί να υλοποιηθεί, δεν καίγεται να το εφαρμόσει, αλλά θεωρεί πως είτε θα ξεγελάσει τους κουτόφραγκους είτε θα μας σώσουν γιατί δεν έχουν καμία άλλη επιλογή.
Τι γίνεται, όμως, παράλληλα; Στο εξωτερικό ένα διευρυνόμενο τμήμα του ευρωπαϊκού κατεστημένου καταλήγει στο συμπέρασμα πως «ήταν λάθος να μπει η Ελλάδα στο ευρώ» και πως «οι Ελληνες είναι εντελώς άλλη περίπτωση και από τους Πορτογάλους και από τους Ιρλανδούς». Το φθινόπωρο θα έχουν φτάσει στα όριά τους και κάποιοι θα αρχίσουν να φωνάζουν πως «οι Ελληνες είχαν τρεις ευκαιρίες και τις έχασαν». Θα έχουν άλλωστε δει ότι το κυβερνητικό προσωπικό δεν μπορεί, το κράτος και η κοινωνία δεν θέλουν και πως δεν υπάρχει περίπτωση συνεργασίας των δύο μεγάλων κομμάτων.
Μέχρι τώρα κορόιδευαν και οι ξένοι τους εαυτούς τους και τις αγορές γιατί δεν ήθελαν μια μη ελεγχόμενη χρεοκοπία της Ελλάδας. Ισως όμως τα καταφέρουμε εντέλει να τους... πείσουμε έως το φθινόπωρο ότι «μέχρι εδώ μπορούμε». Αλλωστε η μεσαία τάξη θα έχει έως τότε ξεσηκωθεί, οι λαϊκιστές θα παίζουν με μαεστρία την «πατριωτική» χορδή μας και θα είναι σαφές πως το νέο Μνημόνιο απλώς δεν υλοποιείται. Εκεί θα έλθει η στιγμή της αλήθειας, και για εμάς και για τους έξω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου