Οπου δεν πάει ο νόµος*
Τα όρια της διαµαρτυρίας τα κανονίζει ο νόµος. Η διαµαρτυρία δεν έχει όρια µόνο όταν στρέφεται κριτικά εναντίον του ίδιου µας του εαυτού και των ευθυνών του, όχι των άλλων. Το άθληµα όµως της αυτοκριτικής είναι διαχρονικά άγνωστο στην Ελλάδα. Η απουσία του χτίζει καριέρες, πολιτικές, καλλιτεχνικές, κοµµατικές. Είναι το θλιβερό αποτέλεσµα αµορφωσιάς µιας χώρας που πάντα της έφταιξε ο άλλος, ποτέ ο εαυτός της. Το εγκαινίασε η ∆εξιά, το απογείωσε και το επέβαλε ολοκληρωτικά, ακόµη και στους διανοούµενους, η Αριστερά. Είναι το παρανοϊκό αλλά βολικό ιδεολόγηµα που µε αυτό αναθρέψαµε µετά τον πόλεµο τα παιδιά µας. ∆εν τους µάθαµε ποτέ τι σηµαίνει προσωπική ευθύνη. Σήµερα διαµαρτύρονται ακολουθώντας αυτά που τους έµαθε ο µπαµπάς τους. Ακόµη µία εφηβική «επανάσταση µε τα λεφτά του µπαµπά», της Ευρώπης, του ∆ΝΤ, του κουτόφραγκου κ.λπ. «∆ώσε µου χαρτζιλίκι να µπορώ να σε βρίζω»!
Τσογλανιά, χαριτωµένη µεν στον έφηβο, θλιβερή όµως στον δήθεν ώριµο µεσήλικο που φαντασιώνεται ότι είναι «έφηβος επαναστάτης». Στρουθοκαµηλισµός; Ή απλώς τρόµος µπρος στον αναπόφευκτο βιολογικό θάνατο; Είναι ψυχιατρικής πάντως αρµοδιότητας. Σε ένα γκρουπ δέκα εκατοµµυρίων.
Σωτήρης Γκορίτσας. Σκηνοθέτης
*Απάντηση στο ερώτημα "Πού φτάνουν τα όρια της διαμαρτυρίας;" [Τα Νέα, 11/06/2011]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου