ΠΟΤΕ ΠΙΑ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΕΣ!

Εκδήλωση τιμής για επιζήσαντες ομήρους των ναζιστικών στρατοπέδων συγκέντρωσης πραγματοποιεί σήμερα ο δήμος Θεσσαλονίκης. Πρόκειται για 30 μέλη της εβραϊκής κοινότητας Θεσσαλονίκης και ένα της ορθόδοξης χριστιανικής κοινότητας, τα οποία θα τιμηθούν με την ανώτατη τιμητική διάκριση της πόλης.

 

ΔΥΟ  ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ

ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΕΧΟΥΝ ΚΟΝΤΗ ΜΝΗΜΗ

11-13 Ιουλίου 1942: Οι Γερμανοί συγκεντρώνουν

στην Πλατεία Ελευθερίας  τους Θεσσαλονικείς

άνδρες Εβραίους, από 18-45 ετών, για "καταγραφή"
και για "σπάσιμο του τσαμπουκά" τους
με ευξετελιστικές "ασκήσεις" και οδυνηρά μαρτύρια,
όπως της πείνας , της δίψας και της πολύωρης
έκθεσης στον ήλιο.

Τις επόμενες μέρες θα σταλούν  3.500 
άτυχοι  στα λατομεία και σε διάφορα

δημόσια έργα, όπως στην κατασκευή του 

αεροδρομίου Σέδες. Ελάχιστοι θα γυρίσουν

σώοι στα σπίτια τους. Οι υπόλοιποι θα

πεθάνουν από τις κακουχίες.

Η απάνθρωπη αυτή δοκιμασία των Εβραίων

της Θεσσαλονίκης ήταν ο προάγγελος 

του εφιάλτη που θα ακολουθούσε σε λίγους

μήνες με την αποστολή όλων των Εβραίων
στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης...

>>>>>>>>>>>>>>>>

«Ποτέ πια γενοκτονίες!»(;)

Το σύνθημα αυτό επαναλάβαμε με σκεπτικισμό, δυστυχώς, στις 27 του Γενάρη, «Παγκόσμια Μέρα Μνήμης των Θυμάτων του Ολοκαυτώματος», που καθιερώθηκε με ομόφωνη απόφαση της Γ.Σ. του ΟΗΕ το Νοέμβριο του 2005.

Ο σκεπτικισμός οφείλεται στο γεγονός ότι το Ολοκαύτωμα, ένας όρος που, ενώ «επιχειρεί να περιγράψει το απερίγραπτο», χρησιμοποιείται πολλές φορές εντελώς ανιστόρητα, χωρίς μέτρο και αιδώ, με αποτέλεσμα τη «σχετικοποίησή» του. Έτσι, αντί για πηγή ιστορικής αυτογνωσίας ολόκληρης της ανθρωπότητας, έχει μετατραπεί σε αβλαβές εικόνισμα, σε ηθικό σύμβολο. Το χειρότερο, σε αντικείμενο κυνικής εκμετάλλευσης και «κολυμπήθρα του Σιλωάμ» για μαζικά εγκλήματα που διαπράττουν ή ευλογούν όσοι υποκριτικά το επικαλούνται.

Στις 27.1.1945, ο Σοβιετικός Στρατός, καθώς προέλαυνε προς το Βερολίνο, απελευθέρωσε τους εναπομείναντες ομήρους στο ναζιστικό κολαστήριο του Άουσβιτς - Μπιρκενάου. Εννιά μέρες πριν φτάσει ο Κόκκινος Στρατός, τα ναζιστικά κτήνη εξανάγκασαν 60.000 έγκλειστους στο στρατόπεδο σε «πορεία θανάτου» εξήντα χιλιομέτρων, έως το Βόντισλαβ. Περίπου 15.000 από αυτούς πέθαναν στο δρόμο.

Το Ολοκαύτωμα δεν αφορά μόνον τα θύματα και το «τραύμα» τους. Αντίθετα, πρέπει να μεταμορφώσουμε τα αθώα θύματα των Ναζί σε ένα αδιαπέραστο τείχος απέναντι στην επανάληψη της ανείπωτης αυτής φρίκης. Μόνον έτσι το σύνθημα «ποτέ πια!» θα πάψει να είναι μια απλή ευχή ή μια συναισθηματική διακήρυξη, τη στιγμή που συνεχίζονται οι σφαγές αμάχων στον πλανήτη μας.

Οφείλει να αναχθεί, όπως τονίζει η Οντέτ Βαρόν-Βασάρ, σε «συμβολική μνήμη ενάντια σε κάθε προκατάληψη, ξενοφοβία και ρατσισμό. Η μνήμη του Άουσβιτς δεν προσβάλλεται όταν γίνεται εμβληματική όλων των θυμάτων του ρατσισμού. Αντίθετα, μόνον τότε βρίσκει το πλήρες νόημά της και τιμάται πραγματικά».

Η απόκρισή μας στην εναγώνια «κραυγή για το αύριο» των νεκρών ή επιζώντων του Ολοκαυτώματος, των ποικίλων θυμάτων του ρατσισμού πρέπει να είναι η αποκατάσταση των ιστορικών αδικιών, ο σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, η καταπολέμηση των ανισοτήτων και διακρίσεων.

Γιατί, όπως έλεγε και ο Αντόρνο, «πρέπει κανείς να γνωρίζει τους μηχανισμούς που καθιστούν τους ανθρώπους ικανούς για τέτοιες πράξεις και να μοχθήσει ξυπνώντας την κοινή συνείδηση γύρω από αυτούς τους μηχανισμούς, ώστε να αποτρέψει τους ανθρώπους από το να γίνουν ξανά έτσι».

Tιμώντας σήμερα στο Δημοτικό Συμβούλιο  τους συμπολίτες μας που επέζησαν της ναζιστικής θηριωδίας, αποτίουμε φόρο τιμής στις συμπολίτισσες μας Εβραιοπούλες που, με το μπαρούτι που έβγαζαν κρυφά από το εργοστάσιο πολεμοφοδίων «ΟΥΝΙΟΝ», ανατίναξαν οι «στασιαστές» άντρες συγκρατούμενοί τους το κρεματόριο 3 του Άουσβιτς, (βλ. την ταινία «ο θρίαμβος της θέλησης» του Ρόμπερτ Γιάνγκ, 1989).

Αλήθεια, γιατί αυτή η ηρωική πράξη αποσιωπάται και δεν «προβάλλεται», όπως θα έλεγε και ο Μ. Γλέζος, από την «εθνικώς ορθή» ιστορία της Αντιφασιστικής Αντίστασης;

ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΣ ΜΗΤΑΦΙΔΗΣ
Θεσσαλονικη-ανοιχτη πολη

Θεσσαλονίκη 20/6/2011