Κωνσταντίνος Χρηστομάνος

Κωνσταντίνος Χρηστομάνος
(1867- 3/11/1911)

Η ανάγνωση του σύντομου βίου του συνθέτει από μόνη της
ένα γοητευτικό μυθιστόρημα.
Γιος καθηγητή πανεπιστημίου και γερμανίδας αυλικού, έχει όλα τα φόντα για μια ευτυχισμένη παιδική ζωή , αλλά ένας τραυματισμός στη σπονδυλική στήλη τον ρίχνει στην κόλαση της αναπηρίας και της δυσμορφίας (ραχιτισμός)
από τα τέσσερά του χρόνια.
Φεύγει στη Βιένη για να σπουδάσει Ιατρική, αλλά τελικά σπουδάζει φιλολογία.
Μία ευτυχής συγκυρία τον καθιστά προσωπικό δάσκαλο της ελληνικής γλώσσας
της τραγικής αυτοκράτειρας Ελισάβετ (1891-1893), την οποία ερωτεύεται,
χωρίς φυσικά να τολμά να ομολογήσει τα αισθήματά του .
Ένα χρόνο μετά τη δολοφονία της αυτοκράτειρας από έναν αναρχικό (1898), δημοσιεύει τις αναμνήσεις του από τη μεγάλη αγαπημένη ( την αποκαλούσε Εκείνη...) το βιβλίο του Tagebucher (Φύλλα ημερολογίου) , γεγονός που επισύρει τη μήνη της Αυλής , που τον υποχρεώνει να εγκαταλείψει την Αυστρία.
Μετά από περιπλανήσεις ανά την Ευρώπη, επιστρέφει στα πάτρια εδάφη και συμβάλλει στη δημιουργία του πρώτου συγκροτημένου θεατρικού οργανισμού (Νέα Σκηνή) και στην επιβολή του σκηνοθέτη ως βασικού συντελεστή της θεατρικής παράστασης. Υπό τις οδηγίες του το Αθηναϊκό κοινό έρχεται σε επαφή με έργα μεγάλων δραματουργών, όπως του Ίψεν, του Τσέχωφ, του Στρίντμπεργκ, του Μέτερλιγκ, ενώ δεν αγνοεί έλληνες συγγραφείς σαν τον Ξενόπουλο και τον Παλαμά.
Το 1907 δημοσιεύει το θαυμάσιο βιβλίο Το βιβλίο της αυτοκράτειρας Ελισάβετ (ουσιαστικά μετάφρασε του Tagebucher), ένα έργο γεμάτο υποβλητικό λυρισμό και θαυμάσιες αποδόσεις των λεπτότατων ψυχικών καταστάσεων.
Στον αντίποδα εντελώς βρίσκεται το ύστατο βιβλίο του Η κερένια κούκλα , που πάλλεται από τη φλόγα του πάθους και του δυνατού ρεαλισμού (1911).
Ο Κωνσταντίνος Χρηστομάνος θα φύγει από τη ζωή στα σαράντα τέσσερά του χρόνια και με την πίκρα ότι
σε μερικούς ανθρώπους η ζωή παίζει απαίσια παιχνίδια .

Πορτρέτο της Ελισάβετ από την Gyula Benczúr (1899)