Άκρως ενδιαφέρον!

Συνελήφθη και βασανίστηκε φρικτά από τα ανθρωποειδή της Χούντας.
Όπως τόσοι άλλοι από εκείνους που δεν έσκυψαν το κεφάλι και έσωσαν την
τιμή του ελληνικού λαού.
Γιατί αν δεν υπήρχαν αυτοί οι λεβέντες ,
η χώρα θα προσερχόταν ακόμη αυθορμήτως στις
"μεγαλειώδεις" παράτες των συνταγματαρχών και θα εκστασιαζόταν
με τα ελληνοχριστιανικά κιτσαροειδή θεάματά της.
Ονομάζεται Περικλής Κοροβέσης
και είναι αυτός που κατήγγειλε στη διεθνή κοινότητα τα φρικτά βασανιστήρια
που υφίσταντο οι πολιτικοί κρατούμενοι της χούντας.
Αμέσως μετά την πτώση των συνταγματαρχών,
κυκλοφόρησε το
συγκλονιστικό βιβλίο-μαρτυρία
«ΑΝΘΡΩΠΟΦΥΛΑΚΕΣ»
(Εκδόσεις Κάλβος).
Αύριο θα βρίσκεται στη Θεσσαλονίκη, με αφορμή την επανέκδοση του
κλασικού αυτού ντοκουμέντου από τις εκδόσεις "Ηλέκτρα".
Θα τον συναντήσετε την Πέμπτη 14/6, ώρα 8μ.μ,
στο κτίριο της ΕΔΟΘ – Προξένου Κορομηλά 51.
Για το σκοπό αυτό έχει ετοιμαστεί μια ειδική εκδήλωση ,
υπό τον τίτλο
«ΑΝΘΡΩΠΟΦΥΛΑΚΕΣ τότε και σήμερα».

1.
Θα μιλήσουν οι:
Θωμάς Κοροβίνης, φιλόλογος – τραγουδοποιός
Τριαντάφυλλος Μηταφίδης, φιλόλογος, πρώην πολιτικός κρατούμενος
Ειρήνη Τσολάκη, εκπρόσωπος της Διεθνούς Αμνηστίας
2.
Θα γίνει παρέμβαση από το συγγραφέα Περικλή Κοροβέση
3.
Θα προβληθούν αποσπάσματα από την ταινία του Ροβήρου Μανθούλη
«Η δικτατορία των Συνταγματαρχών»

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ
(Περιγραφή του βασανιστηρίου με ηλεκτροσόκ)

[…] Το ρεύμα διέρχεται τον ανθρώπινο οργανισμό σε συνεχή κύματα. Νομίζεις πως τα κόκαλά σου, η σάρκα σου, τα νεύρα σου είναι λαστιχένια και κυματίζουν όπως ένα χαλί που το τινάζεις από το μπαλκόνι. Το στόμα σου, η γλώσσα σου, γίνεται σα χαλκός και είναι λιγάκι αλμυρό, το στομάχι σου, τα άντερά σου και τα γεννητικά όργανα γίνονται μια ενότητα συμπαγής, σιδερένια που σε τσιμπάει σα να’ χει καρφίτσες. Με άλλα λόγια είναι μια ανάποδη φάλαγγα. Αυτό γίνεται πότε από το ένα αυτί και πότε από το άλλο. Κάθε τόσο ο ένας κοίταζε την καρδιά. Νομίζω πως, άμα δούνε πως η καρδιά είναι γερή, δυναμώνουν την ένταση. Η διαφορά με τη φάλαγγα είναι πως εκεί, όσο περνάει η ώρα αρχίζεις να νιώθεις πως κάποτε θα τελειώσει, θα λιποθυμήσεις. Εδώ όσο περισσότερες εκκενώσεις δέχεσαι, τόσο αυξάνει η ζωτικότητά σου και γίνεται πιο αφόρητο. Τα μάτια σου τρέχουνε, η μύτη σου τρέχει και τα νιώθεις μολυβένια. Το στόμα σου γεμίζει σάλια. Πετάγεσαι πολύ δυνατά. Κάθε φορά ακούς τα λουριά να τρίζουν. Μόλις σταμάτησαν χάθηκα.[…] (σελ. 60)