Οι ραδιοφωνατζήδες και οι άλλοι...

Κάντε μια βόλτα στα FM της πόλης μας και ακούστε επ' ολίγον όσους ομιλούν. Μιλάμε για εκείνους που "ψωμίζονται" από τη δουλειά τους, όχι για τους γραφικούς και τις "ψωνάρες" που βγάζουν τα απωθημένα τους μπροστά σε ένα μικρόφωνο.
Πάρτε μετά μολύβι και χαρτί και προσπαθήστε να τους κατηγοριοποιήσετε. Εύκολα θα σχηματίσετε τις τρεις κατηγορίες των ανθρώπων που ασχολούνται επαγγελματικά με το ραδιόφωνο στην πόλη μας.
Στην πρώτη κατηγορία έχουμε αυτούς που χαϊδεύουν την εξουσία. Συνήθως ασχολούνται με τη "θετική" πλευρά της καθημερινότητας , χυδαίο κουτσομπολιό δηλαδή και ελληνικούρικος χαβαλές με σκυλοτραγουδάκια για να περνά η ώρα, έμμεση ή φανερή προβολή επιφανών εκπροσώπων του Συστήματος, των "πετυχημένων" και των γκλαμουράτων .
Οσάκις είναι αναγκασμένοι να πιάσουν την "καυτή" πατάτα που βγαίνει από το φούρνο των μικρών ή μεγάλων τραγωδιών μας, κάνουν τα αδύνατα δυνατά για να την πετάξουν μακριά. Καμιά σοβαρή έρευνα, ουδεμία διάθεση για εποικοδομητική κριτική, κανένας μαχητικός αντίλογος απέναντι στην Εξουσία και στα ψέματά της.
Απλά φερέφωνα της κυβέρνησης και των αφεντικών τους είναι οι μικροαστούληδες οσφυοκάμπτες των ερτζιανών και, όσες φορές μάλιστα χρειάζεται , γίνονται ένθερμοι προπαγανδιστές τους, αφού πληρώνονται από το δημόσιο ή το ιδιωτικό χρήμα και πρέπει να αντιγυρίζουν στα αφεντικά τους τη χάρη για το κωλοκούμπι που τους δώσανε. Πάρτε, για παράδειγμα, τους κρατικούς σταθμούς και το δημοτικό ραδιόφωνο , που οι περισσότερες εκπομπές των διαφόρων καλημέρα σας και συγκρουομένων μετωπικά με τον πολιτισμό λες και απευθύνονται σε δημότες κάποιας ευτυχισμένης ελβετικής λουτρόπολης. Χασκογελάκια, ραφιναρισμένη ειρωνεία και πού θα πάμε και τι να δούμε, όταν έξω γίνεται του Κουτρούλη ο γάμος και έχει γυρίσει το σύμπαν ανάποδα.
Στη δεύτερη κατηγορία ανήκουν όσοι βρίζουν πατόκορφα την Εξουσία γενικώς. Κυνικοί και θρασύτατοι , λαϊκίζουν ασύστολα. Βάζουν τους πάντες μέσα στο σέικέρ τους και , χτύπα χτύπα, τους αλλάζουνε τον αδόξαστο. Ύβρεις , λάσπη , απειλές. Σκέτος φασισμός! Το σύνθημά τους : " Όλοι είναι πουλημένοι, ψεύτες , κλέφτες, τέρατα , κανένας δεν έχει τη γούνα του χωρίς ράμματα!" . Και αυτά τα "ράμματα" είναι που δήθεν αποκαλύπτουν οι ραδιοφωνατζήδες Ζορό μας , αφού προασπίζουν με τα απαίσια ελληνικά τους και τα ανύπαρκτα επιχειρήματά τους τα έννομα συμφέροντα των "αδυνάτων" από τα "βαμπίρ" που τους ρουφούν το αίμα, τη σύνταξη δηλαδή της κυρίας Μαρίκας και τον ημιθανή δικέφαλο αητό του ΠΑΟΚ, που τον μαχαίρωσαν τα "λαμόγια" ένα βράδυ που 'βρεχε και είχαν πέσει νωρίς για ύπνο οι ανεπίληπτοι παοκτσήδες δεσμοφύλακές του .
Ανάμεσά τους βολοδέρνουν όσοι επιμένουν να διακονούν ένα λόγο αδέσμευτο, να ρίχνουν μια ματιά διεισδυτική και υποψιασμένη πάνω στα πράγματα , να κριτικάρουν νηφάλια και αδέσμευτα τα κακώς κείμενα , να προβάλλουν ανθρώπους και θεσμούς που έχουν να επιδείξουν ουσιαστικό έργο και να κάνουν προτάσεις για μια ζωή εναλλακτική , ποιοτική, πλούσια σε χυμούς και δράσεις.
Είναι ηλίου φαεινότερο ότι η κατηγορία των εκπροσώπων της σοβαρής ραδιοφωνίας δεν περνάει ευτυχισμένες μέρες. Το θέμα δεν είναι ο πόλεμος που της κάνει η Εξουσία γενικώς, επειδή της χαλάει τη μόστρα, επειδή δηλαδή είναι ενοχλητική σαν τον οίστρο
που κολλάει στα οπίσθια των βοδιών και τα τρελαίνει. Ακούστε, φερ' ειπείν, τη μαχητική απελπισία που εκπέμπει κάθε πρωί τις καθημερινές, στις 9, από τον 9,58 ο Γιώργος Τούλας και θα καταλάβετε τα αδιέξοδα αυτών των δημοσιογράφων...
Το πρόβλημα βρίσκεται στο ραδιοφωνικό κοινό της πόλης, που φαίνεται ότι προτιμάει
να ακούει τους αμόρφωτους και υστερικούς ραδιοφωνατζήδες παρά τους "κουλτουριάρηδες και σπαστικούς μαλάκες" , όπως ακριβώς συμβαίνει και με τις προτιμήσεις του στον απέραντο μπαχτσέ της τηλοψίας μας. Γιατί να δουν δηλαδής το κουλτουριάρικο Παρασκήνιο με έναν κάποιο Μανόλη Αναγνωστάκη, όταν στο διπλανό κανάλι βγάζει τα μάτια του ο Μένιος ο χασάπης μετά της Ευλαμπίας, κερατωμένης συζύγου Αργυρίου Κ. , δικηγόρου, και έχουν χοντρή πλάκα έτσι όπως το κάνουν;
Ο πολιτισμός μιας πόλης , λένε οι κοινωνικοί επιστήμονες, φαίνεται όχι μόνο από τις όρους οργάνωσης της ζωής των δημοτών της αλλά και από το πώς εκδηλώνουν τα γούστα τους : τι ακούνε , τι βλέπουν , τι διαβάζουν, τι τρώνε, πώς διασκεδάζουν.
Για να περιοριστούμε στο θέμα μας, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι, όταν ο μέσος άνθρωπος, που έχει μια κάποια μόρφωση, ακούει ραδιόφωνο κακίστης ποιότητας, τότε έχει και την πόλη που του αξίζει να ζει. " Ο όμοιος στον όμοιο και η κοπριά στα λάχανα", όπως λέει η λαϊκή παροιμία μας. Τι να τα κάνω τα πτυχία σου , ορέ Βαγγέλη, όταν ακούς τον Χατζηπαπάρα να πέρδεται από το στόμα και λες "καλά τα λέει!"; Ο νοών , νοείτω!