Κάνιστρο εκλεκτής Ποίησης

ΦΡΑΓΚΙΣΚΟΣ ΠΕΤΡΑΡΧΗΣ
Σονέτα

ΧΧΧΙΙ

Quanto più m'avicino al giorno estremo
che l'umana miseria suol far breve,
più veggio il tempo andar veloce e leve,
e 'l mio di lui sperar fallace e scemo.


I' dico a' miei pensier' : Non molto andremo
d'amor parlando omai, ché 'l duro e greve
terreno incarco come frescha neve
si va struggendo; onde noi pace avremo:


perché co•llui cadrà quella speranza,
che ne fe' vaneggiar sì lungamente,
e 'l riso e 'l pianto, e la paura e l'ira;


sì vedrem chiaro poi come sovente
per le cose dubbiose altri s'avanza,
e come spesso indarno si sospira.

Όσο περισσότερο πλησιάζω στην ύστατη ώρα
που η ανθρώπινη ζωή έδαφος χάνει και φεύγει,
τόσο ξάστερα βλέπω το χρόνο ταχύ κι αλαφρύ να σέρνει
την ελπίδα μαζί του- ανόητη μάταιη. Φτάνει τώρα,

λέω τότε σ' εμέ και για αγάπη όχι άλλα λόγια,
γιατί το αμαρτωλό και γήινο σώμα μας πια,
ανάλαφρο σαν το χιόνι γλιστρά,
κι εμείς τη γαλήνη θα βρούμε στην ουράνια χώρα.

Με το σώμα μας κι ελπίδα φεύγει, γλιστρά,
που τόσο μακρύ χρόνο αυτή μας ξεγέλασε
με τη χαρά, το κλάμα, το φόβο, την οργή.

Έτσι θα δούμε ξεκάθαρα πια, πόσο συχνά
με τα τα αμφίβολα πράγματα κανείς τη ζωή πέρασε
και πόσο άδικα γι' αυτά πολλές φορές στέναξε.

Μετάφραση: Κατερίνα Γλυκοφρύδη
Εκδόσεις Γκοβόστη

FRANCESCO PETRARCA

(1304-1374)