Η άλλη Ελλάδα

Ο άνθρωπος είναι γιατρός και μάλιστα από
τους πιο έγκριτους της πόλης μας.
Θα μπορούσε να σκορπίζει τα λεφτά του,
όπως κάνουν οι χυδαίοι νεόπλουτοι της στρεβλής
κοινωνίας μας: να τα παίζει στο καζίνο, να συσσωρεύει
αγαθά πάνω στα αγαθά, να τα τζογάρει στο χρηματιστήριο,
να τα μεταφράζει σε κάνιστρα λουλουδιών
ριγμένων στα πόδια καλλίγραμμων σκυλαοιδών.
Τίποτε απ' όλα αυτά! Ο άνθρωπος έχει πάθος με τη φωτογραφία.
Αιχμαλωτίζει το εφήμερο παρόν και το αποτυπώνει για πάντα
στο χαρτί. Παράλληλα συλλέγει φωτογραφικές μηχανές,
από τις πιο απλές έως τις πλέον επαγγελματικές.
Οι προθήκες του σπιτιού του και του ιατρείου του "μιλούν"
για την εξέλιξη της φωτογραφικής συσκευής από τις αρχές
του περασμένου αιώνα μέχρι την εποχή της ψηφιοποίησης.
Ο γιατρός μας είναι περήφανος για τη συλλογή του και
με το δίκιο του. Κατανοούμε την περηφάνια του και ελπίζουμε
ότι κάποτε θα έχουμε τη χαρά να τη δούμε σε κάποια
έκθεση για το κοινό.
Σκέφτομαι πόσα χρωστάει η Ελλάδα σ' όλους εκείνους
τους "χομπίστες", που αξιοποιούν το περίσσευμα του μόχθου
τους και γεμίζουν τον ελεύθερο χρόνο τους με ενασχολήσεις
αδιανόητες για τους υπόλοιπους "πρακτικούς" ανθρώπους.
Δεν υπάρχει μουσείο στον τόπο αυτό που να μην περιέχει
εκλεκτά κομμάτια ή συλλογές ολόκληρες που έχουν δωριστεί
από ρέκτες με ανιδιοτελές πάθος για τη συλλογή πολύτιμων αγαθών.
Να θυμίσω , για παράδειγμα, τη συλλογή Τέλλογλου και να
κλείσω προσωρινά εδώ το θέμα μας...