ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΤΕΡΖΑΚΗΣ
«Κρίμα να είμαστε μόνο σουβλάκι και μπουζούκι»
«Η Ελλάδα τιμωρεί όποιον ξεπεράσει τη μετριότητα, όποιον περάσει τα σύνορα» λέει ο (διάσημος στη Γερμανία) συνθέτης Δημήτρης Τερζάκης
«Μεγαλώσαμε με την άποψη ότι η Γερμανία είναι τα πάντα για τη μουσική. Τι ανοησία και τι αδιέξοδο! Όμως κάποτε φάνηκε ένα φως από την Ανατολή. Και το οφείλουμε στον Δημήτρη Τερζάκη» έλεγε χτες ο Γερμανός μουσικολόγος Πέτερ Κόρφμαχερ (υπό τον τίτλο «Το εξ Ανατολών φως») στην τελετή αναγόρευσης του συνθέτη σε επίτιμο διδάκτορα του Τμήματος Μουσικής Επιστήμης και Τέχνης του Πανεπιστημίου Μακεδονίας.
Ως «οδοιπόρο σε δύο κόσμους», «συνθέτη που αντιλαμβάνεται τη μουσική του ως ένα είδος αιμοδοσίας στο σώμα της δυτικοευρωπαϊκής μουσικής, η οποία έχει φτάσει σε αδιέξοδο» χαρακτήρισαν πανεπιστημιακοί τον Δημήτρη Τερζάκη (γιο του συγγραφέα Άγγελου Τερζάκη).
Ο ίδιος περιορίστηκε να ευχαριστήσει για την πρώτη (ίσως και τελευταία, όπως είπε) τιμητική διάκριση που δέχεται από την πατρίδα του και να διαφωνήσει με την απόλυτη ταύτιση της έννοιας «ελληνική μουσική» με το ελαφρό τραγούδι: «Η εντύπωση που δίνεται διεθνώς για τα νεώτερα πολιτιστικά μας προϊόντα είναι πως αυτά είναι το σουβλάκι και το μπουζούκι. Μπορεί να φέρνουν χρήματα αλλά είναι θλιβερό για την εικόνα της χώρας».
Γεννημένος τον Μάρτιο του 1938 στην Αθήνα, μαθητής του Γιάννη Παπαϊωάννου, ο Δημήτρης Τερζάκης έγραψε μουσική για το Θέατρο Τέχνης του Κάρολου Κουν το '60, δίδαξε στο Βερολίνο, στο Ντύσελντορφ και από το 1994 είναι καθηγητής στη Μουσική Ακαδημία της Λειψίας.
"Σε τι συνίσταται το «φως» που φέρατε στη Δύση;"
«Το μελωδικό στοιχείο στη σύγχρονη μουσική της Δύσης απαγορευόταν διά ροπάλου. Αυτά που πρότεινα είναι τεχνικά στοιχεία της Μεσογείου. Μετά τον πόλεμο, η Γερμανία έπρεπε να αποδείξει ότι δεν επικρατεί πλέον σκοταδισμός. Έτσι παρουσιάστηκε ανοιχτή προς όλα τα ρεύματα. Τελικά οδηγήθηκε και πάλι σε ατσάλινο δογματισμό, για να ανοίξει αναγκαστικά τα τελευταία χρόνια».
"Η επιστροφή στη μελωδία είναι τελικά μια ρηξικέλευθη πρόταση;"
«Είναι η μόνη δυνατότητα να βγει η σύγχρονη δυτική μουσική από το αδιέξοδό της».
"Γιατί στην Ελλάδα σχεδόν σάς αγνοούν;"
«Η μισαλλοδοξία είναι χαρακτηριστικό της φυλής μας... Η μουσική παιδεία στην Ελλάδα είναι ένα σκανδαλώδες φαινόμενο. Είναι στα χέρια επιχειρηματιών που ιδρύουν δήθεν ωδεία. Όσο για την περιλάλητη Μουσική Ακαδημία... Και να γίνει, πάλι το επίπεδο θα είναι χαμηλό, γιατί θα δουλέψει το ρουσφέτι».
"Οι φοιτητές διαμαρτυρήθηκαν στην τελετή αναγόρευσής σας για την υποβάθμιση των σπουδών. Τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, πιστεύετε, θα έλυναν το πρόβλημα;"
«Στην ιδιωτική παιδεία είμαι κατηγορηματικά αντίθετος, γιατί το μόνο της κριτήριο είναι το κέρδος. Στη δημόσια όμως το κριτήριο είναι το ρουσφέτι, γιατί το κράτος είναι διεφθαρμένο. Δεν περιμένω καμιά βελτίωση, γιατί ο χαρακτήρας ενός λαού δεν αλλάζει».
«Κρίμα να είμαστε μόνο σουβλάκι και μπουζούκι»
[Ρεπορτάζ: ΒΙΚΥ ΧΑΡΙΣΟΠΟΥΛΟΥ]
«Η Ελλάδα τιμωρεί όποιον ξεπεράσει τη μετριότητα, όποιον περάσει τα σύνορα» λέει ο (διάσημος στη Γερμανία) συνθέτης Δημήτρης Τερζάκης
«Μεγαλώσαμε με την άποψη ότι η Γερμανία είναι τα πάντα για τη μουσική. Τι ανοησία και τι αδιέξοδο! Όμως κάποτε φάνηκε ένα φως από την Ανατολή. Και το οφείλουμε στον Δημήτρη Τερζάκη» έλεγε χτες ο Γερμανός μουσικολόγος Πέτερ Κόρφμαχερ (υπό τον τίτλο «Το εξ Ανατολών φως») στην τελετή αναγόρευσης του συνθέτη σε επίτιμο διδάκτορα του Τμήματος Μουσικής Επιστήμης και Τέχνης του Πανεπιστημίου Μακεδονίας.
Ως «οδοιπόρο σε δύο κόσμους», «συνθέτη που αντιλαμβάνεται τη μουσική του ως ένα είδος αιμοδοσίας στο σώμα της δυτικοευρωπαϊκής μουσικής, η οποία έχει φτάσει σε αδιέξοδο» χαρακτήρισαν πανεπιστημιακοί τον Δημήτρη Τερζάκη (γιο του συγγραφέα Άγγελου Τερζάκη).
Ο ίδιος περιορίστηκε να ευχαριστήσει για την πρώτη (ίσως και τελευταία, όπως είπε) τιμητική διάκριση που δέχεται από την πατρίδα του και να διαφωνήσει με την απόλυτη ταύτιση της έννοιας «ελληνική μουσική» με το ελαφρό τραγούδι: «Η εντύπωση που δίνεται διεθνώς για τα νεώτερα πολιτιστικά μας προϊόντα είναι πως αυτά είναι το σουβλάκι και το μπουζούκι. Μπορεί να φέρνουν χρήματα αλλά είναι θλιβερό για την εικόνα της χώρας».
Γεννημένος τον Μάρτιο του 1938 στην Αθήνα, μαθητής του Γιάννη Παπαϊωάννου, ο Δημήτρης Τερζάκης έγραψε μουσική για το Θέατρο Τέχνης του Κάρολου Κουν το '60, δίδαξε στο Βερολίνο, στο Ντύσελντορφ και από το 1994 είναι καθηγητής στη Μουσική Ακαδημία της Λειψίας.
"Σε τι συνίσταται το «φως» που φέρατε στη Δύση;"
«Το μελωδικό στοιχείο στη σύγχρονη μουσική της Δύσης απαγορευόταν διά ροπάλου. Αυτά που πρότεινα είναι τεχνικά στοιχεία της Μεσογείου. Μετά τον πόλεμο, η Γερμανία έπρεπε να αποδείξει ότι δεν επικρατεί πλέον σκοταδισμός. Έτσι παρουσιάστηκε ανοιχτή προς όλα τα ρεύματα. Τελικά οδηγήθηκε και πάλι σε ατσάλινο δογματισμό, για να ανοίξει αναγκαστικά τα τελευταία χρόνια».
"Η επιστροφή στη μελωδία είναι τελικά μια ρηξικέλευθη πρόταση;"
«Είναι η μόνη δυνατότητα να βγει η σύγχρονη δυτική μουσική από το αδιέξοδό της».
"Γιατί στην Ελλάδα σχεδόν σάς αγνοούν;"
«Η μισαλλοδοξία είναι χαρακτηριστικό της φυλής μας... Η μουσική παιδεία στην Ελλάδα είναι ένα σκανδαλώδες φαινόμενο. Είναι στα χέρια επιχειρηματιών που ιδρύουν δήθεν ωδεία. Όσο για την περιλάλητη Μουσική Ακαδημία... Και να γίνει, πάλι το επίπεδο θα είναι χαμηλό, γιατί θα δουλέψει το ρουσφέτι».
"Οι φοιτητές διαμαρτυρήθηκαν στην τελετή αναγόρευσής σας για την υποβάθμιση των σπουδών. Τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, πιστεύετε, θα έλυναν το πρόβλημα;"
«Στην ιδιωτική παιδεία είμαι κατηγορηματικά αντίθετος, γιατί το μόνο της κριτήριο είναι το κέρδος. Στη δημόσια όμως το κριτήριο είναι το ρουσφέτι, γιατί το κράτος είναι διεφθαρμένο. Δεν περιμένω καμιά βελτίωση, γιατί ο χαρακτήρας ενός λαού δεν αλλάζει».
ΤΑ ΝΕΑ , 15/03/2007
Το Σχόλιό μας
Για τους γνωρίζοντες τα μουσικά πράγματα εν Ελλάδι ,η αναγόρευση του Δημήτρη Τερζάκη σε επίτιμο Διδάκτορα του Τμήματος Μουσικής Επιστήμης του Πανεπιστημίου Μακεδονίας συνιστά ένα μικρό "πραξικόπημα" εναντίον εκείνων των κύκλων του ίδιου Τμήματος που πριν από λίγα χρόνια είχαν πολεμήσει με λύσσα την εκλογή του σε κανονικό καθηγητή. Όχι που την είχε ανάγκη αυτή την εκλογή ο κορεσμένος από ακαδημαϊκούς τίτλους και διακρίσεις Τερζάκης , αλλά χάθηκε έτσι η ευκαιρία να αποκτήσει το Τμήμα μιαν "άλλη βαρύτητα" , λόγω του τεράστιου κύρους που κουβαλάει το όνομά του στην παγκόσμια μουσική σκηνή.
Δικαιολογημένη λοιπόν η πίκρα που αντανακλάται
στα λόγια του για τα τεκταινόμενα στο μουσικό τοπίο της χώρας μας αλλά
και η απαισιοδοξία του για το μέλλον.
Εδραία είναι και η δική μας πεποίθηση ότι το πολυκατάστημα του γνωστού
μεγαλοεκδότη και της εμπαθούς παρέας του,
σε συνδυασμό με τα άπειρα μαγαζάκια των
εμπόρων της μουσικής αλλά και την τύφλα που διακρίνει τους εκάστοτε ταγούς
του πολιτισμού μας, έχουν δημιουργήσει ένα απέραντο βαλτοτόπι,
στο οποίο φυσικό είναι να ξεχωρίζουν μονίμως τα κοάσματα των
μπουζουκοβατράχων.
Μια και το έφερε η κουβέντα, ερωτούμε ευθέως τους
κυρίους ΒουλγαροΛαμπράκηδες:
Πόσους διάσημους συνθέτες διαθέτει σήμερα η Ελλάδα και ποιους
από αυτούς έχετε τιμήσει στο αθηναιοκεντρικό κράτος σας;
Πόσα έργα τους έχουν παιχτεί στο πολυκατάστημα του
Megaron Plus και από ποιες ορχήστρες του;
Ειδικότερα για τον Τερζάκη, για ποιο λόγο δεν κρίνατε
άξιο να παρουσιαστεί έως τώρα κανένα έργο του από καμία ορχήστρα;
Έχετε "κλικάρει" ποτέ το όνομα Dimitris Terzakis στο Google και
έχετε διαβάσει έστω και μία από τις 552 αναφορές που γίνονται σ' αυτό;
Είναι τόσο αδαείς και κουτόφραγκοι όσοι τον κατατατάσσουν στις
σημαντικές μουσικές προσωπικότητες του 20ού αιώνα, ενώ εσείς
τον θεωρείτε τόσο αχαμνό, ώστε να μη δικαιούται να
ακουστεί ένα έργο του από τη σκηνή όπου πέρασαν ακόμα και
ο Ρούκουνας με τον Παγιουμτζή;
Για τους γνωρίζοντες τα μουσικά πράγματα εν Ελλάδι ,η αναγόρευση του Δημήτρη Τερζάκη σε επίτιμο Διδάκτορα του Τμήματος Μουσικής Επιστήμης του Πανεπιστημίου Μακεδονίας συνιστά ένα μικρό "πραξικόπημα" εναντίον εκείνων των κύκλων του ίδιου Τμήματος που πριν από λίγα χρόνια είχαν πολεμήσει με λύσσα την εκλογή του σε κανονικό καθηγητή. Όχι που την είχε ανάγκη αυτή την εκλογή ο κορεσμένος από ακαδημαϊκούς τίτλους και διακρίσεις Τερζάκης , αλλά χάθηκε έτσι η ευκαιρία να αποκτήσει το Τμήμα μιαν "άλλη βαρύτητα" , λόγω του τεράστιου κύρους που κουβαλάει το όνομά του στην παγκόσμια μουσική σκηνή.
Δικαιολογημένη λοιπόν η πίκρα που αντανακλάται
στα λόγια του για τα τεκταινόμενα στο μουσικό τοπίο της χώρας μας αλλά
και η απαισιοδοξία του για το μέλλον.
Εδραία είναι και η δική μας πεποίθηση ότι το πολυκατάστημα του γνωστού
μεγαλοεκδότη και της εμπαθούς παρέας του,
σε συνδυασμό με τα άπειρα μαγαζάκια των
εμπόρων της μουσικής αλλά και την τύφλα που διακρίνει τους εκάστοτε ταγούς
του πολιτισμού μας, έχουν δημιουργήσει ένα απέραντο βαλτοτόπι,
στο οποίο φυσικό είναι να ξεχωρίζουν μονίμως τα κοάσματα των
μπουζουκοβατράχων.
Μια και το έφερε η κουβέντα, ερωτούμε ευθέως τους
κυρίους ΒουλγαροΛαμπράκηδες:
Πόσους διάσημους συνθέτες διαθέτει σήμερα η Ελλάδα και ποιους
από αυτούς έχετε τιμήσει στο αθηναιοκεντρικό κράτος σας;
Πόσα έργα τους έχουν παιχτεί στο πολυκατάστημα του
Megaron Plus και από ποιες ορχήστρες του;
Ειδικότερα για τον Τερζάκη, για ποιο λόγο δεν κρίνατε
άξιο να παρουσιαστεί έως τώρα κανένα έργο του από καμία ορχήστρα;
Έχετε "κλικάρει" ποτέ το όνομα Dimitris Terzakis στο Google και
έχετε διαβάσει έστω και μία από τις 552 αναφορές που γίνονται σ' αυτό;
Είναι τόσο αδαείς και κουτόφραγκοι όσοι τον κατατατάσσουν στις
σημαντικές μουσικές προσωπικότητες του 20ού αιώνα, ενώ εσείς
τον θεωρείτε τόσο αχαμνό, ώστε να μη δικαιούται να
ακουστεί ένα έργο του από τη σκηνή όπου πέρασαν ακόμα και
ο Ρούκουνας με τον Παγιουμτζή;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου