"Σε τούτα εδώ τα μάρμαρα κακιά σκουριά δεν πιάνει", έγραψε κάποτε ο ποιητής Ρίτσος και μελοποίησε όμορφα ο συνθέτης Θεοδωράκης. Από τότε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι
και τα μάρμαρά μας όχι μόνο σκούριασαν αλλά και σκουλήκιασαν από πάνω.
Μια απέραντη μελαγχολία έχει καθίσει σαν βαθύ βαρομετρικό
μέσα μας και δε λέει να το κουνήσει .
Σε μια χώρα που έχει να επιδείξει τόσους γίγαντες σε όλους τους τομείς της
ανθρώπινης δραστηριότητας, κυρίαρχα πια είναι τα σκουπίδια με τα αστραφερά περιτυλίγματα.
Είδατε μήπως στα κανάλια αυτές τις μέρες να προβάλλονται, έστω και ως απλή είδηση, οι βραβεύσεις της Ακαδημίας τόσων άξιων ανθρώπων της ζωής αλλά και των Γραμμάτων και των Τεχνών , όπως των αντιστασιακών Γλέζου και Σάντα, των λογοτεχνών Μέσκου, Γιατρομανωλάκη και Μπουλώτη, της ζωγράφου Χρύσας;
Αντιθέτως προσκάλεσαν για να μας ψυχαγωγήσει ό,τι πιο ευτελές έχει να επιδείξει
η βιομηχανία της ντόπιας υποκουλτούρας.
Έβλεπα όλα αυτά τα αγράμματα και ατάλαντα καψουροσκύβαλα να εμέσσουν σκυλογαυγίζοντας στίχους απερίγραπτους, έβλεπα και τους επώνυμους (τρομάρα τους!) να διαγκωνίζονται λικνιζόμενοι στην πίστα ( αγκαλιά με τις ξανθιές γλάστρες των σταθμών) και έτριβα τα μάτια μου. Τόση κατάπτωση! Τόση προκλητική ξετσιπωσιά! Τόση χαζοχαρούμενη έπαρση!
Αν ο πολιτισμός μιας χώρας περιγράφεται από την τηλεοπτική εικόνα της, τότε αυτή
η χώρα έχει ξοφλήσει για πάντα με τον Πολιτισμό (με Πι κεφαλαίο)!
Μια στιγμή πήγε να σκύψει η περήφανη Ρωμιοσύνη μας μεταπολεμικά, για να δέσει τα παπούτσια της, και την πάτησε. Έπαθε ένα λουμπάγκο μέγκλα και δεν μπόρεσε να ξανασηκώσει το κεφάλι.
Έκτοτε περιφέρεται έχοντας το κεφάλι κάτω από τα πόδια
και βλέποντας τον κόσμο από την περί την πυγήν της περιοχή .
Ορά ,ας πούμε, τον Πανταζή και νομίζει πως είναι ο Μπιθικώτσης ή
εκλαμβάνει ως άσματα της Κάλας τους ήχους που βγάζει το νινί της Λάμπρου.
Είναι ή δεν είναι ώρα για να της επιδοθεί και ένα Όσκαρ λουμπαγκοχυδαιότητας;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου