Οι λεβέντες της συμφοράς

ΟΙ ΛΕΒΕΝΤΕΣ ΤΗΣ ΣΥΜΦΟΡΑΣ

Διατείνονται ότι είναι επαναστάτες. Επαίρονται επειδή
έριξαν μια ρουκέτα εναντίον της αμερικανικής πρεσβείας
στην Αθήνα, χωρίς να τους πάρει χαμπάρι κανείς.
Με μία επιστολή-ποταμό που έστειλαν στο Ποντίκι
εξηγούν τους λόγους που τους οδήγησαν να αναλάβουν
ένοπλη δράση κατά του ...παγκόσμιου καπιταλισμού.
Είναι ζήτημα χρόνου, λένε, η ...πτώση του. Δε βλέπετε
τι γίνεται με τους Χεζμπολάδες στο Λίβανο και την
Αντίσταση κατά των Αμερικανών στο Ιρακ;
Τα βάζουν με την "κατεχόμενη" από τους Αμερικανούς Ευρώπη
και απειλούν την "κοινοβουλευτική δικτατορία"
στοχοθετώντας υπουργούς , βουλευτές και δικαστές.
Αυτά συνοπτικά για τους εγχώριους(;) λεβέντες της συμφοράς,
που βγήκαν ξαφνικά απ' το σκοτάδι για να παίξουν το ίδιο
άθλιο παιχνίδι με τους προκατόχους τους 17Νοεμβρίτες
και να αλείψουν λίγο ακόμη βούτυρο στο ψωμί
όλων αυτών που υποτίθεται ότι αντιμάχονται.
Το έργο το γνωρίζουμε πια καλά. Ξέρουμε πού οδηγεί:
αρχικά στο πρόσκαιρο χάος και , τελικά,
στον περιορισμό των ελευθεριών μας.
Δε μας συγκινούν οι αγώνες των πρωταγωνιστών του σκοταδιού,
που λένε ότι μάχονται για τα δικά μας συμφέροντα, ενώ στην ουσία
βάλλουν ευθέως εναντίον τους.
Κανένας δεν τους εξουσιοδότησε να μιλούν εξ ονόματός μας,
επομένως κανένας δε θα τους εμπιστευτεί τις ιδέες του,
τις όποιες ελευθερίες έχει, τη ζωή του , για να τις διαχειριστούν
εν λευκώ , με την προοπτική μιας δικαιότερης κοινωνίας.
Από φανατικούς που θεωρούν φυσική
την εξόντωση των αντιπάλων τους είναι γεμάτη η παγκόσμια Ιστορία.
Όλοι ξέρουμε τι σημαίνουν οι μαύρες , οι κόκκινες και οι πράσινες
δικτατορίες. Γνωρίζουμε πολύ καλά πού οδήγησαν τους λαούς τους
ο Χίτλερ, ο Μουσολίνι, ο Σαλαζάρ , ο Φράνκο, ο Πινοσέτ,
ο Στάλιν, ο Μάο, ο Χότζα, οι ερυθροί Χμερ, οι Αγιατολάχ, οι Ταλιμπάν
και οι δικοί μας ΖαχαριαδοΜαρκαίοι.
Οι λεβέντες της συμφοράς δείχνουν να αγνοούν την πρόσφατη
ιστορία του "αντάρτικου των πόλεων" και ειδικότερα
την τύχη των Ερυθρών Ταξιαρχιών, τα μέλη των οποίων
από αρχάγγελοι της βίας έχουν μετατραπεί σήμερα
σε αρνάκια του Παύλου και πλειοδοτούν σε διακηρύξεις για την
αλλαγή των κοινωνιών με ειρηνικά μέσα.
Εκείνο που τους νοιάζει είναι να μας ξαναβάλουν στο φαύλο
κύκλο της τρομοκρατοπαθολογίας του δημόσιου βίου,
από την οποία φυσικά οι μεγάλοι χαμένοι θα είμαστε εμείς
και οι ελευθερίες μας.
Να γιατί, θα το ξαναπώ, κάτι μου βρομάει σ' αυτήν την ιστορία
με τους επαναστατικούς αγώνες των κατασκότεινων
παλικαράδων.