ΑΠΟ ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΟΓΟΥ

 Ω Θεοδόσιε,

Πολλάς υπέστη εκ σου η τλήμων μου καρδία συγκινήσεις

Και χαίρω που εκ των βλακειών σου αγρίως συνετρίβης,

Απώλεσας του πρυτανικού κύρους τας τόσας διακρίσεις,

Πριν απολαύσεις την θητείαν σου , ως μέγας παιδοτρίβης'

Και ήδη ως ερείπιον οικτρόν κείσαι συντετριμμένος,

Κύψον και ίδε, άθλιε,

Του ασύλου πλέον την θύρα ο κάθε  μπάτσος θα διαβαίνει.

Κακούργος Άννα,

Ο τάφος, μάθε το,  κι η μαύρη πλαξ, πραΰνουν πάντα πόνον,

Και είναι όρμος και λιμήν πρυτάνεων ταλαιπωρηθέντων

Ο τάφος και η μαύρη πλαξ, πραΰνουν πάντα πόνον,

Των εξ αφιλοσοφήτων υπουργών κατηγορηθέντων' 

Εκεί υπό τα χώματα, το είπεν ο Σωκράτης, εις τα σκαιά ερέβη,

Κατάλαβέ  το, ω πείσμον γυνή,

Λήγει ο γρίφος της ματαίου ζωής, του βίου μας η χλεύη.