Χρήστος Μουχάγιερ
ΑΜΥΝΕΣΘΑΙ ΠΕΡΙ ΠΑΡΤΗΣ
Διήγημα
Εν αρχή ήσαν τα κατσάβραχα, μετά φύτρωσαν τα πουρνάρια, στο τέλος εμφανίστηκαν οι άνθρωποι. Πρώτα έχτισαν οι αυθαίρετοι, με τη γνωστή μέθοδο που καταλήγει στο ΦΩΣ_ΝΕΡΟ_ΤΗΛΕΦΩΝΟ από τον "σπλαχνιάρη" Δήμαρχο της περιοχής και τις θεόστραβες δημόσιες υπηρεσίες του κομματικού κράτους .
Ύστερα ήρθαν και στρογγυλοκάθισαν στα γκρέμερα οι νόμιμοι αγοραστές με το χαρτί της Εφορίας στο χέρι, «Τόσα έδωσα στην εταιρεία που τα "αγροτεμάχισε" , άρα δικαιούμαι να χτίσω το τσαρδί μου».
Κάποια στιγμή ξεσηκώθηκαν οι πρώην καταπατητές , «Εμείς τι είμαστε, βλάκες, που παίζαμε κυνηγητό με τους μπάτσους, όταν σηκώναμε το καλυβάκι μας; Θα το πουλήσουμε στον εργολάβο για να σηκώσει πολυκατοικία , θα πάρουμε την αντιπαροχή».
Έτσι έγινε το πράμα και ο κρανίου τόπος έγινε ένα πελώριο κιτς από μπετόν , χωρίς ρυμοτομία, χωρίς πλατείες και παιδικές χαρές, με δρόμους στενότερους απ΄τους αγροτικούς και πράσινο όλα κι όλα δέκα ψωραλέες ψευτομουριές.
Συμπερασματικά.,κάνοντας την εξίσωση αυτής της
κατάστασης , λέμε: Αυθαίρετο στο αυθαίρετο + νόμιμο στο νόμιμο +αντιπαροχή αυθαιρέτων=Μας πήρε ο διάολος και μας σήκωσε!
Ήρθε λοιπόν ο νταμαρόλοφος και έπηξε στις πολυκατοικίες και πώς να κυκλοφορήσεις στα κωλόστενα, και πού να βάλεις το αμάξι σου ανάμεσα στους σιδερένιους κάδους των σκουπιδιών που ρεύονταν ξινίλες; Η λύση ήταν να σπρώξεις τον κάδο παραπέρα με ό,τι αυτό συνεπαγόταν για τους ανθρώπους.
Αναπόφευκτα ξέσπασε ο Πόλεμος των Σκουπιδιών, που στην ουσία ήταν ο πόλεμος για το παρκάρισμα. Έτσι άρχισαν και οι καυγάδες του τύπου Πάρε τον κάδο σου από δω για να παρκάρω, Γιατί τσουλήσατε τον κάδο σας σε μας; κλπ.
Κι αρχίσανε οι ευγενείς εκφράσεις να εκτοξεύονται εκατέρωθεν των κάδων ,
οι μάχες εκ του συστάδην αλλεπάλληλες, με πρώτα θύματα τις σχέσεις και τα κοψίματα της Καλημέρας. Μια μέρα ξεσηκωθήκαμε κι εμείς , κάναμε την επανάστασή μας, μετακινήσαμε στο δρόμο παραπέρα τον ξένο κάδο που είχανε θρονιάσει αυθαίρετα στην πιλοτή μας οι γείτονες. Ησύχασε η πολυκατοικία από τη βρόμα, κοιμόμασταν , επιτέλους , τα βράδια με τα παράθυρα στην ανάκλιση , έμπαινε λίγη δροσούλα λόγω υψώματος, έτσι που είχανε σφίξει οι ζέστες κι ο καύσωνας δεν αστειευόταν καθόλου.
Ουδέν όμως καλόν αμιγές κακού, που θα έλεγαν ασφαλώς κι οι πρόγονοί
μας. Ήγουν σε κάθε επανάσταση αντιστοιχεί και μία αντεπανάσταση, που τη βαφτίζουν κι αυτή επανάσταση.
Και πλάκωσαν μια νύχτα με φεγγάρι τα στρατεύματα της Αθανασίου Διάκου 10 και έζωσαν το οχυρό της Αθανασίου Διάκου 8, τουτέστιν την πολυκατοικία μας . Εν πλήρη εξαρτήσει οι φενταγίν: με τα φανελάκια τους, τα σορτσάκια τους και τις σαγιονάρες τους. Πίσω τους αλάλαζαν οι εφεδρείες των γυναικόπαιδων και των λοιπών στενών συγγενών .
« Σας επιστρέφουμε τον κάδο σας!»
«Σας ευχαριστούμε πολύ , αλλά δε θα τον πάρουμε!»
« Αυτό δε γίνεται! Ο κάδος θα μείνει στη θέση του!»
«Ποια θέση του , μωρέ; Πού ακούστηκε να γίνεται με το ζόρι σκουπιδότοπος η πιλοτή μας;»
«Δεν δεχόμεθα αντιρρήσεις .Εκεί τον βρήκατε , εκεί θα τον αφήσετε!»
« Μπα ; Για να πετάτε τα σκουπίδια σας σε μας; Δε σφάξανε!»
« Και πού να τα πετάμε;»
«Την κολοκυθιά θα παίξουμε τώρα; Υπάρχει κάδος παραπέρα…»
«Δε θα μας πείτε εσείς πού θα πετάμε τα σκουπίδια μας. Εμείς θέλουμε σ΄αυτόν!»
« Πείτε ό,τι θέλετε . Η απόφασή μας είναι αμετάκλητη! Κάναμε γενική συνέλευση , ομόφωνα αποφασίσαμ, από δω και μπρος ο κάδος σας θα φύγει από την πιλοτή μας, θα πάει εκεί όπου ανήκει ,στη δική σας πολυκατοικία .»
«Μη τολμήσετε να το κάνετε αυτό …», πετάχτηκε μια αδύνατη μαυροφορεμένη σαν κοράκι , που έμενε στον πρώτο όροφο της πολυκατοικίας των αντιπάλων. «...Αν τον ξαναφέρετε κάτω από το διαμέρισμά μου , θα γίνει το έλα να δεις! Δεν αντέχω άλλο την μπόχα του»
« Αντί να μας ζητήσετε συγγνώμη που τόσα χρόνια τρώγαμε τη μπόχα απ' τα σαρδελοκέφαλα και τα μο@ν%πανά σας , μας απειλείτε από πάνω!» απάντησε η κυρά Κατίνα του δικού μας πρώτου ορόφου.
« Γιατί παραπονιέσαι εσύ , σου είπα τίποτε εγώ που με ταράζεις στα ντάπα ντούπα με τα χαλιά σου εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο;Αυτό δεν είναι καθαριότητα , αυτό είναι ψύχωση, θέλει μουρλογιατρό!»
«Άκουσε να σου πω , κυρά μου, για μάζεψε τη γλώσσα σου , να μη στην κόψω σύριζα.»
Η συζήτηση άρχιζε να παίρνει διαστάσεις πολέμου Ισραήλ -Χαμάς. Επενέβησαν οι ψυχραιμότεροι.
« Αγαπητοί γείτονες, παρακαλώ να κινούμεθα εντός των ορίων της ευπρέπειας, ειδάλλως δεν κάνουμε τίποτε, πρέπει να συνεννοηθούμε, να τα βρούμε μεταξύ μας...», ξεχώρισε ο κύριος Κυριάκος Χλεμπονίδης , ο δικηγόρος επ΄Αρείω Πάγω, με ύφος ειρήνη υμίν , αδελφοί!
Και πλάκωσαν μια νύχτα με φεγγάρι τα στρατεύματα της Αθανασίου Διάκου 10 και έζωσαν το οχυρό της Αθανασίου Διάκου 8, τουτέστιν την πολυκατοικία μας . Εν πλήρη εξαρτήσει οι φενταγίν: με τα φανελάκια τους, τα σορτσάκια τους και τις σαγιονάρες τους. Πίσω τους αλάλαζαν οι εφεδρείες των γυναικόπαιδων και των λοιπών στενών συγγενών .
« Σας επιστρέφουμε τον κάδο σας!»
«Σας ευχαριστούμε πολύ , αλλά δε θα τον πάρουμε!»
« Αυτό δε γίνεται! Ο κάδος θα μείνει στη θέση του!»
«Ποια θέση του , μωρέ; Πού ακούστηκε να γίνεται με το ζόρι σκουπιδότοπος η πιλοτή μας;»
«Δεν δεχόμεθα αντιρρήσεις .Εκεί τον βρήκατε , εκεί θα τον αφήσετε!»
« Μπα ; Για να πετάτε τα σκουπίδια σας σε μας; Δε σφάξανε!»
« Και πού να τα πετάμε;»
«Την κολοκυθιά θα παίξουμε τώρα; Υπάρχει κάδος παραπέρα…»
«Δε θα μας πείτε εσείς πού θα πετάμε τα σκουπίδια μας. Εμείς θέλουμε σ΄αυτόν!»
« Πείτε ό,τι θέλετε . Η απόφασή μας είναι αμετάκλητη! Κάναμε γενική συνέλευση , ομόφωνα αποφασίσαμ, από δω και μπρος ο κάδος σας θα φύγει από την πιλοτή μας, θα πάει εκεί όπου ανήκει ,στη δική σας πολυκατοικία .»
«Μη τολμήσετε να το κάνετε αυτό …», πετάχτηκε μια αδύνατη μαυροφορεμένη σαν κοράκι , που έμενε στον πρώτο όροφο της πολυκατοικίας των αντιπάλων. «...Αν τον ξαναφέρετε κάτω από το διαμέρισμά μου , θα γίνει το έλα να δεις! Δεν αντέχω άλλο την μπόχα του»
« Αντί να μας ζητήσετε συγγνώμη που τόσα χρόνια τρώγαμε τη μπόχα απ' τα σαρδελοκέφαλα και τα μο@ν%πανά σας , μας απειλείτε από πάνω!» απάντησε η κυρά Κατίνα του δικού μας πρώτου ορόφου.
« Γιατί παραπονιέσαι εσύ , σου είπα τίποτε εγώ που με ταράζεις στα ντάπα ντούπα με τα χαλιά σου εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο;Αυτό δεν είναι καθαριότητα , αυτό είναι ψύχωση, θέλει μουρλογιατρό!»
«Άκουσε να σου πω , κυρά μου, για μάζεψε τη γλώσσα σου , να μη στην κόψω σύριζα.»
Η συζήτηση άρχιζε να παίρνει διαστάσεις πολέμου Ισραήλ -Χαμάς. Επενέβησαν οι ψυχραιμότεροι.
« Αγαπητοί γείτονες, παρακαλώ να κινούμεθα εντός των ορίων της ευπρέπειας, ειδάλλως δεν κάνουμε τίποτε, πρέπει να συνεννοηθούμε, να τα βρούμε μεταξύ μας...», ξεχώρισε ο κύριος Κυριάκος Χλεμπονίδης , ο δικηγόρος επ΄Αρείω Πάγω, με ύφος ειρήνη υμίν , αδελφοί!
Συνέχισε: «… Για να πούμε και του στραβού το δίκιο, οι γείτονες της διπλανής πολυκατοικίας αντιμετωπίζουν οξύ πρόβλημα με τα σκουπίδια τους όπως κι εμείς ...»
« Μπράβο , καλά τα λες!» απαντήσανε εν χορώ οι γείτονες της διπλανής πολυκατοικίας του δικηγόρου , δηλαδή εμείς.
« Και βέβαια τα λέω καλά , στραβός είμαι να μη βλέπω τα σκουπίδια τους;»
« Όχι μόνο τα δικά μας , κυρ δικηγόρε, αλλά και τα δικά σας που ρίχνετε στα δικά μας…» τον κάρφωσε ο Μπάμπης του δευτέρου ορόφου μας,βαρύς κι ασήκωτος , έμπορος ρούχων σε λαϊκές αγορές .
« Πρώτον, ότι εμείς τον βρήκαμε τον κάδο στην πιλοτή σας , άρα εσείς του βρήκατε τη θέση που σας ταίριαζε , και δεύτερο , πέστε μου πού να τον βάλουμε εμείς , οι γείτονές σας, αν τον βγάλουμε από την πιλοτή σας; Όχι βέβαια σε τούτο το δρομάκι που δυο αυτοκίνητα δε χωράνε καλά καλά να περάσουν.»
« Όχι, βέβαια, στο δρομάκι, όχι στο δρομάκι!» αναφώνησε ομαδικώς παπαγαλιστί ο θίασος της διπλανής πολυκατοικίας.
« Μπράβο , καλά τα λες!» απαντήσανε εν χορώ οι γείτονες της διπλανής πολυκατοικίας του δικηγόρου , δηλαδή εμείς.
« Και βέβαια τα λέω καλά , στραβός είμαι να μη βλέπω τα σκουπίδια τους;»
« Όχι μόνο τα δικά μας , κυρ δικηγόρε, αλλά και τα δικά σας που ρίχνετε στα δικά μας…» τον κάρφωσε ο Μπάμπης του δευτέρου ορόφου μας,βαρύς κι ασήκωτος , έμπορος ρούχων σε λαϊκές αγορές .
«
Σωστά, σωστά , κύριε Μελετόπουλε, και τα δικά μας !», συνέχισε ατάραχος
ο δικηγόρος. «...Όμως πρέπει πρώτα να ξεκαθαρίσουμε δύο πράγματα, πριν
καταλήξουμε σε μια συμφωνία.»
Ο κύριος Μπάμπης Μελετόπουλος, όπως τον φαντάζεται ο συγγραφέας.
« Ποια είναι αυτά;»
Ο κύριος Μπάμπης Μελετόπουλος, όπως τον φαντάζεται ο συγγραφέας.« Πρώτον, ότι εμείς τον βρήκαμε τον κάδο στην πιλοτή σας , άρα εσείς του βρήκατε τη θέση που σας ταίριαζε , και δεύτερο , πέστε μου πού να τον βάλουμε εμείς , οι γείτονές σας, αν τον βγάλουμε από την πιλοτή σας; Όχι βέβαια σε τούτο το δρομάκι που δυο αυτοκίνητα δε χωράνε καλά καλά να περάσουν.»
« Όχι, βέβαια, στο δρομάκι, όχι στο δρομάκι!» αναφώνησε ομαδικώς παπαγαλιστί ο θίασος της διπλανής πολυκατοικίας.
Το πράγμα δεν πήγαινε άλλο .Αποφάσισα να παρέμβω, πριν καταφέρει να τουμπάρει τα αγαθά ανθρωπάκια της δικής μας επικράτειας ο παμπόνηρος νομικός.
«
Κύριε συνάδελφε, ως προς το πρώτο σκέλος της επιχειρηματολογία σας,
πρέπει να πω το πιο απλό πράμα του κόσμου, ότι δηλαδή δε θέλουμε πια τον
κάδο σας στην πιλοτή μας. Το γιατί, αφορά
αποκλειστικά εμάς και κανέναν άλλο. Είχαμε αυτό το δικαίωμα από την
αρχή, αλλά δεν το ασκήσαμε, όμως τώρα που δεν τον θέλουμε κάνουμε χρήση
αυτού του δικαιώματος. Σχετικά με …»
« Ας έρθει να μείνει ο δικηγόρος στο διαμέρισμά μου το καλοκαίρι και θα καταλάβει. Ούτε μια ώρα δε θα ανεχότανε τη δυσωδία…», με έκοψε η κυρα Κατίνα των διπλανών.
« Γιατί δεν κλείνεις τα παράθυρα, αφού έχεις ερκοντίσιον;» ακούστηκε μια φωνή από το τσούρμο των δικών μας.
«Μωρέ, πολύ έξυπνη είσαι του λόγου σου! Δε θα μου πεις εσύ τι θα κάνω στο σπίτι μου...»
Ξαναγύρισα στον Χλεμπονίδη: «Ως προς το δεύτερο επιχείρημά σας , νομίζω ότι και αυτό δεν ευσταθεί. Το ότι υπάρχει πρόβλημα κάδων οφείλεται στα αυτοκίνητά σας. Δεν έχετε πού να τα βάλετε, γι’ αυτό βγάζετε τους κάδους και τα παρκάρετε στη θέση τους.»
« Τα λέτε αυτά γιατί έχετε την πιλοτή!» ύψωσε τη φωνή ο ψαρέμπορος της διπλανής.
« Ας προνοούσατε , τότε που χτίσατε τη δική σας πολυκατοικία, να κάνετε και εσείς θέσεις για πάρκινγκ, όπως ξηλωθήκαμε για να κάνουμε εμείς », τον καμάκωσε ο Στράτος ο οδηγός του τρίτου ορόφου. «... Όμως εσείς ήσασταν ταμαχιάρηδες!..»
« Εμένα λες ταμαχιάρη; Εγώ αίμα έφτυσα για το διαμέρισμά μου, που να μην έσωνα να το πάρω!»
« Δε λέω για σένα, άνθρωπέ μου, αλλά για τον οικοπεδούχο, το μακαρίτη τον κυρ Στέλιο, και αυτόν το λύκο, τον εργολάβο, τον Βουτσίκα, που έκανε τσιμέντο όλη την περιοχή. Μέχρι και το κοτέτσι της γιαγιάς του το έκανε πολυκατοικία. Θα έκανε πιλοτή ο Αθανασιάδης, αν ήταν να βγάλει κάνα διαμέρισμα παραπάνω;»
« Κυρίες , κύριοι, λίγη ηρεμία!», παρενέβη πάλι ο ειρήνη υμίν. «...Με αυτά και με τούτα δεν καταλήγουμε πουθενά. Προτείνω να παραμείνει προσωρινώς η κατάσταση ως είχε διαμορφωθεί μέχρι πρότινος και συν το χρόνω να βρούμε μια λύση που να ικανοποιεί και τις δυο πλευρές. Ξαναβάζουμε λοιπόν τον κάδο στη θέση του και με τον καιρό τα βρίσκουμε. Όσον αφορά τις απόψεις σας, κύριε Βασιλειάδη, έχω να πω το εξής: lex non scripta!»
« Τι είναι αυτά που μας τσαμπουνάτε, κυρ δικηγόρε;» ακούστηκε η αγανακτισμένη φωνή του Μπάμπη.
Ένα περιφρονητικό χαμόγελο υποχρέωσε τα στενά χείλη του Χλεμπονίδη να αποκαλύψουν τα κατακίτρινα δόντια του.
« Κάνω πως δεν άκουσα το ρήμα τσαμπουνάτε , που ξεστομίσατε κύριε ΜΠΑ- ΜΠΗ, γιατί δεν είμαστε ίσα κι όμοια, κύριε ΜΠΑ-ΜΠΗ. Δεν τσα-μπου-νώ, αλλά ο-μι-λώ μετ' επιχειρημάτων. Αλλά πού να καταλάβετε εσείς τη γλώσσα των μορφωμένων ανθρώπων. Ομιλώ σε συνάδελφο , κύριε ΜΠΑ-ΜΠΗ, σε έναν άνθρωπο μορφωμένο! Αυτός είναι σε θέση να αντιληφθεί τη σημασία του εθιμικού δικαίου, του άγραφου νόμου. Άπαξ και δεχθήκατε τον κάδο στην πιλοτή σας, θα τον υποστείτε με όλες τις συνέπειές του».
« Πες τα, Χρυσόστομε!» ανεβόησαν εν χορώ οι της οδού Αθανασίου Διάκου 10.
«Μας εκβιάζετε! Έτσι εννοείτε την αμοιβαία αποδεκτή λύση, που προτείνατε προηγουμένως;», μπήκε στη μέση η Κούλα , η γυναίκα μου.
« Δεν είναι εκβιασμός αλλά η λογική, κυρία μου, την οποία επιβάλλει η απτή πραγματικότης! Και να σας πω κάτι άλλο; Εσείς , ιδιοτελώς φερόμενοι, ιδιοποιηθήκατε τον κοινόχρηστο κάδο, τον βάλατε στην πιλοτή σας. Σφετεριστήκατε ένα δημόσιο αγαθό. Κανονικά θα έπρεπε να σας κάνουμε καταγγελία στο Δήμο για αυθαίρετη ιδιοχρησία, αλλά είμεθα μεγαλόψυχοι. Γι’ αυτό θα συνεχίσουμε να ρίχνουμε τα σκουπιδάκια μας σ’ αυτόν κι αν μας ξαναενοχλήσετε , θα…»
Η τελευταία φράση του πνίγηκε μέσα σε ένα χείμαρρο απειλών από τους ενοίκους της οδού Αθανασίου Διάκου 10 και αποδοκιμασιών από τους ενοίκους της οδού Αθανασίου Διάκου 8.
«Δικηγόρος είσαι , μωρέ, εσύ;», άστραψε ανάμεσά τους η φωνή του Μπάμπη.
Σαν κόμπρα στράφηκε προς το μέρος του ο Χλεμπονίδης. «Ποιος το είπε αυτό;» ρώτησε βρυχώμενος.
« Εγώ, ο Μελετόπουλος. Μας μπαλαμούτιασες, στην αρχή και μετά μας την φέρνεις από πίσω.Αν δεν ε΄υπήρχανε κυρίες στη σύναξή μας , θα σου έλεγα εγώ πώς αποκαλεί ο λαός αυτή τη στάση »
Δεν πρόλαβε να αποσώσει τα λόγια του και το πρόσωπο του δικηγόρου άστραψε από ένα φως αγαλλίασης, λες και άκουγε να τον επευφημεί ο αυτοκράτορας στον ιππόδρομο.
« Τον ακούσατε όλοι , αγαπητοί γείτονες;Ακούσατε καλά τι είπε προ ολίγου ο κύριος αυτός;»
«Τον ακούσαμε , τον ακούσαμε!», κακάρισε το εχθρικό τσούρμο.
«Βεβαίως τον ακούσατε που μας έβρισε! Χρησιμοποίησε τη λέξη «μωρέ» , υπονοώντας ευθέως ότι είμαι «μωρός»δηλαδή βλάκας! Στη συνέχει εκστόμισε τις εκφράσεις «μας μπαλαμούτιασες» και «μας την έφερες από πίσω». Ασφαλώς γνωρίζετε όλοι τι σημαίνουν αυτές οι εκφράσεις για ένα φυσιολογικό άνθρωπο, που δεν έχει καμία σχέση με σεξουαλικά βίτσια και ανωμαλίες... οπισθοδρομικού τύπου.Για αυτές τις απαράδεκτες ύβρεις οφείλουμε να τους κάνουμε μήνυση, να απαιτήσουμε αποζημίωση. Είναι συνυπεύθυνοι όλοι τους!».
Κατάλαβα πού το πήγαινε η χλεμπονίδειος αλεπού.
"Κύριε συνάδελφε, σας παρακαλώ μην εξάπτεστε! Ο άνθρωπος εξέφρασε την αγανάκτησή του για την αδικία που υφίσταται, ακούγοντας να την υπερασπίζεται ένας διακεκριμένος νομικός όπως εσείς. Δυο τρεις λεξούλες φορτισμένες δε συνιστούν και τη συντέλεια του κόσμου…»
«Εσείς να κάνετε τη δουλειά σας, κύριε Βασιλειάδη ! Και να αφήσετε τα ειρωνικά κύριε συνάδελφε και διακεκριμένος νομικός κατά μέρος. Εδώ υβρίζεται ένας όντως περιώνυμος δικηγόρος, ευυπόληπτα επίσης μέλη της κοινωνίας και εσάς δεν ιδρώνει ούτε το αυτάκι σας…»
«Τι να πω; Κρίμα!»
«Κρίμα; Τι εννοείτε με την υπόπτου χροιάς αυτή λέξη; Κρίμα για ποιον και γιατί; Μας υβρίζετε και σεις!»
«Εγώ; Τι είναι αυτά που λέτε ;Ελάτε στα συγκαλά σας, κύριε!»
« Ορίστε , ορίστε, μας υβρίζει για δεύτερη φορά . Μας είπε Ελάτε στα σύγκαλά σας, υπονοώντας εμφανώς ότι είμεθα τρελοί ! Τον ακούσατε όλοι;»
« Τον ακούσαμε , τον ακούσαμε! Να του κάνουμε μήνυση!», ανέκραξε το κοπάδι του.
«Βεβαίως και θα του κάνουμε μήνυση, αγαπητοί ! Μήνυση μέσω της οποίας θα αιτηθούμε να του αφαιρεθεί η άδεια για αντικοινωνική και αντισυναδελφική συμπεριφορά…»
«Ρε αρ%ίδι του κερατά, αντί να μας πεις συγγνώμη που μας ταλαιπωρείς, μας απειλείς, ζητώντας από πάνω και τα ρέστα;», μούγκρισε ως ταύρος μαινόμενος ο Μπάμπης. «...Θα σου δείξω εγώ τι θα κάνω τον κάδο σου τώρα αμέσως !»
Κάνοντας μια με τις χερούκλες του διεχώρισε τα ερίφια και τα πρόβατα που στέκοταν γύρω του και πιάνοντας τον πελώριο κάδο, που στέναζε από τις βρομοσακούλες, άρχισε να τον σέρνει σαν να ήταν παιδικό καροτσάκι. Βγήκε από την πιλοτή και πήρε την ανηφόρα. Πίσω του τρέχαμε κι εμείς, εχθροί και φίλοι, αλλά και πλήθος περιοίκων , που είχαν προστρέξει άλλοι ανήσυχοι μη συμβεί κανένα κακό και άλλοι για να σπάσουν πλάκα .
« Ας έρθει να μείνει ο δικηγόρος στο διαμέρισμά μου το καλοκαίρι και θα καταλάβει. Ούτε μια ώρα δε θα ανεχότανε τη δυσωδία…», με έκοψε η κυρα Κατίνα των διπλανών.
« Γιατί δεν κλείνεις τα παράθυρα, αφού έχεις ερκοντίσιον;» ακούστηκε μια φωνή από το τσούρμο των δικών μας.
«Μωρέ, πολύ έξυπνη είσαι του λόγου σου! Δε θα μου πεις εσύ τι θα κάνω στο σπίτι μου...»
Ξαναγύρισα στον Χλεμπονίδη: «Ως προς το δεύτερο επιχείρημά σας , νομίζω ότι και αυτό δεν ευσταθεί. Το ότι υπάρχει πρόβλημα κάδων οφείλεται στα αυτοκίνητά σας. Δεν έχετε πού να τα βάλετε, γι’ αυτό βγάζετε τους κάδους και τα παρκάρετε στη θέση τους.»
« Τα λέτε αυτά γιατί έχετε την πιλοτή!» ύψωσε τη φωνή ο ψαρέμπορος της διπλανής.
« Ας προνοούσατε , τότε που χτίσατε τη δική σας πολυκατοικία, να κάνετε και εσείς θέσεις για πάρκινγκ, όπως ξηλωθήκαμε για να κάνουμε εμείς », τον καμάκωσε ο Στράτος ο οδηγός του τρίτου ορόφου. «... Όμως εσείς ήσασταν ταμαχιάρηδες!..»
« Εμένα λες ταμαχιάρη; Εγώ αίμα έφτυσα για το διαμέρισμά μου, που να μην έσωνα να το πάρω!»
« Δε λέω για σένα, άνθρωπέ μου, αλλά για τον οικοπεδούχο, το μακαρίτη τον κυρ Στέλιο, και αυτόν το λύκο, τον εργολάβο, τον Βουτσίκα, που έκανε τσιμέντο όλη την περιοχή. Μέχρι και το κοτέτσι της γιαγιάς του το έκανε πολυκατοικία. Θα έκανε πιλοτή ο Αθανασιάδης, αν ήταν να βγάλει κάνα διαμέρισμα παραπάνω;»
« Κυρίες , κύριοι, λίγη ηρεμία!», παρενέβη πάλι ο ειρήνη υμίν. «...Με αυτά και με τούτα δεν καταλήγουμε πουθενά. Προτείνω να παραμείνει προσωρινώς η κατάσταση ως είχε διαμορφωθεί μέχρι πρότινος και συν το χρόνω να βρούμε μια λύση που να ικανοποιεί και τις δυο πλευρές. Ξαναβάζουμε λοιπόν τον κάδο στη θέση του και με τον καιρό τα βρίσκουμε. Όσον αφορά τις απόψεις σας, κύριε Βασιλειάδη, έχω να πω το εξής: lex non scripta!»
« Τι είναι αυτά που μας τσαμπουνάτε, κυρ δικηγόρε;» ακούστηκε η αγανακτισμένη φωνή του Μπάμπη.
Ένα περιφρονητικό χαμόγελο υποχρέωσε τα στενά χείλη του Χλεμπονίδη να αποκαλύψουν τα κατακίτρινα δόντια του.
« Κάνω πως δεν άκουσα το ρήμα τσαμπουνάτε , που ξεστομίσατε κύριε ΜΠΑ- ΜΠΗ, γιατί δεν είμαστε ίσα κι όμοια, κύριε ΜΠΑ-ΜΠΗ. Δεν τσα-μπου-νώ, αλλά ο-μι-λώ μετ' επιχειρημάτων. Αλλά πού να καταλάβετε εσείς τη γλώσσα των μορφωμένων ανθρώπων. Ομιλώ σε συνάδελφο , κύριε ΜΠΑ-ΜΠΗ, σε έναν άνθρωπο μορφωμένο! Αυτός είναι σε θέση να αντιληφθεί τη σημασία του εθιμικού δικαίου, του άγραφου νόμου. Άπαξ και δεχθήκατε τον κάδο στην πιλοτή σας, θα τον υποστείτε με όλες τις συνέπειές του».
« Πες τα, Χρυσόστομε!» ανεβόησαν εν χορώ οι της οδού Αθανασίου Διάκου 10.
«Μας εκβιάζετε! Έτσι εννοείτε την αμοιβαία αποδεκτή λύση, που προτείνατε προηγουμένως;», μπήκε στη μέση η Κούλα , η γυναίκα μου.
« Δεν είναι εκβιασμός αλλά η λογική, κυρία μου, την οποία επιβάλλει η απτή πραγματικότης! Και να σας πω κάτι άλλο; Εσείς , ιδιοτελώς φερόμενοι, ιδιοποιηθήκατε τον κοινόχρηστο κάδο, τον βάλατε στην πιλοτή σας. Σφετεριστήκατε ένα δημόσιο αγαθό. Κανονικά θα έπρεπε να σας κάνουμε καταγγελία στο Δήμο για αυθαίρετη ιδιοχρησία, αλλά είμεθα μεγαλόψυχοι. Γι’ αυτό θα συνεχίσουμε να ρίχνουμε τα σκουπιδάκια μας σ’ αυτόν κι αν μας ξαναενοχλήσετε , θα…»
Η τελευταία φράση του πνίγηκε μέσα σε ένα χείμαρρο απειλών από τους ενοίκους της οδού Αθανασίου Διάκου 10 και αποδοκιμασιών από τους ενοίκους της οδού Αθανασίου Διάκου 8.
«Δικηγόρος είσαι , μωρέ, εσύ;», άστραψε ανάμεσά τους η φωνή του Μπάμπη.
Σαν κόμπρα στράφηκε προς το μέρος του ο Χλεμπονίδης. «Ποιος το είπε αυτό;» ρώτησε βρυχώμενος.
« Εγώ, ο Μελετόπουλος. Μας μπαλαμούτιασες, στην αρχή και μετά μας την φέρνεις από πίσω.Αν δεν ε΄υπήρχανε κυρίες στη σύναξή μας , θα σου έλεγα εγώ πώς αποκαλεί ο λαός αυτή τη στάση »
Δεν πρόλαβε να αποσώσει τα λόγια του και το πρόσωπο του δικηγόρου άστραψε από ένα φως αγαλλίασης, λες και άκουγε να τον επευφημεί ο αυτοκράτορας στον ιππόδρομο.
« Τον ακούσατε όλοι , αγαπητοί γείτονες;Ακούσατε καλά τι είπε προ ολίγου ο κύριος αυτός;»
«Τον ακούσαμε , τον ακούσαμε!», κακάρισε το εχθρικό τσούρμο.
«Βεβαίως τον ακούσατε που μας έβρισε! Χρησιμοποίησε τη λέξη «μωρέ» , υπονοώντας ευθέως ότι είμαι «μωρός»δηλαδή βλάκας! Στη συνέχει εκστόμισε τις εκφράσεις «μας μπαλαμούτιασες» και «μας την έφερες από πίσω». Ασφαλώς γνωρίζετε όλοι τι σημαίνουν αυτές οι εκφράσεις για ένα φυσιολογικό άνθρωπο, που δεν έχει καμία σχέση με σεξουαλικά βίτσια και ανωμαλίες... οπισθοδρομικού τύπου.Για αυτές τις απαράδεκτες ύβρεις οφείλουμε να τους κάνουμε μήνυση, να απαιτήσουμε αποζημίωση. Είναι συνυπεύθυνοι όλοι τους!».
Κατάλαβα πού το πήγαινε η χλεμπονίδειος αλεπού.
"Κύριε συνάδελφε, σας παρακαλώ μην εξάπτεστε! Ο άνθρωπος εξέφρασε την αγανάκτησή του για την αδικία που υφίσταται, ακούγοντας να την υπερασπίζεται ένας διακεκριμένος νομικός όπως εσείς. Δυο τρεις λεξούλες φορτισμένες δε συνιστούν και τη συντέλεια του κόσμου…»
«Εσείς να κάνετε τη δουλειά σας, κύριε Βασιλειάδη ! Και να αφήσετε τα ειρωνικά κύριε συνάδελφε και διακεκριμένος νομικός κατά μέρος. Εδώ υβρίζεται ένας όντως περιώνυμος δικηγόρος, ευυπόληπτα επίσης μέλη της κοινωνίας και εσάς δεν ιδρώνει ούτε το αυτάκι σας…»
«Τι να πω; Κρίμα!»
«Κρίμα; Τι εννοείτε με την υπόπτου χροιάς αυτή λέξη; Κρίμα για ποιον και γιατί; Μας υβρίζετε και σεις!»
«Εγώ; Τι είναι αυτά που λέτε ;Ελάτε στα συγκαλά σας, κύριε!»
« Ορίστε , ορίστε, μας υβρίζει για δεύτερη φορά . Μας είπε Ελάτε στα σύγκαλά σας, υπονοώντας εμφανώς ότι είμεθα τρελοί ! Τον ακούσατε όλοι;»
« Τον ακούσαμε , τον ακούσαμε! Να του κάνουμε μήνυση!», ανέκραξε το κοπάδι του.
«Βεβαίως και θα του κάνουμε μήνυση, αγαπητοί ! Μήνυση μέσω της οποίας θα αιτηθούμε να του αφαιρεθεί η άδεια για αντικοινωνική και αντισυναδελφική συμπεριφορά…»
«Ρε αρ%ίδι του κερατά, αντί να μας πεις συγγνώμη που μας ταλαιπωρείς, μας απειλείς, ζητώντας από πάνω και τα ρέστα;», μούγκρισε ως ταύρος μαινόμενος ο Μπάμπης. «...Θα σου δείξω εγώ τι θα κάνω τον κάδο σου τώρα αμέσως !»
Κάνοντας μια με τις χερούκλες του διεχώρισε τα ερίφια και τα πρόβατα που στέκοταν γύρω του και πιάνοντας τον πελώριο κάδο, που στέναζε από τις βρομοσακούλες, άρχισε να τον σέρνει σαν να ήταν παιδικό καροτσάκι. Βγήκε από την πιλοτή και πήρε την ανηφόρα. Πίσω του τρέχαμε κι εμείς, εχθροί και φίλοι, αλλά και πλήθος περιοίκων , που είχαν προστρέξει άλλοι ανήσυχοι μη συμβεί κανένα κακό και άλλοι για να σπάσουν πλάκα .
Εκατό μέτρα παραπέρα
ο μαινόμενος ταύρος με τη μορφή του Μπάμπη σταμάτησε. Είχε φτάσει στην κορυφή , τό διάσελο όπου στρίβει ο δρόμος κι αμέσως παίρνει
την κατηφόρα για την βορεινή πλευρά του συνοικίας .
Είχε φτάσει η κρίσιμη στιγμή. Τι θα έκανε , άραγε, ο κύριος Μπαμπούτσος κατά την κυρία Αναστασία που δεν τον χώνευε; Θα άφηνε εκεί τον κάδο και μετά θα στρεφότανε να αντιμετωπίσει, μόνος αυτός, τα λυσσασμένα κύματα των μοχθηρών αντιπάλων μας; Ασφαλώς τότε έπρεπε να τον βοηθήσουμε. Θα προτείναμε όμως τα στήθη μας ή θα τον αφήναμε μονάχο και αβοήθητο στο λάκκο με τα λιοντάρια; Ε, τότε σίγουρα θα τον κατασπάραζαν τα θεριά και το καλύτερο κοψίδι της εκδίκησης θα το έπαιρνε η ύαινα των δικαστηρίων.
Είχε φτάσει η κρίσιμη στιγμή. Τι θα έκανε , άραγε, ο κύριος Μπαμπούτσος κατά την κυρία Αναστασία που δεν τον χώνευε; Θα άφηνε εκεί τον κάδο και μετά θα στρεφότανε να αντιμετωπίσει, μόνος αυτός, τα λυσσασμένα κύματα των μοχθηρών αντιπάλων μας; Ασφαλώς τότε έπρεπε να τον βοηθήσουμε. Θα προτείναμε όμως τα στήθη μας ή θα τον αφήναμε μονάχο και αβοήθητο στο λάκκο με τα λιοντάρια; Ε, τότε σίγουρα θα τον κατασπάραζαν τα θεριά και το καλύτερο κοψίδι της εκδίκησης θα το έπαιρνε η ύαινα των δικαστηρίων.
Πήρε μια βαθιά ανάσα και κοίταξε το Θερμαϊκό πέρα στο βάθος. Στο βλέμμα του φάνηκαν να περνούν οι σκιές των σουλιωτών προγόνων του , οι Τζαβέλαινες και οι Κίτσαινες, τότε που χόρεψαν το χορό του Ζαλόγγου, για να μην πέσουν στα χέρια των Αρβανιτάδων. Ύστερα με μια μεγαλοπρεπή κίνηση του δεξιού του ποδιού έσπρωξε τον κάδο σαν παιχνιδάκι στην κατηφόρα . Το κατάφορτο κήτος πήρε την κατηφόρα διστακτικά και άρχισε στην αρχή να τσουλάει ταλαντευόμενο, μια από δω, μια από κει, ύστερα πήρε να αναπτύσσει ιλιγγιώδη ταχύτητα. Πρώτα χάρισε τη ζωή σε ένα γλυκούλικο μπλε Χιουντάι, περνώντας ξυστά από δίπλα του, ύστερα έγδαρε το αριστερό πλευρό μιας κόκκινης Άλφα Ρομέο και έφαγε τον καθρέφτη ενός κατάμαυρου Πεζό ,συνέχισε ακάθεκτος τσακίζοντας το STOP στην πρώτη διασταύρωση, τέλος έπεσε με πάταγο πάνω σε μια Χάρλεϊ και την έκανε χαλκομανία στον τοίχο του υδραγωγείου στο βάθος του δρόμου.Ευτυχώς που δεν περνούσαν αυτοκίνητα εκείνη τη στιγμή και άνθρωποι γιατί θα τους είχε πάρει παραμάζωμα και ίσως τώρα θα θρηνούσαμε θύματα .
Όλα αυτά τα τρομερά έγιναν απ' το ένα χέρι του Μπάμπη μας. Φανταστείτε τι μπορούσε να κάνει με το άλλο, που προς το παρόν κρατούσε ένα τσιγάρο. Άναψε το Rothmans του εν μέσω νεκρικής σιγής, τράβηξε μερικές ρουφηξιές και πήρε το δρόμο της επιστροφής βαδίζοντας καμαρωτά , σηκώνοντας ψηλά τις ποδάρες του σαν τσολιάς της προεδρικής φρουράς. Περνώντας μπροστά από το Χλεμπονίδη κοντοστάθηκε. Κοίταξε περιφρονητικά το λιπόσαρκο κορμί του και μούγκρισε :
«Να βράσω τα κιτάπια σου, χασοδίκη!».Τι ήθελε να πετάξει ο άνθρωπος αυτή τη φράση;Μας
πήρε το ποτάμι , μας πήρε ο ποταμός!.. Όλους της δικής μας πολυκατοικίας, τον
Μπάμπη, εμένα , την Κούλα, τέσσερις ορόφους συναπτούς.
Ο άνθρωπος-μισή μερίδα, που «φου» να του έκανες θα έπεφτε χάμω, ο δικηγόρος επ΄Αρείω Πάγω Κυριάκος Χλεμπονίδης μάς
τάραξε στις μηνύσεις. Πού σε πονάει και πού σε σφάζει τον καθένα ξεχωριστά , για να΄χει την ευχαρίστηση να μας χορεύει έναν έναν στο ταψί, αλλά και όλους μαζί , να μας ταλαιπωρεί ομαδικά σαν το χορό αρχαίας τραγωδίας : Για έργω εξύβριση, για μείωση επαγγελματικής ιδιότητας , για άσκηση προφορικής βίας,
για, για … 
Βέβαια, κι εμείς κάναμε τις μηνυσούλες μας, αλλά είναι
σίγουρο πως δε θα πετύχουμε τίποτε. Ο τύπος είναι διαόλου κάλτσα. Κώλος
και βρακί με όλο το Σύστημα που επηρεάζει τη Δικαιοσύνη, ξέρει και παίρνει το αποτέλεσμα που θέλει.Δε χάνει ποτέ!
Τις προάλλες πέρασε ένας «,παρουτοκαπνισμένος» συνάδελφος απ’ το γραφείο μου, για να τα βρούμε σε μια υπόθεση κληρονομιάς ανάμεσα σε δύο αδέρφια τσακωμένα. Ζεστός άνθρωπος, με πλούσιο ιστορικό μαχών για τους αδυνάτους και τους αδικημένους. Τα βρήκαμε σχετικά με την υπόθεση του πελάτη του , συμφωνήσαμε στο Win-Win για κάθε μεριά , να μην αφήσουμε κανέναν αδελφό παραπονεμένο .
Τις προάλλες πέρασε ένας «,παρουτοκαπνισμένος» συνάδελφος απ’ το γραφείο μου, για να τα βρούμε σε μια υπόθεση κληρονομιάς ανάμεσα σε δύο αδέρφια τσακωμένα. Ζεστός άνθρωπος, με πλούσιο ιστορικό μαχών για τους αδυνάτους και τους αδικημένους. Τα βρήκαμε σχετικά με την υπόθεση του πελάτη του , συμφωνήσαμε στο Win-Win για κάθε μεριά , να μην αφήσουμε κανέναν αδελφό παραπονεμένο .
Μετά πήγαμε να πιούμε ένα ουζάκι στην Αρετσού. Σπουδαίος δικηγόρος και καλός άνθρωπος ο Βαγιαννίδης , από αυτούς που δεν κυνηγούν με το καμάκι τον πελάτη, είχα μάλιστα ακούσει ότι επί Χούντας τον είχαν στείλει σε εξορία σε κάποιο νησί, γύρισε σπίτι του απροσκύνητος με την πτώση της δικτατορίας .
Πάνω που
είχαν χαλαρώσει οι γλώσσες μας και αρχίσαμε τα "προσωπικά", ο Πέτρος
γυρνάει και μου λέει:
«Ρε συ Μανόλη, είναι άδικο να κάνει και τέταρτο σπίτι ο Χλεμπονίδης από σας!»
«Ρε συ Μανόλη, είναι άδικο να κάνει και τέταρτο σπίτι ο Χλεμπονίδης από σας!»
«Τι εννοείς;», του λέω σουφρώνοντας τα χείλη.
«Καλά , δεν ξέρεις τίποτα για το σύστημα Χλεμπονίδη;»
«Όχι, τι να ξέρω;»
«Το Σύστημα Χλεμπονίδη σημαίνει Πιάνω και στήνω καυγάδες με αφελείς, τους στριμώχνω και μετά τους τα παίρνω χοντρά είτε με συμβιβασμό είτε με δικαστικές αποφάσεις, όπου πάντοτε βρίσκομαι καπάκι από πάνω,καταλαβαίνεις τι εννοώ . Μ’ αυτό το κόλπο ο τύπος αυτός έχει αποκτήσει... τρία εξοχικά, ένα στη Χαλκιδική , ένα στην Ασπροβάλτα κι ένα στον Πλαταμώνα! »
«Καλά , δεν ξέρεις τίποτα για το σύστημα Χλεμπονίδη;»
«Όχι, τι να ξέρω;»
«Το Σύστημα Χλεμπονίδη σημαίνει Πιάνω και στήνω καυγάδες με αφελείς, τους στριμώχνω και μετά τους τα παίρνω χοντρά είτε με συμβιβασμό είτε με δικαστικές αποφάσεις, όπου πάντοτε βρίσκομαι καπάκι από πάνω,καταλαβαίνεις τι εννοώ . Μ’ αυτό το κόλπο ο τύπος αυτός έχει αποκτήσει... τρία εξοχικά, ένα στη Χαλκιδική , ένα στην Ασπροβάλτα κι ένα στον Πλαταμώνα! »
«Αδιανόητο!..»
«Κι όμως αληθινό. Τώρα, απ’ ό,τι φαίνεται, κυνηγάει εξοχικό γάλακτος του βουνού.Αυτό φαίνεται ότι του λείπει για να συμπληρώσει το παζλ και πρέπει να το αποκτήσει μέσω της δικής σας περίπτωσης. Υποψιάζομαι ότι ο καυγάς με τους κάδους ήταν στημένος , μπορεί να έβαλαν το χεράκι τους και κάποιοι από τη δική σας πολυκατοικία»
«Τι λες, ωρέ Πέτρε! Δε μου περνάει απ΄το μυαλό ότι όλη αυτή η ιστορία με τα σκουπίδια και τους βρομοκάδους ήταν στημένη και , το χειρότερο, ότι συνέβαλαν και άνθρωποι της πολυκατοικίας μας»
« Δεν μπορείς να αποκλείσεις αυτήν την πιθανότητα !Αυτό θα αποκαλυφθεί μάλλον στη δίκη. Έμπειρος είσαι , θα καταλάβεις ποιος από τους δικού σας είναι ο ...διπλός πράκτορας Ξέρεις τι ενοχλεί εμένα περισσότερο, φίλε σ΄αυτή την ιστορία;»
«Τι;»
«Ο πρωταγωνιστή της , ο Χλεμπονίδης, τον οποίο γνωρίζω προσωπικά . Ο αλήτης αυτός είναι σκέτος σιχαμερός βίος και πολιτεία: το 1966 , νεαρός αρχιτραμπούκος της παρακρατικής οργάνωσης "Καρφίτσα", μάς τσάκιζε τα παΐδια έξω από το Χημείο, λίγο αργότερα , στη Χούντα, κάρφωνε τους φοιτητές στο διαβόητο Μήτσου του Σπουδαστικού της Ασφάλειας, στη μεταπολίτευση άλλαξε προστάτη και πολιτεύτηκε με το αζημίωτο με τη Ν.Δ. , τώρα μαθαίνω ότι έχει προσχωρήσει στους Μακεδονομάχους και βγάζει πύρινους λόγους κατά των αθέων κομουνιστών που πούλησαν τη Μακεδονία στους Σκοπιανούς. Το σύνθημά του είναι "Οι καιροί ου μενετοί, αμύνεσθαι περί πάτρης"»
«Είναι φυσικό, φίλε μου . Το αίμα νερό δε γίνεται σε καθάρματα σαν του λόγου του...»
« Δε διαφωνώ , αλλά και να μας τα παίρνει από πάνω, ο φασίστας, να πλουτίζει με δικολαβίστικες ματσακονιές το τρισάθλιο υποκείμενο , ε αυτό πάει πολύ. Με αρρωσταίνει».
«Τι λες, ωρέ Πέτρε! Δε μου περνάει απ΄το μυαλό ότι όλη αυτή η ιστορία με τα σκουπίδια και τους βρομοκάδους ήταν στημένη και , το χειρότερο, ότι συνέβαλαν και άνθρωποι της πολυκατοικίας μας»
« Δεν μπορείς να αποκλείσεις αυτήν την πιθανότητα !Αυτό θα αποκαλυφθεί μάλλον στη δίκη. Έμπειρος είσαι , θα καταλάβεις ποιος από τους δικού σας είναι ο ...διπλός πράκτορας Ξέρεις τι ενοχλεί εμένα περισσότερο, φίλε σ΄αυτή την ιστορία;»
«Τι;»
«Ο πρωταγωνιστή της , ο Χλεμπονίδης, τον οποίο γνωρίζω προσωπικά . Ο αλήτης αυτός είναι σκέτος σιχαμερός βίος και πολιτεία: το 1966 , νεαρός αρχιτραμπούκος της παρακρατικής οργάνωσης "Καρφίτσα", μάς τσάκιζε τα παΐδια έξω από το Χημείο, λίγο αργότερα , στη Χούντα, κάρφωνε τους φοιτητές στο διαβόητο Μήτσου του Σπουδαστικού της Ασφάλειας, στη μεταπολίτευση άλλαξε προστάτη και πολιτεύτηκε με το αζημίωτο με τη Ν.Δ. , τώρα μαθαίνω ότι έχει προσχωρήσει στους Μακεδονομάχους και βγάζει πύρινους λόγους κατά των αθέων κομουνιστών που πούλησαν τη Μακεδονία στους Σκοπιανούς. Το σύνθημά του είναι "Οι καιροί ου μενετοί, αμύνεσθαι περί πάτρης"»
«Είναι φυσικό, φίλε μου . Το αίμα νερό δε γίνεται σε καθάρματα σαν του λόγου του...»
« Δε διαφωνώ , αλλά και να μας τα παίρνει από πάνω, ο φασίστας, να πλουτίζει με δικολαβίστικες ματσακονιές το τρισάθλιο υποκείμενο , ε αυτό πάει πολύ. Με αρρωσταίνει».
Γυρνώντας στο σπίτι διηγήθηκα στη γυναίκα μου την ιστορία του Πέτρου για το σύστημα Χλεμπονίδη.
«Όσα μου λες ενισχύουν την πεποίθησή μου ότι πρέπει να τσακιστούμε να φύγουμε το γρηγορότερο από δω.Με τρομάζει αυτός ο άνθρωπος . Το Αμύνεσθαι περί πάτρης είναι ένα προπέτασμα καπνού. Στην ουσία σημαίνει "Επιτίθεσθαι περί πάρτης" , δηλαδή για την κονόμα». Σου το λέω ξεκάθαρα Δεν αντέχω άλλο τη γειτονία του . Πρέπει να φύγουμε το ταχύτερο δυνατό. Τι έγινε με το μεσίτη;Βρήκε κανένα σπίτι;»
« Ο μεσίτης δεν έχει πρόβλημα. Σπίτια υπάρχουν όσα θες, λεφτά δεν υπάρχουν για να τα αγοράσουν άνθρωποι σαν και μας με τα λεφτά που βγάζουν!Μόνο οι Βούλγαροι, οι Τούρκοι , οι Γερμανοί και οι πρεζέμποροι πλέον αγοράζουν κατοικίες »
« Μην απελπίζεσαι! Τώρα που έκοψες το βερεσέ , θα στρώσουνε τα πράματα»
« Κόψαμε το βερεσέ, Κούλα μου, αλλά χάσαμε τους πελάτες. Μου φαίνεται ότι θα βγω με την απόχη να τους ψαρεύω έξω από τα δικαστήρια» ...
ΤΕΛΟΣ
Το εξοχικό στο βουνό που έχει βάλει στο μάτι ο Χλεμπονίδης,
με τα χρήματα που προσδοκά να βγάλει από τη " Δίκη των σκουπιδιών".
με τα χρήματα που προσδοκά να βγάλει από τη " Δίκη των σκουπιδιών".
gerontakos.blogspot.com
Θεσσαλονίκη, 3/5/2025
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου