"
Της περνούσε ωστόσο κάποτε η ιδέα πως εκείνες οι μέρες ήταν οι
ωραιότερες της ζωής της, η σελήνη του μέλιτος, όπως τις έλεγαν. Για να
γευτεί τη γλυκάδα τους, έπρεπε χωρίς άλλο να βρίσκεται στους τόπους
εκείνους με τα ηχηρά ονόματα, όπου οι επόμενες μέρες του γάμου ήταν
γεμάτες γλυκές νωθρότητες. Στα ταχυδρομικά λεωφορεία, πίσω από κουρτίνες
μεταξωτές γαλάζιες, ανεβαίνει κανείς αργά αργά ορθούς δρόμους,
ακούγοντας το τραγούδι του ιππέα που το ξαναλέν τα βουνά, ανακατεύοντάς
το με τα κυπριά των γιδιών και το βουβό θόρυβο του καταρράχτη. Όταν ο
ήλιος δύει, αναπνέει κανείς στο γιαλό των κόλπων το άρωμα των λεμονιών,
έπειτα το βράδυ, πάνω στα ηλιακά των επαύλεων, κοιτάζει κανείς τα
αστέρια κάνοντας χίλια σχέδια, σιμά στον αγαπημένο, περιπλέκοντας τα
δάχτυλα στα δικά του. Της φαινόταν πως κάποιοι τόποι πάνω στη γη
γεννούσαν την ευτυχία, σα να’ ταν η ευτυχία ιδιαίτερο φυτό κάποιου τόπου
που πετυχαίνει κακά σ’ όλους τους άλλους. Γιατί να μην μπορεί να σκύβει
από το παράθυρο κάποιου ελβετικού σπιτιού, ή να κλείνει τη μελαγχολία
της μέσα σε μια κατοικία, στη συντροφιά ενός άντρα ντυμένου με μια
φορεσιά από βελούδο μαύρο με μεγάλα κράσπεδα, που φορεί μαλακά στιβάλια,
και μ’ ένα μυτερό καπέλο στο κεφάλι και με άσπρα μανικέτια;
Ίσως θα ήθελε να εξομολογηθεί σε κάποιον όλους αυτούς τους στοχασμούς
της. Μα πώς να διηγηθεί κανείς μια ασύστατη μελαγχολία, που αλλάζει όψη
σαν τα σύννεφα, που στριφογυρίζει σαν τον άνεμο; Τα λόγια της έλειπαν,
λοιπόν, καθώς και η ευκαιρία και η τόλμη.
Ωστόσο, αν ο Κάρολος το είχε θελήσει, αν μπορούσε να υποψιαστεί, αν το
βλέμμα του μία μόνη φορά μπορούσε να συναντήσει τη σκέψη, της φαινόταν
πως έξαφνα μία αφθονία θα ξεκολλούσε μέσα από την καρδιά της, όπως
πέφτουν οι καρποί του οπωρόδεντρου που ακουμπά στον τοίχο, άμα κανείς το
αγγίξει με το χέρι. Αλλά όσο η οικειότητα μεταξύ τους γινόταν
μεγαλύτερη, τόσο πλήθαινε και μια εσωτερική αποξένωση που τη χώριζε από
κείνον.
Η ομιλία του Κάρολου ήταν άχαρη, ομαλή σαν το πεζοδρόμι, και οι ιδέες
όλου του κόσμου διάβαιναν με τη συνηθισμένη τους φορεσιά, χωρίς να
προκαλούν συγκίνηση, γέλιο ή όνειρο. Δεν είχε σταθεί ποτέ του περίεργος,
έλεγε, όσο καιρό είχε κατοικήσει στη Ρουέν, και δεν είχε πάει ποτέ του
να δει τους θεατρίνους που έρχονταν από το Παρίσι. Δεν ήξερε ούτε να
κολυμπήσει ούτε να ξιφομαχεί ούτε να τραβά πιστόλι, και δεν είχε
μπορέσει να της εξηγήσει μια μέρα έναν όρο ιππασίας, που τον είχε
συναντήσει σε κάποιο μυθιστόρημα ".
ΜΑΝΤΑΜ ΜΠΟΒΑΡΙ (απόσπασμα)
Kώστας Κατσουλάρης: Μαντάμ Μποβαρί, μια γυναίκα που διέρρηξε τα όρια (pod.gr)
Η Μαντάμ Μποβαρί είναι η ιστορία μιας γυναίκας που τσακίστηκε πάνω στα κοινωνικά και ηθικά όρια που της επέβαλε η εποχή της, τα οποία προσπάθησε να υπερβεί. Ο Γκιστάβ Φλομπέρ δεν γράφει όμως για να δικαιώσει ή να καταγγείλει, αλλά για να καταδείξει. Τον ενδιαφέρουν, εκτός από την ψυχολογία της ηρωίδας του, πολλά άλλα πράγματα, εξού και ο υπότιτλος «Ήθη της επαρχίας». Μια φράση του μας λέει πολλά: «Η καημένη μου η Μποβαρί» γράφει κάπου, «υποφέρει και θρηνεί σε είκοσι χωριά της Γαλλίας συγχρόνως, ετούτη την ώρα».
Εντουάρ Μανέ: "Στο θερμοκήπιο"(1879)
Μαντάμ Μποβαρύ (Το βιβλίο)- Βικιπαίδεια
1. ΑΚΟΥΣΤΕ
ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΣΤΟ ΜΙΚΡΟΦΩΝΟ : Μαντάμ Μποβαρί (Διασκευή- ΑΡΧΕΙΟ ΤΗΣ ΕΡΤ)
Έμα Μποβαρί, μορφωμένη και καλοαναθρεμμένη παρά την ταπεινή της καταγωγή, ασφυκτιά στη φάρμα του πατέρα της και ονειρεύεται διαρκώς την απόδραση από τη «μικρή» της ζωή.
Θεωρώντας ότι η καλύτερή της ευκαιρία είναι η πρόταση γάμου του Σαρλ Μποβαρί, γιατρού της περιοχής, αποδέχεται την πρότασή του από παρόρμηση.
Σύντομα, όμως, αντιλαμβάνεται ότι η νέα της ζωή δεν είναι καθόλου όπως τη φανταζόταν, αλλά αντίθετα τη βυθίζει στην ανία και ξυπνά μέσα της νέες τάσεις φυγής.
Μια μικρή γεύση από την υψηλή κοινωνία είναι αρκετή για να την ωθήσει προς την αναζήτηση της απόλαυσης και του κοινωνικού κύρους σε άλλους κύκλους - και άλλες ανδρικές αγκαλιές- με τραγικά αποτελέσματα...
Ραδιοσκηνοθεσία: Γιώργος Γιαννίσης
Ακούγονται οι σπουδαίοι ηθοποιοί:
Βέρα Ζαβιτσιάνου,
Γιώργος Ζαχαριάδης,
Νίκος Τζόγιας,
Ντίνος Καρύδης,
Ρίτα Μουσούρη,
Κική Ρέπα,
Γιάννα Ολυμπίου,
Χριστίνα Κουτσουδάκη,
Γιώργος Νέζος,
Σπύρος Σπύρος
2. ΔΕΙΤΕ ΤΗ ΜΕΤΑΦΟΡΑ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΣΤΟΝ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟ
Madame Bovary (1949)
Σκηνοθεσία: Vincente Minnelli.
Με τους Jennifer Jones, James Mason και Van Heflin.
Βασισμένο στο γαλλικό κλασικό λογοτεχνικό έργο, αυτό το δράμα παρουσιάζει τον συγγραφέα Gustave Flaubert να αφηγείται την ιστορία του για την απιστία και τον ναρκισσισμό.
Αφού παντρεύτηκε τον γιατρό της μικρής πόλης Charles Bovary, η Emma κουράζεται από την περιορισμένη κοινωνική της θέση και αρχίζει να έχει σχέσεις, πρώτα με τον νεαρό Leon Dupuis και αργότερα με τον πλούσιο Rodolphe Boulanger.
Τελικά, όμως, η αυτοενοχοποιημένη συμπεριφορά της την κατακυριεύει και οδηγείται στο αναπόδραστο τέλος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου