ΠΡΙΝ ΤΟ ΗΛΙΟΒΑΣΙΛΕΜΑ (2004-BEFORE SUNSET)

ΠΡΙΝ ΤΟ ΗΛΙΟΒΑΣΙΛΕΜΑ (2004)

(BEFORE SUNSET)

• ΕΙΔΟΣ: Ρομαντική Κομεντί
• ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Ρίτσαρντ Λίνκλεϊτερ
• ΚΑΣΤ: Ίθαν Χοκ, Ζιλί Ντελπί
• ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 80ʼ
• 
  

---

του Ηλία Φραγκούλη

freecinema.gr

Εννέα χρόνια μετά, μπορούν να ξαναβρούν τον έρωτά τους στο Παρίσι ο Τζέσι και η Σελίν;

Να σας κάνω μια ερώτηση;

Αν κάποτε συναντούσατε ξαφνικά τον άνθρωπο που μοιάζει να είναι ο ιδανικός σύντροφος της ζωής σας, θα πιστεύατε ότι μπορείτε ν’ αλλάξετε τον κόσμο; Κι αν αυτές οι 14 ώρες «σχέσης» δεν ήταν τίποτα περισσότερο από ένα παραλήρημα πάθους; Αν όλο αυτό το φλερτ δεν ήταν παρά ένα αστείο για να περάσει η ώρα περιμένοντας το τρένο, το πλοίο ή την όποια πτήση; Θα δίνατε ένα στοίχημα με τον εαυτό σας ή εκείνη/ον για μια μελλοντική συνάντηση ξανά; Θα δίνατε ελπίδες σε μια τέτοια υπόσχεση; Θα την τηρούσατε; Κι αν δεν εμφανιζόσασταν στο ραντεβού; Ή αν το «πρόσωπο» ήταν εκείνο που θα σας έστηνε; Τι θα σκεφτόσασταν μετά; Πως δεν υπάρχει αγάπη;

Κι αν μετά από μια δεκαετία σχεδόν οι δρόμοι σας συναντιόντουσαν ξανά, πώς θα αντιμετωπίζατε το παρελθόν; Την αλήθεια; Ποιος θα τολμούσε να πει αν πήγε ή δεν πήγε; Ποιος θα τολμούσε να φανερώσει πως ήταν ο πιο ερωτευμένος από τους δύο; Πώς θα περνούσε η ώρα μεταξύ σας; Πόσες κουβέντες μισές για τα χρόνια που πέρασαν χωριστά θα ανταλλάσσατε; Πόσες ευκαιρίες θα δίνατε σ’ αυτή τη… δεύτερη ευκαιρία;

Κι αν η μοίρα το έφερνε μέσα σε τόσα χρόνια να έχετε βρει το ταίρι σας; Ή να είχατε φτιάξει οικογένεια; Ή να ήσασταν ένα ράκος από τους απανωτούς χωρισμούς; Γιατί το μυαλό σας, η φαντασία και τα όνειρά σας ακόμη έχουν μονάχα ένα πρόσωπο φυλαγμένο γι’ αγαπημένο; Εκείνο που αφήσατε χρόνια πριν και τώρα αντικρίζετε ξανά για να λογαριάσετε τι χάθηκε από εκείνες τις ώρες; Άραγε, χάθηκε η σπίθα; Πώς μπορείτε να εξερευνήσετε τα μυστικά της ψυχής της/του; Πόσα έχουν αλλάξει, διάβολε; Και γιατί ενώ στέκεστε πάλι ο ένας δίπλα στον άλλον, δεν μπορείτε να ξεστομίσετε πως όλα ήταν μισά στη ζωή σας από εκείνη τη μέρα; Γιατί δεν αρπάζετε τη μοίρα από τα μαλλιά και γιατί δε χάνεστε από το πρόσωπο αυτής της γης; Γιατί φοβάστε το ποιος θα πληγώσει περισσότερο τον άλλο; Γιατί ποτέ δεν τολμάτε να αφήσετε τον πόνο να πάει ακόμη πιο βαθιά για να τελειώσει; Γιατί δε νοιώθετε πως τις ίδιες πιθανότητες έχετε να βρείτε τη λύση, τη γιατρειά; Μιλάτε ώρες τώρα, αλλά νόημα βγάζετε;

Τι κι αν ο χρόνος και πάλι δεν είναι αρκετός; Έχετε τη δύναμη να παλέψετε το υπόλοιπο που σας έμεινε με τόσα ερωτήματα; Κι αν αυτό το υπόλοιπο δεν είναι μονάχα τα 80 λεπτά μιας ταινίας αβάσταχτα ρομαντικής αλλά η ίδια σας η ζωή; Θα βρείτε το κουράγιο μετά την έμπνευση που σας δίνει το σινεμά; Θα προσπαθήσετε να κοπιάρετε τα υπέροχα τσιτάτα του Ρίτσαρντ Λίνκλεϊτερ που κάνουν τη λογοδιάρροια να μοιάζει με χείλη που πλησιάζουν να φιληθούν μα στέκονται απόμακρα, αφημένα σε τρεμάμενες λέξεις; Θα πείτε πως εκείνος ή εκείνη είναι πλάσματα ακόμη πιο όμορφα από τους ιδανικούς εραστές της Ζιλί Ντελπί και του Ίθαν Χοκ; Θα τολμήσετε να πείτε πως αυτό που ζήσατε εσείς ήταν ακόμη πιο όμορφο γιατί ήταν αληθινό; Θα σνομπάρετε αυτά που βλέπετε στο πανί ως ανοησία ή θα τα κοντράρετε με θετική ενέργεια; Θα βγείτε από την αίθουσα γεμάτοι ερωτήματα για το πόσα πράγματα μπορεί να αφήσατε πίσω, κάνοντας άλλες επιλογές; Θα σας πάρει από κάτω ή θα σας κάνει να γυρίσετε τον κόσμο ανάποδα για να ξαναβρείτε εκείνη την αγάπη; Ή έστω την ελπίδα να αναζητήσετε κάτι που θα της μοιάσει; Μήπως, πάλι, θα διαλέξετε να παραμείνετε στις αναμνήσεις; Γιατί δε θα καταλάβετε ποτέ πως αυτές οι αναμνήσεις είναι πιο γλυκές όταν δε σε φέρνουν πρόσωπο με πρόσωπο με το παρελθόν;

Μήπως τόση ώρα εκτίθεμαι ως ρομαντική κι αγαπησιάρικη ψυχή; Και γιατί δεν το έχω φορτώσει στα «αστεράκια» το έργο; Γιατί έχω κι εγώ την ψευδαίσθηση ότι έχω βιώσει κάτι πιο δυνατό από αυτό που γέννησε η πένα του Λίνκλεϊτερ, παρέα με το ζευγάρι των πρωταγωνιστών του; Γιατί ο δυσκοίλιος «κριτικός» μέσα μου υπερίσχυσε του ανθρώπινα ευάλωτου; Θέλετε μια απάντηση; Γιατί κι εγώ έχω δει τη Νίνα Σιμόν σε συναυλία αλλά δεν έκανα έτσι…

ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ;

Το άνωθεν κείμενο είναι η κριτική που έγραψα το 2004, όταν το φιλμ διανεμήθηκε για πρώτη φορά στους ελληνικούς κινηματογράφους. Το εφηβικό κοινό που με την πρώτη ταινία μετέτρεψε σε ρομαντικούς του ήρωες τον Τζέσι και τη Σελίν, θα συγκινηθεί απίστευτα. Όσοι δε βρίσκονταν εκεί το 1995, δε θα ταυτιστούν ιδανικά με τη φλυαρία και τις νευρώσεις τους.