Κουβεντιάζοντας μ’ έναν Άγγελο
Εύα Νικολαΐδου
Όταν συνομιλούσες μαζί του διαπίστωνες ένα είδος παντογνωσίας. Το βλέμμα του είχε δύναμη. Ηταν διεισδυτικό. Η αγάπη του για το καθαρό και ακέραιο απεικονίζεται στη ζωή και το έργο του. Ξεκινούσε τη μέρα του από τις 6 το χάραμα μέχρι τα μεσάνυχτα.
Δούλευε ασταμάτητα, στο υπόγειο του Μουσείου Μπενάκη (εκεί ήταν το γραφείο του), εντατικά, ακούραστα, με όραμα. Το έργο του προκαλεί μια απολλώνια δύναμη. Είναι τεράστιο. Είχε μια γοητεία, μια σοφία. Η θεώρησή του ήταν ανώτερη. Όταν ήσουν δίπλα του, νόμιζες πως είσαι μοναδικός.
Είχε καταλάβει τον ζωντανό παλμό της καρδιάς του πολιτισμού κι αντίκριζε με σεβασμό όλα τα πρόσωπα της τέχνης. Διευθυντής στο Μουσείο Μπενάκη επί σαράντα χρόνια, το άπλωσε παντού με τα παραρτήματά του. Δίδασκε στο Θεατρικό τμήμα της φιλοσοφικής σχολής, Ιστορία Τέχνης. Σπουδές αξιοσημείωτες. Έκανε μεταπτυχιακό στο Φράιμπουργκ της Γερμανίας, συνέχισε στη Σορβόννη. Το 2016 εκλέχτηκε μέλος της Ακαδημίας στην έδρα Μουσειολογίας – Αρχαιολογίας.
Ο Αγγελος Δεληβορριάς* δεν είχε μόνο γνώσεις από τις πανεπιστημιακές του σπουδές αλλά και αισθητική καλλιέργεια. Στις παραστάσεις, που παρακολουθούσαμε, ρωτούσαμε πάντα τη γνώμη του γιατί –ως βαθιά καλλιεργημένος θεατής– ένιωθε τους χτύπους της καρδιάς των καλλιτεχνών και μας βοηθούσε να συνειδητοποιήσουμε το θαύμα που συμβαίνει στη σκηνή.
Μου έλεγε: «Η τέχνη θέλει σεβασμό όχι φλυαρία». Θα ένιωθε τραγική συγκίνηση και πίκρα για τα δεινά της χώρας, κυρίως, όμως, με τον εξευτελισμό της υποβάθμισης των πτυχίων των καλλιτεχνών. Πέτυχε μια αναγέννηση στο Μουσείο Μπενάκη. Τα οργάνωσε όλα σύμφωνα με τις αξιώσεις του κόσμου. Αγαπήσαμε τα μουσεία χάρις στον Άγγελο, σαν ζωντανούς οργανισμούς.
Ένιωθε με αγωνία, με πάθος τη λειτουργία του, όπως ένας συνθέτης μιας μουσικής συμφωνίας. Λάτρευε την κλασική μουσική, κυρίως τον Μπαχ, γιατί τον ενέπνεε, όπως και τον Μάνο Χατζιδάκι.
Όλα τον συγκινούσαν, ακόμα κι ένα τελευταίο λείψανο της ζωής ενός αρχαιολογικού ευρήματος, ένα παιδικό παιχνίδι –γι’ αυτό ίδρυσε το Μουσείο Παιχνιδιών στο Φάληρο– ή ένα αριστούργημα της ισλαμικής τέχνης – ίδρυσε άλλωστε στον Κεραμεικό, ένα μουσείο με όλη την απέραντη συλλογή που παρέμενε κλειδωμένη στα υπόγεια του μουσείου.
Δεν μπορούσε να ζήσει χωρίς να δημιουργεί. Σεβόταν τα όρια της ατομικότητας. Κυριαρχούσε το μέτρο στη ζωή του. Αυτό ύμνησε και στο σπίτι της Πηνελόπης Δέλτα, παράρτημα του Μουσείου Μπενάκη στην Κηφισιά, όπου φυλάγονται πολύτιμα αρχεία, ανάμεσά τους και του Γιάννη Ρίτσου.
Ζήσαμε υπέροχες στιγμές κοντά του, όσοι κερδίσαμε το δώρο της φιλίας του. Κάποια μεσημέρια μας καλούσε στο εστιατόριο του μουσείου στην οδό Κουμπάρη, φίλους, αρχαιολόγους, ακαδημαϊκούς κ.ά. δημιουργώντας μια ζεστή φωλιά παρέας, όπου τον ακούγαμε να προσπαθεί να υποδείξει δρόμους της τέχνης.
Το μεγάλο του όνειρο ήταν να ενώσει τη γενιά του ’30 στην Πινακοθήκη Γκίκα. Όταν με ξεναγούσε στον φακό της εκπομπής που ήμουν αρχισυντάκτρια «9 + 1 Μούσες», της δορυφορικής ΕΡΤ, σε όλη αυτή τη μαγεία του χώρου, άγγιζε τα αντικείμενα, τα χάιδευε, λες και συνομιλούσε με όλους αυτούς που σφράγισαν την ιστορία μας με αιωνιότητα.
Τον συνάντησα στο μουσείο ένα μήνα πριν πετάξει με τα φτερά του. Έγραφε την ομιλία που θα εκφωνούσε στην Ακαδημία την 25η Μαρτίου. Συμφωνήσαμε να συγκεντρώσω συνεντεύξεις, μνήμες και κουβέντες μας σ’ ένα βιβλίο με τίτλο: «Κουβεντιάζοντας μ’ έναν Άγγελο». Με παρακάλεσε να το αφιερώσω στον εγγονό του. Θυμηθήκαμε και τα ταξίδια μας στην Άνδρο, καλεσμένοι από το Ίδρυμα Βασίλη και Ελίζας Γουλανδρή και τα γέλια μας με τον Παναγιώτη Τέτση στην ταράτσα του μουσείου.
Ατέλειωτες οι μνήμες και η θλίψη που άφησε. Ανήκε στη σφαίρα του ωραίου. Εκτιμούσε ελάχιστους πολιτικούς. Θεωρούσε αμείλικτο και σκληρό το πολιτικό σύστημα. Χάθηκε ένα αστραφτερό μυαλό που έδινε μόνο λάμψη η παρουσία του, όπως τ’ αστέρια τη νύχτα.
*Άγγελος Δεληβορριάς (Αθήνα, 1937 - 24 Απριλίου 2018) - Βικιπαίδεια
ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ 
Η Μαργαρίτα Πουρνάρα συνομιλεί με τον Άγγελο Δεληβοριά
Η Μαργαρίτα Πουρνάρα συνομιλεί με τον Άγγελο Δεληβοριά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου