Ανζελίκ Κουρούνης, ποια είναι η καλύτερη αντίσταση απέναντι στη Χ.Α. και τον φασισμό;
«Ποια μπορεί να είναι η αντίσταση στην άκρα δεξιά, τον φασισμό και τον ναζισμό; Η Δημοκρατία μπορεί να απαλλαγεί οριστικά από αυτές τις λαίλαπες, χωρίς να ποδοπατήσει τις αρχές της; Πώς εντέλει πρέπει να αντισταθούμε; Η απάντηση ανήκει στη δικαιοσύνη; Μπορεί να προκύψει από ένα μπαράζ των δημοκρατικών κομμάτων; Χρειάζεται ένα δημοσιογραφικό μποϊκοτάζ; Κοινωνική επαγρύπνηση; Σωστή παιδεία; Ή η αντίσταση πρέπει να είναι πιο δυναμική και μαχητική από τα παραπάνω; Η δίκη που μπορεί να συγκριθεί σε σημασία και ίσως να ξεπερνά τη δίκη της Νυρεμβέργης αποτελεί τη ραχοκοκαλιά του νέου ντοκιμαντέρ.»
Με αυτές τις γραμμές ξεκινάει η σύνοψη του νέου ντοκιμαντέρ «Χρυσή Αυγή: Υπόθεση Όλων Μας»*, το οποίο απέσπασε τρία βραβεία στο 23ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, καθώς και διεθνή βραβεία. Πρόκειται για τη μοναδική ταινία που έγινε για τη δίκη της Χρυσής Αυγής, η οποία ακολούθησε πιστά τα τεκταινόμενα από την πολύ αρχή μέχρι και τον Οκτώβρη του 2020, οπότε και το νεοναζιστικό μόρφωμα καταδικάστηκε ως εγκληματική οργάνωση. Πριν από πέντε χρόνια, είχαμε μιλήσει ξανά με την Ανζελίκ Κουρούνης, με αφορμή το ντοκιμαντέρ που είχε δημιουργήσει τότε, με τίτλο «Χρυσή Αυγή: Προσωπική Υπόθεση». Από τότε μέχρι σήμερα την είδαμε αμέτρητες φορές στις δικαστικές αίθουσες, να παρακολουθεί στενά την ιστορική δίκη της Χρυσής Αυγής, να δίνει μάχη εντός και εκτός δικαστηρίου για να καταγράψει ό,τι μπορούσε, καθώς δεν επετράπη η οπτικοακουστική κάλυψη της πολύκροτης δίκης.
«Το σημαντικό είναι να αντιστέκεσαι», επιδιώκει να υπογραμμίσει η δημοσιογράφος και σκηνοθέτρια, όπως αναφέρει και ο Κώστας Γαβράς στην ταινία του Amen. Στον λαιμό της, κρέμεται ένα μενταγιόν-σύμβολο του γυναικείου απελευθερωτικού κινήματος. Ήρθε στα γραφεία της Popaganda και μιλήσαμε για όλα, από τον ακτιβισμό, στον οποίο επιδόθηκε από μικρή, και τις πρώτες γκέι και λεσβιακές εφημερίδες όπου έγραφε ως κόρη μεταναστών στη Γαλλία, μέχρι την καθημερινή αντίσταση στον φασισμό, για το τι δεν θα συγχωρήσει ποτέ στον εαυτό της, πόσο ευγνώμων είναι για την εμπιστοσύνη της Μάγδας Φύσσα και για το αν θα συνεχίσει να κάνει ντοκιμαντέρ για τη Χρυσή Αυγή ή θα αλλάξει πλώρη. Στο τέλος, μας καλεί να δώσουμε το παρόν στον Αντιφασιστικό Σεπτέμβρη και «να πιούμε μια μπύρα για τον Παύλο».
Αν ήμασταν υπό κατοχή, δε θα υπήρχε ερώτηση για το τι συνιστά αντίσταση. Γιατί όταν είσαι σε κατοχή, η αντίσταση είναι με όλα τα μέσα, δεν το συζητάμε, με όλα τα μέσα! Από τον ένοπλο αγώνα ως το σαμποτάζ, ως το να πλαγιάσεις με τον εχθρό για να του πάρεις πληροφορίες, ως το να πας στο εξωτερικό και να διοργανώσεις κινητοποιήσεις, να μαζέψεις χρήματα. Εκεί, ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, διότι είμαστε υπό κατοχή. Εδώ είμαστε σε δημοκρατικό καθεστώς, το οποίο βάζει κάποια όρια. Υπάρχουν νόμοι, πρέπει να είναι υποτίθεται σεβαστοί, και το γεγονός είναι ότι η Χρυσή Αυγή και κάθε Χρυσή Αυγή, δηλαδή φασιστικά ή ακροδεξιά κόμματα, τα οποία είναι η γενέτειρα των ναζιστών και των φασιστών, δεν μπαίνουν στη βουλή με πραξικοπήματα. Δεν μπαίνουν στη βουλή, όπως και είπε στην πρώτη μου ταινία ο Κασιδιάρης, με τανκς, αλλά μπαίνουν με την ψήφο του λαού, χρησιμοποιώντας τους νόμιμους θεσμούς της δημοκρατίας. Οπότε εδώ υπάρχει ένα θέμα.
Γι’ αυτόν τον λόγο, δεν θέτω το ερώτημα «αν» πρέπει να υπάρχει αντίσταση, αλλά «ποιά πρέπει να είναι η αντίσταση». Αντιστεκόμαστε, ο καθένας όπως μπορεί, η κάθε μία όπως μπορεί. Δεν είναι εύκολο για τον καθένα και την καθεμία να κατέβει σε ένοπλη πάλη ή να κατέβει στον δρόμο αν φοβάται με την καταστολή που έχουμε, αλλά μπορεί να κάνει κάτι, να πάει να μιλήσει στον γείτονά του, στη γειτόνισσά του, να πει «Γιατί ψηφίζεις αυτούς; Αυτοί έκαναν αυτό, αυτό και αυτό».
Ο καθένας, η καθεμία μπορεί με όποιες δυνατότητες και μέσα έχει να κάνει μια οποιαδήποτε αντίσταση.
Υπάρχει ένα μουσείο στην Γαλλία, το Camp des Milles, για το οποίο έκανα πολλές αναφορές και ετοιμάζω και μια ταινία. Το μουσείο αυτό ήταν στρατόπεδο που στην αρχή απλώς μάζευε αντιφρονούντες και Εβραίους και τους κρατούσε φυλακισμένους. Μετά, άρχισε να τους στέλνει στο Άουσβιτς. Τώρα έχει γίνει ένα μουσείο στο οποίο μαθαίνουμε για την αντίσταση, ποια μπορούμε και πρέπει να είναι η αντίσταση. Ξεκοκαλίζει τον μηχανισμό για το πώς έρχεται ο φασισμός στην εξουσία και πως από την καθημερινή βρισιά «Άι μωρέ γύφτε» φτάνεις στους θαλάμους αερίου του Άουσβιτς. Εκεί, μαθαίνεις ότι η αντίσταση μπορεί να είναι από το να κρύβεις κάποιον, ως το να παίρνεις όπλα, να γράφεις άρθρα, να κάνεις διαλέξεις, να πας στο εξωτερικό και να μαζεύεις χρήματα. Ένας αστυνόμος που είναι μέσα σε χώρα υπό κατοχικό στράτευμα ή πολίτευμα, μπορεί να κλείσει τα μάτια, να γυρίσει το πρόσωπο του αλλού, όταν ο άλλος περνάει τα σύνορα ή, όπως έγινε στη Γαλλία, όταν ήξερε ότι την επόμενη μέρα θα πάνε σ’ αυτό το μέρος να μαζέψουν τους Εβραίους και τους κομμουνιστές, να πάει για μια βόλτα με το παιδί του και να πει σε έναν γνωστό του: «ωραία μέρα σήμερα για να πας στην εξοχή». Όλες οι διαταγές δεν είναι αξιοσέβαστες, παραδείγματος χάριν, το Apartheid, οι φυλετικές διακρίσεις στο Τρίτο Ράιχ κλπ, αλλά όταν είσαι δημόσιος υπάλληλος, η θέση σου είναι πιο δύσκολη, ειδικά σε κατοχή. Αλλά και πάλι, μπορείς κάτι να κάνεις και αυτό σου μαθαίνει το μουσείο.
Η αντίσταση, το σημαντικό είναι η αντίσταση.
Αυτό το μουσείο, μοναδικό στον κόσμο, κάνει σεμινάρια και σε δημοσίους υπαλλήλους, επίσημα και πληρωμένα από το κράτος, για το ποια μπορεί να είναι η αντίσταση για έναν ή μία δημόσια υπάλληλο. Και το πιο σημαντικό είναι η καθημερινότητα. [.......................]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου