Scatology plus

του Γιάννη Κιμπουρόπουλου

Αιτιολόγηση τίτλου: η στήλη, στις προηγούμενες έντυπες ζωές της, έχει εντρυφήσει άλλες δυο-τρεις φορές στο πεδίο της σκατολογίας, που εκτείνεται στις σφαίρες της ιατρικής, της βιολογίας, της ψυχολογίας, της κοινωνιολογίας, της λογοτεχνίας, της βιοτεχνολογίας, φυσικά της γεωπονίας, της διατροφολογίας, αλλά και από κάθε άποψη της οικονομίας. Καθότι η περιεκτικότερη αποτύπωση της κατάστασης, στην οποία βρίσκονται τα ΑΕΠ, οι τζίροι, τα εισοδήματα, τα δημόσια και ιδιωτικά χρέη, η απασχόληση, όλα τα μίκρο και μάκρο μεγέθη που περιγράφονται σε χιλιάδες σελίδες ανάλυσης και εκατοντάδες πίνακες της στατιστικής διεθνών οργανισμών και θινκ τανκ, είναι η λέξη «σκατά».

Όσο κι αν προσβάλλει την αισθητική τινών, οφείλουν να την αποδεχθούν και να εξοικειωθούν με τη γλωσσική απόδοση του αποτελέσματος της πιο καθημερινής, αναπότρεπτης, συχνά αβάσταχτης, ενίοτε βασανιστικής, συνηθέστατα απολαυστικής και απελευθερωτικής σωματικής λειτουργίας του είδους μας. Διότι, αν θεωρήσουμε το ανθρώπινο σώμα μια παραγωγική μηχανή που την τροφοδοτείς με πρώτη ύλη, τι άλλο είναι το προϊόν της μεταποίησής της μέσω του εντερικού σωλήνα, το output που θα λέγαμε στην καθωσπρέπει οικονομική αργκό, από αυτό που καταλήγει στη λεκάνη της τουαλέτας;

Εξάλλου, αν οι αισθητικές ενστάσεις επιμένουν, πώς εξηγούν οι γλωσσαμύντορες την τιμητική επιστημονική διεθνοποίηση -scatology ή coprology- μιας κατ’ εξοχήν ελληνικής και πανάρχαιας λέξης, με ινδοευρωπαϊκές ρίζες- τὸ σκῶρ; τοῦ σκᾰτός, εξ ου και το σκατό- που έχει καταφέρει να επικρατήσει δεκάδων παραλλαγών και εκδοχών (περίττωμα, αποπάτημα, αφόδευμα, κόπρανο, κουράδι, κοπριά, σβουνιά κ.λπ.);

Θα αναρωτηθείτε, προφανώς, πώς το ’φερε η κουβέντα, ποιος άρρωστος συνειρμός οδήγησε στο παρόν σκατολογικό κείμενο, πέρα από τις πάμπολλες αφορμές που δίνει η σκατοψυχιά της γαλάζιας διακυβέρνησης, με τελευταίο επίτευγμα το εξευτελιστικό 200άρι στους φτωχότερους των φτωχών για τα Χριστούγεννα, που εμπεριέχει το κυνικό μήνυμα «κάντε το σκατό σας παξιμάδι».

Λοιπόν, τη σκατοσυζήτηση ενέπνευσε η Παγκόσμια Ημέρα Τουαλέτας (βλέπε «Εφ.Συν.» 19/11/2020), η ύπαρξη της οποίας προκάλεσε τη σχετική ιλαρή συζήτηση εντός εφημερίδας, παρότι η καθιέρωση μιας τέτοιας παγκόσμιας μέρας από τον ΟΗΕ και η ενασχόληση με αυτήν της καθωσπρέπει Eurostat, της ίδιας που μετρά το έλλειμμα, το χρέος, τη βιομηχανική παραγωγή, τον πληθωρισμό, τους θανάτους από καρκίνο ή τις ετήσιες πωλήσεις πλυντηρίων στην Ε.Ε., δεν έχει ίχνος φαιδρότητας.

Ιδιαίτερα όταν ανακαλύπτεις -ή για την ακρίβεια θυμάσαι, γιατί κατά βάθος ξέρεις- ότι πάνω από το μισό του πληθυσμού της Γης δεν έχει πρόσβαση στην ελάχιστη πολυτέλεια μιας τουαλέτας για κάθε νοικοκυριό, με τρεχούμενο νερό για το καζανάκι, μένει σε πόλεις χωρίς δίκτυα αποχέτευσης, εκτεθειμένο διαρκώς σε θανάσιμους κινδύνους μολύνσεων και ασθενειών που θέριζαν και θερίζουν ανεξάρτητα από τον Covid-19. Κι ακόμη περισσότερο όταν μαθαίνεις ότι ακόμη και σήμερα, στην καρδιά της Ευρώπης (ή εν πάση περιπτώσει στα πλευρά της, στα νεφρά της ή στο συκώτι της) υπάρχουν χώρες που το 20% των πολιτών τους βολεύεται σε κοινόχρηστες τουαλέτες, που προφανώς γίνονται εστίες υπερμετάδοσης και του κορωνοϊού.

«Θα γινόταν πρωτοσέλιδο η Παγκόσμια Ημέρα Τουαλέτας;» ετέθη μεταξύ αστείου και σοβαρού το ερώτημα. Κι αν η δική σας αυθόρμητη απάντηση είναι πιθανώς «όχι», στον δικό μας μικρόκοσμο προέκυψαν δημιουργικοί προβληματισμοί: τις επιδρομές αλλοφρόνων καταναλωτών στα σούπερ μάρκετ για κωλόχαρτα στην πρώτη καραντίνα υπενθύμισε ο Σ., ο Αϊ Μπαζ αναρωτήθηκε, ορθώς, αν ο σκεπτόμενος του Ροντέν πράγματι σκέπτεται ή απλώς σφίγγεται, αποκαλύπτοντας μια απροσδόκητη συσχέτιση φιλοσοφίας και αφόδευσης (ποιος ξέρει πόσες λαμπρές ιδέες έχουν συλληφθεί πάνω σε μια λεκάνη;) και εν τέλει η Ε. μου υπέδειξε «γράψ’ το στη στήλη σου», και ιδού, τοις κείνης ρήμασι πειθόμενος, το τρίτο ή τέταρτο σκατολογικό πόνημα της δημοσιογραφικής τροχιάς μου.

Του οποίου το bottom line (να που πάλι καταλήγουμε σε ένα πάτο, με κάθε δυνατή εκδοχή) ποιο είναι; «Η μόνη σταθερά σ’ αυτόν τον κόσμο, αγόρι μου, είναι τα σκατά. Είμαστε σταθερά όλοι χωμένοι στα σκατά ώς τον αστράγαλο κάθε μέρα, μερικές φορές όμως, όταν φτάνουν ώς τα γόνατα ή τη μέση μας, πρέπει απλώς να βγούμε από δαύτα και να πάμε παρακάτω». Αυτό το ’κλεψα από το «4 3 2 1» του Πολ Οστερ που διαβάζω εσχάτως και το βρίσκω ως πολύ περιεκτική περιγραφή της ανθρώπινης κατάστασης γενικώς και της εντελώς σημερινής κατάστασης ειδικώς.

Προφανώς, η στάθμη του σκατού στο οποίο βρισκόμαστε έχει προ πολλού ξεπεράσει τη μέση, ίσως όχι τόσο επιδημιολογικά, αλλά οικονομικά οπωσδήποτε, εφόσον διανύουμε τη μεγαλύτερη ύφεση από τη Μεγάλη Ύφεση, που δύσκολα θα διατηρήσει τον τίτλο της αν, όταν και όπως βγούμε απ’ τη δική μας, τη σκατένια, κορονέικη ύφεση. Είμαστε πολύ πάνω από τη μέση, ενδεχομένως και μέχρι τον λαιμό, αλλά να που σατανική στρατηγική του Covid-19 καταστρέφει και την ικανότητα να αντιληφθούμε τη θάλασσα βοθρολυμάτων που κολυμπάμε -η ανοσμία και η αγευσία, ντε-, και την πατάμε σαν τα γουρούνια του Αλτάν- «Βρέχει σκατά», λέει το ένα, «Α, επιτέλους να δροσίσει», απαντά το άλλο- όπως συχνά μας θυμίζει ο Τ.

Κι αυτό μας οδηγεί στο bottom line της κοροναϊκής scatology plus, αν δεχθούμε ότι τα συμπεράσματα γράφονται στον πάτο κι όχι στον απόπατο: το οποίο είναι ότι η ανοχή και η επιείκεια με την οποία αντιμετωπίζουμε τον «Αχόρταγο» της παγκόσμιας, της ευρωπαϊκής και της εγχώριας διακυβέρνησης, τον αποφραγμένο βόθρο ανικανότητας, απληστίας και κυνισμού, μας κατατάσσει ως κοινωνίες στο πρωκτικό στάδιο ανάπτυξης. Η ανθρωπότητα παλεύει ακόμη να ελέγξει τους σφιγκτήρες της, έχουμε μέλλον ακόμη, εξ ου κι όταν ο ένας ρωτά τον άλλο «Τι κάνεις;», είτε πεις «Καλά» είτε πεις «Σκατά» εννοείς περίπου το ίδιο.

Θεωρίες για την υπεραξία

Ιδόντες δε οι συγγενείς το παράδοξον θέαμα και το σύμβαμα της επιβουλής ήρξαντο αναθεματίζειν τους ιατρούς, φοβηθέντες το άωρον του θανάτου αυτού, μήπως εξηπνεύσθη, ήφεραν τον πνευματικόν αυτού πατέρα χάριν ευλογίας. Ο δε χεσθείς και λαβών θυμιατόν ήρξατο εύχεσθαι και λέγειν: «Ετι δεόμεθα υπέρ θέσεως, χέσεως, σκατοψυχώσεως και κλαμπανίας μνήμης και χώσεως, νυν και αεί και εις το κεφάλιν καής, συγκλεισθούν τα έντερά σου, αμήν!»
«Το συναξάριον του ανοσίου Σπανού», Βενετία 1542

από το «efsyn.gr» και
«https://kibi-blog.blogspot.com/»