Ο πόλεμος στην Κρήτη δεν τέλειωσε ποτέ...
Νίκος Τζιανίδης
Μπορεί να ‘χουν περάσει 74 χρόνια από τότε που ακούστηκαν οι
τελευταίοι εχθρικοί πυροβολισμοί πάνω στο νησί του Μίνωα, όμως ο πόλεμος
των Κρητικών δεν έχει σταματήσει ποτέ! Το βλέπεις στο ρωγμώδες βλέμμα
τους, το συναντάς στα γλέντια και σ’ τσι κουζουλάδες τους, το νιώθεις
σαν πατήσεις το πόδι σου στα όρη τους και σφίξεις χέρι αντρίκιο, το
ανασαίνεις στον άνεμο που κατεβαίνει από τα λασιθιώτικα βουνά και
χύνεται στο Λιβυκό.
Η Κρήτη, για έναν παράλογο λόγο, πολεμάει ακόμα! «Πολεμάει» και θρηνεί θύματα. Το 2016 οι νεκροί από τροχαία έφτασαν του 68! Το 2018 μέχρι τον Αύγουστο είχαν αφήσει το αίμα τους στην άσφαλτο 33 άνθρωποι! Εφέτος, πριν αφήσει την τελευταία ανάσα του ο Αύγουστος, έχουν «φύγει» από τροχαία δυστυχήματα 43! Και οι «μάχες» συνεχίζονται».
Κι αν βλέπεις στα μάτια του μεσήλικα Κρητικού, που τραβάει το περίστροφο και ρίχνει μπαλοθιές στον γάμο της θυγατέρας του σύντεκνου, τη φλόγα του μαχητή, την ίδια φλόγα και πιο δυνατή θωρείς και στα μάτια και του έφηβου που χύνεται στους ασφάλτινους δρόμους και στους χωμάτινους με το αγροτικό και πετάει προς τους ουρανούς!
Ο πιο σύντομος δρόμος για τον παράδεισο είναι η Εθνική οδός, λέει ένα πικρό ευφυολόγημα… Κι όταν οι δρόμοι, οι Εθνικοί σαν της Κρήτης, είναι στενοί, δεν φωτίζονται επαρκώς και δεν παρέχουν την ασφάλεια που επιβάλλεται, τότε η απόσταση από τον παράδεισο είναι ένα τσιγάρο δρόμος…
Και η «μάχη» συνεχίζεται… Στα μπαρ, στα καφενεία, στα στέκια τ’ αντρίκια η ρακή και το οινόπνευμα ρέουν και γεμίζουν λίμνη σαν του Κουρνά. Ρέουν από το πρωί μέχρι το άλλο πρωί, δηλαδή ασταμάτητα. Μετά οι μαυροπουκαμισάδες στο τιμόνι και μαγκιές και κόντρες και τέλος ντύνεται στα μαύρα ένα χωριό ολόκληρο!
Στην Κρήτη η ζωή δεν προκάνει να «μαρουβίσει», χάνεται αρυτίδωτη! Γιατί όμως;
Γιατί όλοι γνωρίζουν κι όλοι κάνουν πως δεν βλέπουν. Γιατί από τον θηλασμό του ο Κρητικός τρέφεται με το αντριλίκι, το κάλπικο πολλές φορές, το υποκριτικό. Γιατί από παιδί ακόμη δεν κρατιέται μέχρι να καβαλήσει τη μοτοσυκλέτα ή το αγροτικό και να δείξει πως δεν σκιάζεται· να πιάσει το πιστόλι και να ρίξει, να μαλώσει, να χτυπήσει και να χτυπηθεί, να ματώσει και να ματωθεί. Γιατί έτσι μαθαίνει από δασκάλους υποκριτές, συμπλεγματικούς, ασεβείς προς τη ζωή. Γιατί η αντρειοσύνη δεν μετριέται μεψευτοπαλικαρισμούς, άλλο είναι το μέτρο της, που πολλοί Κρητικοί δεν το κατέχουν!
Στη θρυλική μάχη με τους Γερμανούς, οι απώλειες των Ελλήνων ήταν 426 νεκροί. Στην άτυπη μάχη με την άσφαλτο κάθε χρόνο οι νεκροί στοιχειώνουν όσους ευθύνονται για τον άδικο χαμό τους. Και σ’ έναν τόπο με κοντά 640.000 κατοίκους, οι περίπου 70 νεκροί τον χρόνο από τροχαία είναι πάρα πολλοί! «Τα κρητικά τα χώματα όπου και να τα σκάψεις, αίμα παλικαριών θα βρεις, κόκκαλα θα ξεθάψεις» και τώρα πια όχι από λεβεντιές και ηρωισμούς, αλλά από άδοξα δυστυχήματα.
Κρίμα! Κάτι πρέπει να γίνει άμεσα!
Η Κρήτη, για έναν παράλογο λόγο, πολεμάει ακόμα! «Πολεμάει» και θρηνεί θύματα. Το 2016 οι νεκροί από τροχαία έφτασαν του 68! Το 2018 μέχρι τον Αύγουστο είχαν αφήσει το αίμα τους στην άσφαλτο 33 άνθρωποι! Εφέτος, πριν αφήσει την τελευταία ανάσα του ο Αύγουστος, έχουν «φύγει» από τροχαία δυστυχήματα 43! Και οι «μάχες» συνεχίζονται».
Κι αν βλέπεις στα μάτια του μεσήλικα Κρητικού, που τραβάει το περίστροφο και ρίχνει μπαλοθιές στον γάμο της θυγατέρας του σύντεκνου, τη φλόγα του μαχητή, την ίδια φλόγα και πιο δυνατή θωρείς και στα μάτια και του έφηβου που χύνεται στους ασφάλτινους δρόμους και στους χωμάτινους με το αγροτικό και πετάει προς τους ουρανούς!
Ο πιο σύντομος δρόμος για τον παράδεισο είναι η Εθνική οδός, λέει ένα πικρό ευφυολόγημα… Κι όταν οι δρόμοι, οι Εθνικοί σαν της Κρήτης, είναι στενοί, δεν φωτίζονται επαρκώς και δεν παρέχουν την ασφάλεια που επιβάλλεται, τότε η απόσταση από τον παράδεισο είναι ένα τσιγάρο δρόμος…
Και η «μάχη» συνεχίζεται… Στα μπαρ, στα καφενεία, στα στέκια τ’ αντρίκια η ρακή και το οινόπνευμα ρέουν και γεμίζουν λίμνη σαν του Κουρνά. Ρέουν από το πρωί μέχρι το άλλο πρωί, δηλαδή ασταμάτητα. Μετά οι μαυροπουκαμισάδες στο τιμόνι και μαγκιές και κόντρες και τέλος ντύνεται στα μαύρα ένα χωριό ολόκληρο!
Στην Κρήτη η ζωή δεν προκάνει να «μαρουβίσει», χάνεται αρυτίδωτη! Γιατί όμως;
Γιατί όλοι γνωρίζουν κι όλοι κάνουν πως δεν βλέπουν. Γιατί από τον θηλασμό του ο Κρητικός τρέφεται με το αντριλίκι, το κάλπικο πολλές φορές, το υποκριτικό. Γιατί από παιδί ακόμη δεν κρατιέται μέχρι να καβαλήσει τη μοτοσυκλέτα ή το αγροτικό και να δείξει πως δεν σκιάζεται· να πιάσει το πιστόλι και να ρίξει, να μαλώσει, να χτυπήσει και να χτυπηθεί, να ματώσει και να ματωθεί. Γιατί έτσι μαθαίνει από δασκάλους υποκριτές, συμπλεγματικούς, ασεβείς προς τη ζωή. Γιατί η αντρειοσύνη δεν μετριέται μεψευτοπαλικαρισμούς, άλλο είναι το μέτρο της, που πολλοί Κρητικοί δεν το κατέχουν!
Στη θρυλική μάχη με τους Γερμανούς, οι απώλειες των Ελλήνων ήταν 426 νεκροί. Στην άτυπη μάχη με την άσφαλτο κάθε χρόνο οι νεκροί στοιχειώνουν όσους ευθύνονται για τον άδικο χαμό τους. Και σ’ έναν τόπο με κοντά 640.000 κατοίκους, οι περίπου 70 νεκροί τον χρόνο από τροχαία είναι πάρα πολλοί! «Τα κρητικά τα χώματα όπου και να τα σκάψεις, αίμα παλικαριών θα βρεις, κόκκαλα θα ξεθάψεις» και τώρα πια όχι από λεβεντιές και ηρωισμούς, αλλά από άδοξα δυστυχήματα.
Κρίμα! Κάτι πρέπει να γίνει άμεσα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου