Ο ζόφος, η κόπρος και το συμφέρον της Αριστεράς

Σεβαστάκης Δημήτρης

Δημοσίευση: Η Αυγή, 12 Νοεμβρίου 2017

 

Υπάρχει χρόνος να παραχθούν πολιτικές, υπάρχει χρόνος να χαθούν, να σπαταληθούν πολιτικές. Ο καθένας κρίνει, αξιολογεί, πράττει

Δεν συμφέρει την Αριστερά ο ζόφος και η κόπρος. Μια αντιπαράθεση που προσλαμβάνει προσωπικές επιθέσεις, που επεκτείνεται στη εκβιαστική και ασφαλίτικη ψευδολογία, όπως αυτή στην οποία προσπαθούν να εγκλωβίσουν την κυβέρνηση, δεν είναι το προνομιακό πεδίο για να αναπτύξει πολιτικές, να επιχειρηματολογήσει, να εξυγιάνει.
Μέρος μιας τραμπούκικης μειοψηφίας που έχει εισχωρήσει στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης με διάφορες ξέμπαρκες «σταχομαζώχτρες» της πιάτσας, οδηγούν τα πράγματα στην ακρότητα. Δεν είναι η πρώτη φορά. Όποτε τα λαμόγια της παρασιτικής και συχνά παράνομης οικονομίας ένιωθαν εκτός συστήματος, χρησιμοποιούσαν παρεμφερή μέσα. Πόλωναν, λάσπωναν, θόλωναν. Συχνά νικούσαν.
Το έργο της εξωκοινοβουλευτικής και αντικοινοβουλευτικής εκτροπής έχει παιχτεί πολλές φορές στην ταραγμένη ιστορία μας. Και δεν είναι μόνο η «βία και νοθεία», ούτε μόνο η χούντα, ούτε απλώς οι παρακολουθήσεις, ούτε καν οι διαρροές που για πολλά χρόνια εξαφάνιζαν αντιπάλους, αποκαθήλωναν ηγέτες, εξόριζαν αριστερούς και περιθωριοποιούσαν δημοκράτες. Είναι όλα μαζί σε ένα μείγμα ιστορικής κόπωσης, σε έναν χυλό αποστροφής.
Η Αριστερά έχει υποφέρει από τον κάλπικο, τον κατ’ επίφαση κοινοβουλευτισμό του μετεμφυλίου. Έχει χάσει στελέχη, συντρόφους, συναγροικητές. Η Αριστερά υπήρξε ο πιο συνεπής υπερασπιστής της κοινοβουλευτικής αστικής δημοκρατίας, ακριβώς γιατί υπέφερε από την έκλειψή της. Σήμερα διάφοροι τυχάρπαστοι, θνησιγενείς, κατακρεουργούν το πολύτιμο σώμα μιας στοιχειώδους κοινωνικής ισορροπίας. Ισορροπίας που δύσκολα έχει κατακτηθεί, δύσκολα διατηρείται.
Ναι, θέλουν αντεστραμμένες πλατείες, λιντσαρίσματα, προσβολές, φόβο. Θα πρέπει όμως να καταλάβουν και ορισμένοι γραφειοκράτες (απ’ τα μετόπισθεν της από ’δω πλευράς) ότι μέρος της υπεραξίας που εμποδίζει την κοινωνική εκτράχυνση είναι η σεμνότητα των ανθρώπων, των κοινοβουλευτικών, των στελεχών, των μελών, των φίλων. Είναι η σιδερένια προσωπική ηθική, είναι αυτό που χτίσαμε με κόπο πολλά χρόνια. Ανεπίληπτο ήθος, παραδειγματική προσωπική ζωή. Ότι αυτό το αόρατο σε πολλούς απόθεμα είναι ορατό από την κοινωνία. Δεν πλουτίσαμε, δεν κάψαμε τον δημόσιο κόπο, δεν γλείψαμε στα υπουργεία, δεν κατοικήσαμε προθαλάμους, ούτε κολακεύσαμε παλατιανούς.
Αυτή η προσωπική στάση είναι μέρος των πόρων που καταναλώνουμε για να κερδηθεί ή μη αυτονόητη κοινωνική υπομονή, συγκατάνευση, μετριοπάθεια. Αυτά όλα, πολλοί εγωιστές, άσχετοι, άκαπνοι, οκνηροί, ούτε τα καταλαβαίνουν, ούτε τα εκτιμούν. Εξουσιολάγνοι και βαμβακένιοι τοποτηρητές ενός πολιτικού τίποτα, νοιάζονται για θεσούλες, αναπαραγωγές. Αλλά με αυτά τα εργαλεία νωθρότητας δεν αντιμετωπίζεται η κόλαση στην οποία σπρώχνουν τα βαθιά συστήματα που ελέγχουν τον τόπο και φροντίζουν την υπανάπτυξή του. Με τους κατ’ επίφαση και δογματικούς ιδεολογισμούς δεν συγκροτείται ούτε ιδεολογία, ούτε συνέπεια, ούτε άμυνα, ούτε χάραξη πολιτικής.
Υπάρχει χρόνος να παραχθούν πολιτικές, υπάρχει χρόνος να χαθούν, να σπαταληθούν πολιτικές. Ο καθένας κρίνει, αξιολογεί, πράττει. Πάντως το να παραλύσει κανείς στον οχετό που στήνουν οι «άλλοι» είναι ιστορικής διάστασης απόφαση. Η καταλλαγή δίνει τη δυνατότητα στον δεξιό που δεν προσχωρεί στο τραμπουκισμό, στον νεοδημοκράτη που δεν εγκρίνει, που δεν δέχεται να καταπιεί τη χυδαιότητα, δίνει τη δυνατότητα να αποστασιοποιηθεί, να κρυώσει την επιστράτευσή του. Να είμαστε σίγουροι ότι η αποχή από τις εκλογές του ’46, το (εξαναγκασμένο) δεύτερο αντάρτικο και το «όπλο παρά πόδα», διευκόλυναν τον αντίπαλο. Και αντίπαλος είναι αυτός που «θέλει τη δουλειά» και οι κοινοβουλευτικές και δημοκρατικές διαδικασίες τον εμποδίζουν.