Η πηγή Καλλιρρόη, του Ιλισού, Αθήνα, 7 Μαρτίου 1891
Δεξιά ο αμερικανός ποδηλάτης William Sachtleben
Φωτογράφος: Thomas Gaskell Allen Jr.
Δεξιά ο αμερικανός ποδηλάτης William Sachtleben
Φωτογράφος: Thomas Gaskell Allen Jr.
“Τα πάντα ρει” -εκτός Αθηνών – «Ας ξεμπαζώσουμε τον Ιλισό»
Ακολουθεί
ένα αρθρίδιο καθαρού γνήσιου ανεδαφικού σουρεαλισμού που θα μπορούσε να
υπερρεαλιστικοποιηθεί αφού επαν-υγροποιηθεί ο ποταμός Ιλισός
δημιουργώντας ξανά την φυσική πανάρχαιη ροή του στην οδό Μιχαλακοπούλου
στα Ιλίσια που διακόψαμε βίαια.Οι δύο όχθες του μπορεί να πεζοδρομηθούν δημιουργώντας ξανά το φυσικό του περιβάλλον που θα λειτουργεί σαν ένα αναπνευσο-φυσητό bypass στον παλιό σακατεμένο πνεύμονα της Αθήνας, που αδυνατεί να οξυγονώσει το τσιμεντοπακτωμένο Κέντρο. Εκεί δηλαδή που λαμβάνονται όλες οι κρίσιμες αποφάσεις για το μέλλον όχι της Αθήνας αλλά της πατρίδας μας.
Οι δύο όχθες του μπορεί να αξιοποιηθούν επενδυτικά για την δημιουργία υπεραξίας που θα πατσίσει την χασούρα τόσων επαγγελματιών που θα δουν τις επιχειρήσεις να αδρανούν καθόλη την διάρκεια των εργασιών ανάπλασης και επανένταξης μιας πανέμορφης περιοχής της Αθήνας μας.
Το αποκομμένο δάσος του Συγγρού θα μπορέσει επιτέλους να βρει πράσινη στήριξη ‘στα πόδια του’ για να κοιτάξει τον άνυδρο ‘τρελό’ πάνω από τον ώμο της Καισαριανής. Να φυτέψεις χιλιάδες δέντρα ξανά στις όχθες του Ιλισού είναι ένα έργο φύσης μια και υπάρχει υπόγεια ροή νερού, άσχετα αν εμείς πήγαμε και μπαζώσαμε το ρεύμα.
Μάθαμε από μικροί πως όλοι οι μεγάλοι πολιτισμοί είχαν στην πρωτεύουσα τους κάποιον ποταμό. Όλες οι σύγχρονες κοινωνίες είχαν ποτάμια -μικρά ή μεγάλα – ρυάκια ή πηγές και χειμάρρους ανάλογα την υδατόπτωση που χαρακτηρίζει και επικρατεί σε κάθε τόπο. Τίβερης, Σηκουάνας Τάμεσις, Ρήνος, Δούναβης ή ακόμα και κανάλια δίπλα στις εκβολές ποταμών που έσμιγαν στο δέλτα τους με την θάλασσα Αμστερνταμ , Στοκχόλμη , Κοπεγχάγη, Βενετία ή ακόμα και αυτό το Λονδίνο.
Αυτά στο έξω. Εδώ μέσα ισοπεδώσαμε τα πάντα ανιστόρητα, αυθαίρετα και μικρόπνοα. Η πηγή της Καλλιρόης μπαζώθηκε όπως και ο Ηριδανός Ο Ιλισός τραγουδιέται αλλά κανένα νέο παιδί για να μην πούμε και ενήλικας γνωρίζει που βρίσκονταν αυτό το μυθικό ποτάμι της Αθήνας που κέντρισε την φαντασία του Γιώργου Εμιρζά να γράψει τους στίχους και τον Μάνο Χατζιδάκη να γράψει την μουσική στο “πώς τον λεν -πώς το λεν’ τον Ποταμό“ . Κι αν γνωρίζουν πως κάποτε πέρναγε κάποιο ποτάμι αγνοούν ότι η υψομετρική διαφορά που υπάρχει από το ύψος της Μεσογείων μέχρι το Καλλιμάρμαρο δημιουργούσε ακόμα και μικρούς καταρράκτες στο διάβα του.
Σκέψου να έμενες κοντά στην Βασ. Γεωργίου σήμερα και να ΄λεγες: “Τι ωραία να ακούω το νερό να κυλάει και να βλέπω τους καταρράκτες δίπλα μου!”. Θα σε περνούσαν για τρόφιμο θεραπευτηρίου. Ο Κηφισός σκεπάστηκε για να βοηθήσει στο φρακαρισμένο κυκλοφοριακό πρόβλημα της Αθήνας από κάποια φρακαρισμένα μυαλά που πήραν τις “σοφές¨ αποφάσεις έτσι ώστε να μην βλέπουμε την μιζέρια του, αφού δεν μπορούμε να ασχοληθούμε σοβαρά για να κάτσουμε και να εφαρμόσουμε τον στοιχειώδη Νομικό Κώδικα και να ρίξουμε μερικά πρόστιμα για να βάλουν μυαλό μερικές ρυπογόνες βιομηχανίες .
Και εκεί βέβαια που άρχιζε και καθάριζε από το σκατό μας ο Σαρωνικός βούλιαξαν επίτηδες το τάνκερ στην καρδιά του για να θυμηθούμε ότι η σκατολογία και διαχείριση απορριμμάτων και αποβλήτων δεν είναι μόνο θεωρητική επιστήμη αλλά πρακτικά εξακολουθεί και είναι από τα πλέον προσοδοφόρα επαγγέλματα στην σύγχρονη Ελλάδα μας.
Θυμάστε τον μπαγάσα τον δήμαρχο που είχε σε προσωπικό του λογαριασμό στην Ελβετία τα λεφτά, έσοδα, από τα σκουπίδια μας;
– Τα είχα, ρε παιδιά, σε προσωπικό λογαριασμό για να τα προστατέψω από χέρια και μασέλες ”.
Όλα τα βουνά που κυκλώνουν την Αθήνα ή μάλλον όλες οι παραγκουπόλεις στις παρυφές των ορεινών όγκων που έγιναν Καλλιθέες και Πανοράματα έχουν δομηθεί πάνω σε ρυάκια και ποταμάκια. Αν δεν μπορούμε να ρίξουμε όλες τις χιλιάδες πολυκατοικίες που προσφέρουν απάραντη ματαιό-λ-οξη θέα στους ενοίκους του πιο πάνω ορόφου’ μπορεί τουλάχιστον να διαμορφώσουμε και να ημερέψουμε την ροή του βουνίσιου νερού πριν το Αιώνιο Παντοτινό Φθινόπωρο εμένα του κακομαθημένου Έλληνα αστού, που αναπνέει τα λοίσθια σαν ψάρι εκτός νερού.
Τι μπορεί άλλο να γίνει; Τι μπορούμε περισσότερο να κάνουμε;
Να εφαρμοστεί ένα Ηράκλειο σχέδιο αποσυμφόρησης και κυρίως απομπαζοποίησης. Να ξεμπαζώσουμε τις κοίτες των ποταμιών δίνοντας κίνητρα στους μεν εργολάβους να χτίσουν σε άλλα σημεία της Αθήνας που έφτασε να είναι όλη η Αττική και στους δε ιδιοκτήτες λόγους να μετακομίσουν έξω και μακριά από τις κοίτες των ποταμιών. Χωρίς να έχεις το ΟΚ από τους εργολάβους στην Ελλάδα δεν πας πουθενά, άσχετα να ξέρεις και απευθείας τον Στρατηγό ή και τον ίδιο τον Πρωθυπουργό. Οι μεγαλο – αρχιλοχίες του σοβά κυβερνούν ακόμα και εν αγνοία τους.
Γιατί να πεζοδρομούμε μόνο δρόμους στο Κέντρο της Αθήνας και να μην μπορούμε να ανα- ποταμοδρομούμε κιόλας μερικούς; Όπου μας παίρνει δηλαδή. Η μηχανική διαχείριση του ποταμιού στο μετρό ‘Μοναστηράκι’ δείχνει το δύσκολο δρόμο που έχουμε -που ταυτόχρονα είναι και μοναδικός για μας τις ακρίδες που απο-πεταλουδοποιηθήκαμε τελείως- και αντί να μυρίζουμε τα άνθη του τόπου μας απλά τα κατατρώμε, γκρίζοι, μίζεροι, άνυδροι και ζαρωμένοι.
ΔΕΙΤΕ ΕΝΑ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΟ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ
Η Μηχανή του Χρόνου : α. Ιλισός (Χρόνος: από το 1.00΄έως 17.00΄: - Το χαμένο ποτάμι. β Οι θρυλικές μονομαχίες της Αθήνας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου