Κυριακή, Νοεμβρίου 26, 2017



ΣΟΝΕΤΟ

Κι έπαψες να μιλείς. Ήμουν σιμά σου,

και τόσο σπλαχνικό κι αγνό και πράο
ήταν, κυρά, το μάγο ανάβλεμμά σου,
που τη στιγμή ποτέ δε λησμονάω!

Κι εμέθυσα απ΄τη γλύκα της ματιάς σου,
που τήνε βλέπω ομπρός μου , όπου κι αν πάω,
κι η λίμνη, κι η γαλήνη, κι η καρδιά σου
όλα σου λέγαν πόσο σ΄αγαπάω!

Κι ω μυστικό θαράπιο(= φάρμακο) ! Απ΄το κορμί μου
σαν άυλο γνέφι (=σύννεφο) επέταξε η ψυχή μου
και το άχραντό (=αγνό) σου ετύλιξε σώμα΄

και την φωτίζουν των ματιών σου οι αχτίδες,
και στον καθρέφτη του νερού την είδες
να τρεμολάμπει μες στο μπλάβο (=βαθυγάλανο) χρώμα.



ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΘΕΟΤΟΚΗΣ

(1872-1923)

Δεν υπάρχουν σχόλια: