Η ΝΔ, η «ανομία» και το τόξο της διαπλοκής
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΓΚΙΒΑΛΟΣ
Στην εποχή μας, την εποχή της επικυριαρχίας του νεοφιλελεύθερου – χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού, ζούμε σε δύο «κόσμους», σε δύο παράλληλα «σύμπαντα». Ο ένας, ο «κάτω κόσμος», στηρίζεται στην πραγματική οικονομία, στην παραγωγική δραστηριότητα, στην ιστορική κοινωνία -που σήμερα δοκιμάζεται-, στην εργασία και στις πραγματικές κοινωνικές και παραγωγικές σχέσεις.
Ο «πάνω κόσμος» είναι απρόσιτος και απρόσβλητος. Κυριαρχούν η χρηματοπιστωτική δομή, οι οίκοι αξιολόγησης, οι φορολογικοί «παράδεισοι», τα τοξικά παράγωγα προϊόντα, η πλαστική οικονομική δομή. Ο «πάνω κόσμος» αντιπροσωπεύει (φανταστικές) αξίες άνω των 800 τρισ. δολαρίων, ενώ ο υποτελής «κάτω κόσμος» παράγει ετησίως γύρω στα 80 τρισ. δολάρια.
Γι’ αυτό και κάθε «κόσμος» έχει το δικό του «Σύνταγμα», τις δικές του αντιλήψεις περί του νόμου του δικαίου, περί του τι είναι νόμιμο, παράνομο, άνομο, νομότυπο. Ομως, σε τελική ανάλυση, ο «κόσμος» της χρηματοπιστωτικής ανομίας και της ασύδοτης δράσης των επιχειρηματικών κολοσσών επιβάλλει τους δικούς του νόμους, το δικό του δίκαιο.
Κατά καιρούς έρχονται στο φως αποκαλύψεις των «νομίμως» συντελούμενων ανομιών του «πάνω κόσμου» με δημοσιοποίηση στοιχείων από φορολογικούς «παραδείσους», όπου η μεγάλη φοροδιαφυγή δρα «νομοτύπως». Χωρίς, βεβαίως, να ξεχνάμε τους επίσημους φορολογικούς «παραδείσους» που βρίσκονται στην καρδιά της Ευρώπης, όπως η Ελβετία και το Λουξεμβούργο, όπου «έδρασε» και ο προσφιλής μας Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ, με τη νόμιμη φοροαπαλλαγή των μεγάλων επιχειρήσεων.
Η ίδια η πολιτική εξουσία αποτελεί τον μηχανισμό «νομιμοποίησης» της μεγάλης φοροδιαφυγής, της καταλήστευσης και ιδιοποίησης από ένα προνομιούχο τμήμα των ελίτ ενός μεγάλου τμήματος του κοινωνικού πλούτου. Και η καταλήστευση αυτή συντελείται νομότυπα, μέσα από ένα πολυσύνθετο πλέγμα συναλλαγών, το οποίο διασφαλίζει την πλήρη κάλυψη και την ασύδοτη δράση κάθε είδους κερδοσκοπίας και παράνομης -συχνά εγκληματικής- δράσης.
Η ανοχή και η ταυτόχρονη τυπική νομιμοποίηση αυτής της έκνομης δράσης που συντελείται από τις κυρίαρχες πολιτικές εξουσίες και ηγεσίες αποδεικνύει ότι το καθεστώς της πολιτικής ανομίας είναι ακόμα πιο επικίνδυνο από τη δράση των ολιγαρχικών συμφερόντων. Η ανομία, ως έννοια, περιλαμβάνει αφενός την ηθική έκπτωση, αφετέρου την απουσία ή την αγνόηση ενός υπάρχοντος νόμου.
Η πολιτική ανομία ενσωματώνει και τις δύο αυτές διαστάσεις. Κλείνει τα μάτια ή και συνεργάζεται νομότυπα για την καταλήστευση και την εκμετάλλευση της κοινωνίας με την προνομιούχα ελίτ, αλλά σε πολλές περιπτώσεις συναλλάσσεται και στο αμιγώς οικονομικό πεδίο με αυτή: μίζες, προμήθειες, χρηματοδοτήσεις σε προεκλογικές περιόδους…
Πολιτική ανομία, διαπλοκή και διαφθορά συγκροτούν το τρίπτυχο μέσα στο οποίο βρίσκεται σήμερα εγκλωβισμένος ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, ο οποίος, έχοντας πλήρως υιοθετήσει και ιδιοποιηθεί το ακροδεξιό – νεοφιλελεύθερο πρότυπο, οδηγεί την παράταξή του σ’ ένα ιστορικό αδιέξοδο.
Οι καταγγελίες «περί ανομίας» που διατυπώθηκαν κατά της κυβέρνησης και του πρωθυπουργού δεν αποτελούν απλώς εκδήλωση μιας τυφλής συγκρουσιακής και εφ’ όλης της ύλης εκδιπλούμενης αντιπολιτευτικής τακτικής. Πίσω από αυτές προβάλλει το πρόταγμα του «νόμου και της τάξης», που αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της αγοραίας – νεοφιλελεύθερης πολιτικής και των ακροδεξιών αντιλήψεων.
Τι συνιστά όμως ανομία – και μάλιστα πολιτική ανομία; Πολιτική ανομία είναι η πλήρης κάλυψη της έκνομης και αντισυνταγματικής λειτουργίας (όπως το ίδιο το ΣτΕ απεφάνθη) των ΜΜΕ. Είναι η καταψήφιση στη Βουλή και η με κάθε μέσο παρεμπόδιση της προώθησης από το ΕΣΡ της διαδικασίας για την αποκατάσταση της νομιμότητας. Σε αυτό το πεδίο η ΝΔ και ο αρχηγός της, αλλά και τα κόμματα του «τόξου της διαπλοκής», διεκδικούν επάξια την «αριστεία».
Πολιτική ανομία συνιστούν η κάλυψη των μεγάλων φοροφυγάδων, η αγνόηση ή και απόκρυψη των διεθνούς εμβέλειας λιστών φοροδιαφυγής, η πολιτική «νομιμοποίηση» των προμηθευτών, των εργολάβων και των κάθε είδους «μιζαδόρων» που συγκροτούν το κύκλωμα της διαπλοκής.
Ποια κόμματα και ποια πολιτικά πρόσωπα πρωτοστάτησαν όλα αυτά τα χρόνια στη νομότυπη λειτουργία του κυκλώματος αυτού, που ακόμα και τα χρόνια της μνημονιακής κρίσης συνέχισε ανεμπόδιστα το καταστροφικό του έργο;
Η πρόσφατη «περίπτωση Αυγενάκη», όπως και -σε μια παράπλευρη διάσταση- η υπόθεση Siemens με τον εκχρηματισμό των ταμείων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ και τα «δώρα» στους πολιτικούς αποκαλύπτουν μια ακόμη διάσταση. Το γεγονός, δηλαδή, ότι η πολιτική ανομία «διακτινίζεται» σε θύλακες του παρακράτους, της έκνομης και παραβατικής δραστηριότητας.
Ο κ. Αυγενάκης, πέραν της προσωπικής του ευθύνης, διεκπεραίωνε έναν συνήθη «υπηρεσιακό» ρόλο στο πλαίσιο του συστημικού κυκλώματος της διαπλοκής και της διαφθοράς. Οι πραγματικοί υπεύθυνοι και πρωταγωνιστές είναι εκείνοι που όχι μόνο «ευλογούν» τις πρακτικές αυτές, αλλά και τις «νομιμοποιούν» μέσα στο ίδιο το Κοινοβούλιο, ακόμα και διά της σιωπής τους.
Ο ίδιος ο Κυριάκος Μητσοτάκης αποτέλεσε με τη στάση του τον «ιδανικό -πολιτικό- αυτόχειρα» στην πρόσφατη συζήτηση «περί ανομίας» στη Βουλή. Ανήγαγε σε κεντρικό πολιτικό ζήτημα, μέσω της επερώτησής του, το «θέμα Αυγενάκη» και την κατάθεση της γραμματέως του Χριστοφοράκου, ζητήματα που πιθανώς θα παρέμεναν περιθωριακά, καλυπτόμενα πίσω από το πέπλο της σιωπής των συστημικών ΜΜΕ.
Δεν πρόκειται μόνο για τη δεινή πολιτική ήττα που υπέστη μέσα στο Κοινοβούλιο. Ολες οι κινήσεις και οι επιλογές του Κυριάκου Μητσοτάκη και της ηγετικής του ομάδας οδήγησαν την παράταξή του σε ένα αδιέξοδο, σε μια σύγκρουση με την πραγματικότητα, γεγονός που οδηγεί αναπόφευκτα στην όξυνση των εσωκομματικών αντιθέσεων. Κι αυτές οι αντιθέσεις δεν είναι ούτε προσωπικές ούτε μικροκομματικού χαρακτήρα. Γιατί αφορούν στην ίδια την ταυτότητα της ΝΔ, στη σχέση της με την ακροδεξιά και το ακραία αντικοινωνικό νεοφιλελεύθερο πρότυπο.
Αφορούν όμως -κυρίως- σε προβλήματα πολιτικής ηθικής και πολιτικής αξιοπρέπειας απέναντι στο σύστημα συμφερόντων και διαφθοράς. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης κατάφερε στη Βουλή όχι μόνο να μην καταρρίψει, αλλά, αντίθετα, να υπερτονίσει το ηθικό πλεονέκτημα το οποίο επικαλείται ως κύριο «όπλο» του ο ΣΥΡΙΖΑ.
Τώρα άρχισαν να εμφανίζονται και επισήμως τα πολιτικά πρόσωπα και οι «επιχειρηματίες» της διαπλοκής που «κοσμούν» τα Paradise Papers. Που αποτελούν, άλλωστε, στην πράξη τους άτυπους αλλά επίσημους προσκεκλημένους του Κυριάκου Μητσοτάκη στο χειμερινό συνέδριο της ΝΔ.
* Αναπληρωτής Καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης του Πανεπιστημίου Αθηνών
ΕΝΑ ΜΕΙΔΙΑΜΑ , ΠΑΡΑΚΑΛΩ!...
Στην εποχή μας, την εποχή της επικυριαρχίας του νεοφιλελεύθερου – χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού, ζούμε σε δύο «κόσμους», σε δύο παράλληλα «σύμπαντα». Ο ένας, ο «κάτω κόσμος», στηρίζεται στην πραγματική οικονομία, στην παραγωγική δραστηριότητα, στην ιστορική κοινωνία -που σήμερα δοκιμάζεται-, στην εργασία και στις πραγματικές κοινωνικές και παραγωγικές σχέσεις.
Ο «πάνω κόσμος» είναι απρόσιτος και απρόσβλητος. Κυριαρχούν η χρηματοπιστωτική δομή, οι οίκοι αξιολόγησης, οι φορολογικοί «παράδεισοι», τα τοξικά παράγωγα προϊόντα, η πλαστική οικονομική δομή. Ο «πάνω κόσμος» αντιπροσωπεύει (φανταστικές) αξίες άνω των 800 τρισ. δολαρίων, ενώ ο υποτελής «κάτω κόσμος» παράγει ετησίως γύρω στα 80 τρισ. δολάρια.
Γι’ αυτό και κάθε «κόσμος» έχει το δικό του «Σύνταγμα», τις δικές του αντιλήψεις περί του νόμου του δικαίου, περί του τι είναι νόμιμο, παράνομο, άνομο, νομότυπο. Ομως, σε τελική ανάλυση, ο «κόσμος» της χρηματοπιστωτικής ανομίας και της ασύδοτης δράσης των επιχειρηματικών κολοσσών επιβάλλει τους δικούς του νόμους, το δικό του δίκαιο.
Κατά καιρούς έρχονται στο φως αποκαλύψεις των «νομίμως» συντελούμενων ανομιών του «πάνω κόσμου» με δημοσιοποίηση στοιχείων από φορολογικούς «παραδείσους», όπου η μεγάλη φοροδιαφυγή δρα «νομοτύπως». Χωρίς, βεβαίως, να ξεχνάμε τους επίσημους φορολογικούς «παραδείσους» που βρίσκονται στην καρδιά της Ευρώπης, όπως η Ελβετία και το Λουξεμβούργο, όπου «έδρασε» και ο προσφιλής μας Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ, με τη νόμιμη φοροαπαλλαγή των μεγάλων επιχειρήσεων.
Η ίδια η πολιτική εξουσία αποτελεί τον μηχανισμό «νομιμοποίησης» της μεγάλης φοροδιαφυγής, της καταλήστευσης και ιδιοποίησης από ένα προνομιούχο τμήμα των ελίτ ενός μεγάλου τμήματος του κοινωνικού πλούτου. Και η καταλήστευση αυτή συντελείται νομότυπα, μέσα από ένα πολυσύνθετο πλέγμα συναλλαγών, το οποίο διασφαλίζει την πλήρη κάλυψη και την ασύδοτη δράση κάθε είδους κερδοσκοπίας και παράνομης -συχνά εγκληματικής- δράσης.
Η ανοχή και η ταυτόχρονη τυπική νομιμοποίηση αυτής της έκνομης δράσης που συντελείται από τις κυρίαρχες πολιτικές εξουσίες και ηγεσίες αποδεικνύει ότι το καθεστώς της πολιτικής ανομίας είναι ακόμα πιο επικίνδυνο από τη δράση των ολιγαρχικών συμφερόντων. Η ανομία, ως έννοια, περιλαμβάνει αφενός την ηθική έκπτωση, αφετέρου την απουσία ή την αγνόηση ενός υπάρχοντος νόμου.
Η πολιτική ανομία ενσωματώνει και τις δύο αυτές διαστάσεις. Κλείνει τα μάτια ή και συνεργάζεται νομότυπα για την καταλήστευση και την εκμετάλλευση της κοινωνίας με την προνομιούχα ελίτ, αλλά σε πολλές περιπτώσεις συναλλάσσεται και στο αμιγώς οικονομικό πεδίο με αυτή: μίζες, προμήθειες, χρηματοδοτήσεις σε προεκλογικές περιόδους…
Πολιτική ανομία, διαπλοκή και διαφθορά συγκροτούν το τρίπτυχο μέσα στο οποίο βρίσκεται σήμερα εγκλωβισμένος ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, ο οποίος, έχοντας πλήρως υιοθετήσει και ιδιοποιηθεί το ακροδεξιό – νεοφιλελεύθερο πρότυπο, οδηγεί την παράταξή του σ’ ένα ιστορικό αδιέξοδο.
Οι καταγγελίες «περί ανομίας» που διατυπώθηκαν κατά της κυβέρνησης και του πρωθυπουργού δεν αποτελούν απλώς εκδήλωση μιας τυφλής συγκρουσιακής και εφ’ όλης της ύλης εκδιπλούμενης αντιπολιτευτικής τακτικής. Πίσω από αυτές προβάλλει το πρόταγμα του «νόμου και της τάξης», που αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της αγοραίας – νεοφιλελεύθερης πολιτικής και των ακροδεξιών αντιλήψεων.
Τι συνιστά όμως ανομία – και μάλιστα πολιτική ανομία; Πολιτική ανομία είναι η πλήρης κάλυψη της έκνομης και αντισυνταγματικής λειτουργίας (όπως το ίδιο το ΣτΕ απεφάνθη) των ΜΜΕ. Είναι η καταψήφιση στη Βουλή και η με κάθε μέσο παρεμπόδιση της προώθησης από το ΕΣΡ της διαδικασίας για την αποκατάσταση της νομιμότητας. Σε αυτό το πεδίο η ΝΔ και ο αρχηγός της, αλλά και τα κόμματα του «τόξου της διαπλοκής», διεκδικούν επάξια την «αριστεία».
Πολιτική ανομία συνιστούν η κάλυψη των μεγάλων φοροφυγάδων, η αγνόηση ή και απόκρυψη των διεθνούς εμβέλειας λιστών φοροδιαφυγής, η πολιτική «νομιμοποίηση» των προμηθευτών, των εργολάβων και των κάθε είδους «μιζαδόρων» που συγκροτούν το κύκλωμα της διαπλοκής.
Ποια κόμματα και ποια πολιτικά πρόσωπα πρωτοστάτησαν όλα αυτά τα χρόνια στη νομότυπη λειτουργία του κυκλώματος αυτού, που ακόμα και τα χρόνια της μνημονιακής κρίσης συνέχισε ανεμπόδιστα το καταστροφικό του έργο;
Η πρόσφατη «περίπτωση Αυγενάκη», όπως και -σε μια παράπλευρη διάσταση- η υπόθεση Siemens με τον εκχρηματισμό των ταμείων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ και τα «δώρα» στους πολιτικούς αποκαλύπτουν μια ακόμη διάσταση. Το γεγονός, δηλαδή, ότι η πολιτική ανομία «διακτινίζεται» σε θύλακες του παρακράτους, της έκνομης και παραβατικής δραστηριότητας.
Ο κ. Αυγενάκης, πέραν της προσωπικής του ευθύνης, διεκπεραίωνε έναν συνήθη «υπηρεσιακό» ρόλο στο πλαίσιο του συστημικού κυκλώματος της διαπλοκής και της διαφθοράς. Οι πραγματικοί υπεύθυνοι και πρωταγωνιστές είναι εκείνοι που όχι μόνο «ευλογούν» τις πρακτικές αυτές, αλλά και τις «νομιμοποιούν» μέσα στο ίδιο το Κοινοβούλιο, ακόμα και διά της σιωπής τους.
Ο ίδιος ο Κυριάκος Μητσοτάκης αποτέλεσε με τη στάση του τον «ιδανικό -πολιτικό- αυτόχειρα» στην πρόσφατη συζήτηση «περί ανομίας» στη Βουλή. Ανήγαγε σε κεντρικό πολιτικό ζήτημα, μέσω της επερώτησής του, το «θέμα Αυγενάκη» και την κατάθεση της γραμματέως του Χριστοφοράκου, ζητήματα που πιθανώς θα παρέμεναν περιθωριακά, καλυπτόμενα πίσω από το πέπλο της σιωπής των συστημικών ΜΜΕ.
Δεν πρόκειται μόνο για τη δεινή πολιτική ήττα που υπέστη μέσα στο Κοινοβούλιο. Ολες οι κινήσεις και οι επιλογές του Κυριάκου Μητσοτάκη και της ηγετικής του ομάδας οδήγησαν την παράταξή του σε ένα αδιέξοδο, σε μια σύγκρουση με την πραγματικότητα, γεγονός που οδηγεί αναπόφευκτα στην όξυνση των εσωκομματικών αντιθέσεων. Κι αυτές οι αντιθέσεις δεν είναι ούτε προσωπικές ούτε μικροκομματικού χαρακτήρα. Γιατί αφορούν στην ίδια την ταυτότητα της ΝΔ, στη σχέση της με την ακροδεξιά και το ακραία αντικοινωνικό νεοφιλελεύθερο πρότυπο.
Αφορούν όμως -κυρίως- σε προβλήματα πολιτικής ηθικής και πολιτικής αξιοπρέπειας απέναντι στο σύστημα συμφερόντων και διαφθοράς. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης κατάφερε στη Βουλή όχι μόνο να μην καταρρίψει, αλλά, αντίθετα, να υπερτονίσει το ηθικό πλεονέκτημα το οποίο επικαλείται ως κύριο «όπλο» του ο ΣΥΡΙΖΑ.
Τώρα άρχισαν να εμφανίζονται και επισήμως τα πολιτικά πρόσωπα και οι «επιχειρηματίες» της διαπλοκής που «κοσμούν» τα Paradise Papers. Που αποτελούν, άλλωστε, στην πράξη τους άτυπους αλλά επίσημους προσκεκλημένους του Κυριάκου Μητσοτάκη στο χειμερινό συνέδριο της ΝΔ.
* Αναπληρωτής Καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης του Πανεπιστημίου Αθηνών
ΕΝΑ ΜΕΙΔΙΑΜΑ , ΠΑΡΑΚΑΛΩ!...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου