Φίλε οδηγέ, να γιατί έλιωσες σήμερα στην κίνηση
Σταμάτης Ζαχαρός
Νοεμβρίου 21 2017
Δεν τολμούν βεβαίως να υποστηρίξουν δημόσια τους λόγους που
τους οδηγούν στην απεργία. Προτάσσουν το δημόσιο συμφέρον,
υποστηρίζοντας ότι αντιστέκονται στο «χάος που οδηγεί τις αστικές
συγκοινωνίες της Αθήνας η επικείμενη ιδιωτικοποίηση με την ένταξή τους
στο υπερταμείο αποκρατικοποιήσεων».
Υπάρξει κάποιος μεταφυσικός λόγος για τον οποίο οι συνδικαλιστές γνωρίζουν πάντοτε τι είναι καλό για όλους εμάς τους υπόλοιπους. Εμείς οι “χαχόλοι” δεν καταλαβαίνουμε το καλό μας. Τα ίδια υποστήριζαν παλαιότερα οι συνδικαλιστές του ΟΤΕ. Κατάφεραν να πείσουν ένα μεγάλο τμήμα της ελληνικής κοινωνίας ότι η ιδιωτικοποίηση θα σηματοδοτούσε μια εποχή χωρίς τηλέφωνα για τους απλούς πολίτες. Υπηρεσίες θα απολάμβαναν μόνον οι ‘έχοντες” ΄και κάθε κλήση θα στοίχιζε όσο ένα βαρέλι πετρέλαιο. Τώρα που ο ΟΤΕ αποτελεί μια από τις καλύτερες εταιρείες τηλεπικοινωνιών στον κόσμο, οι υπηρεσίες άλλαξαν επίπεδο και οι τιμές κινήθηκαν αντιστρόφως ανάλογα, οι συνδικαλες λούφαξαν…
Παρόμοια και η στάση των σκληρών συνδικαλιστών της Ολυμπιακής. Χωρίς την οποία τα αεροπλάνα δεν θα πετούσαν ξανά στους ελληνικούς αιθέρες και τα ελάχιστα εισιτήρια θα δίνονταν κατόπιν πλειστηριασμού που θα διεξήγαγαν οι Sotheby’s. Παρέλειπαν να μας πουν ότι η φτερωτή περηφάνια κόστιζε ένα “μύριο” την ημέρα. Ακόμη και οι εργαζόμενοι στα περιφερειακά αεροδρόμια τα οποία αποτελούσαν την ντροπή του ελληνικού τουρισμού, μας έλεγαν ότι η κατάσταση θα επιδεινωθεί. Ευτυχώς που αντιληφθήκαμε ότι χειρότερα απ’ ότι ήταν τα αεροδρόμια υπό την φωτεινή διοίκηση της Υπηρεσίας Πολιτικής Αεροπορίας δεν γίνονταν, οπότε δεν στηρίξαμε τα “δίκαια αιτήματά τους”.
Καθώς τα θρασύτατα αιτήματα μιας θρασύτατης μορφής συνδικαλισμού δεν πιάνουν πλέον, οι εργατοπατέρες γίνονται εριστικοί. Μιλούν για κοινωνικό αυτοματισμό και ανθρωποφαγία. Τι σημαίνει όμως κοινωνικός αυτοματισμός; Ότι δεν θα αντιδρά η κοινωνία ακόμη και όταν κατανοεί ότι τα αιτήματα των απεργών στρέφονται εναντίον της;
Η ένταξη περιουσιακών στοιχειών στο Υπερταμείο ήταν αποτέλεσμα συμφωνίας με αυτούς που μας δανείσαν. Ειδάλλως δεν θα μας δάνειζαν και οι συνδικαλιστές που προβλέπουν ένα μέλλον που θα τρόμαζε τον Νοστράδαμο δεν θα είχαν πληρωθεί ώστε να μπορούν χορτάτοι να κάνουν τις κινητοποιήσεις τους.
Υπάρχει και ένας επιπλέον λόγος για τον οποίο η χώρα οφείλει να απεμπλακεί από τη δραστηριότητα του επιχειρηματία στον κλάδο των μεταφορών. Ο τρόπος λειτουργίας που είναι αποτέλεσμα του κρατικού management, είναι ούτως ή άλλως επιζήμιος για τους πολίτες. Μερικοί από αυτούς που σήμερα απεργούν, συνελήφθησαν πρόσφατα να αποσύρουν εισιτήρια ως ελαττωματικά, να τα πωλούν εν συνεχεία στους πολίτες και να θησαυρίζουν υπονομεύοντας το μέλλον μιας εταιρεία που απ’ ότι φαίνεται από το σημερινό μποτιλιάρισμα είναι πλέον απαραίτητη στους κατοίκους της Αθήνας.
Είναι οι ίδιοι που όσο οι πολίτες ταλαιπωρούνταν στις ουρές για τα εκδοτήρια, ενημέρωναν αυτούς που στέκονταν πίσω-πίσω ότι “μετά το πέρας του ωραρίου δεν εξυπηρετούν”. Είναι αυτοί που ενώ καταγγέλλουν τη διοίκηση ότι δεν έκανε τις απαραίτητες ενέργειες για τη μετάβαση στο ηλεκτρονικό εισιτήρια, επιμένουν ότι προτιμούν το δημόσιο management από κάποιον ανάλγητο τεχνοκράτη που θα τους βάλει τα δυο πόδια σ’ ένα παπούτσι.
Ζητούν λοιπόν να δουν τον Τσακαλώτο και να συμφωνήσουν μαζί του να πληρώσουν όλοι οι Έλληνες για να συνεχίσουν να εργάζονται σ’ ένα ξέφραγο αμπέλι. Επικαλούνται το κοινωνικό έργο που επιτελούν λέγοντας ότι «Το μετρό αλλά και συνολικά οι αστικές συγκοινωνίες της Αθήνας τα τελευταία δύο χρόνια παράγουν σημαντικό κοινωνικό έργο με τις δωρεάν μετακινήσεις των ανέργων, και το μειωμένο εισιτήριο σε όσους συνανθρώπους μας το έχουν ανάγκη».
Βρίσκομαι στη δυσάρεστη θέση να τους ενημερώσω ότι η άσκηση κοινωνικής πολιτικής δεν είναι δικό τους επίτευγμα αλλά απόφαση της πολιτείας. Δυστυχώς για την ισχύ των επιχειρημάτων τους, αν η πολιτεία το θέλει, μπορεί να ασκεί κοινωνική πολιτική και μέσω ιδιωτικών εταιρειών όπως κάνει π.χ. με τα τιμολόγια ρεύματος. Αν ο συνδικάλας θα είναι ή όχι στις επάλξεις δεν επηρεάζει τις αποφάσεις των αρμόδιων Κυβερνητικών Οργάνων.
Ουδείς αρνείται ότι θα ήταν καλύτερο για όλους μας αν απολαμβάναμε όλοι οι εργα΄ζομενοι, όλα τα προνόμια των Δημοσίων Υπαλλήλων. Τους συνδικαλιστές όμως δεν τους νοιάζει για τους υπόλοιπους. Αρκεί να διατηρήσουν αυτοί τα προνόμια τους.
Επιπλέον η κινητοποίησή τους δεν πιέζει και τόσο τους Κυβερνώντες, ούτε την πλουτοκρατία η οποία είναι γνωστό ότι δεν παίρνει το Αγ. Αντώνιος-Ομόνοια κάθε πρωί για να πάει στο γραφείο. Εσένα ταλαιπωρεί φίλε οδηγέ που τ΄ρεχεις για το μεροκάματο και φτάνεις καθυστερημένος στη δουλειά σου με τα νεύρα σπασμένα.
Το κακό είναι ότι διαχρονικά οι Κυβερνήσεις χάιδευαν τα αγαπημένα τους παιδιά, τους συνδικαλιστές και χρέωναν την κοινωνία για να μην τους δυσαρεστήσουν. Το ίδιο και οι αντιπολιτεύσεις. Χρειάστηκε να έρθουν τα επάρατα μνημόνια για να βάλουμε μια τάξη. Ακόμη και τότε οι Υπουργοί δάκρυζαν για τα “χαμένα κεκτημένα”. Σήμερα, καθώς πολλά από όσα επιβάλλουν οι δανειστές είναι “προαπαιτούμενα”, αναγκάζονται να τα κάνουν υπό την απειλή ασφυξίας. Ακόμη και τώρα οι συνδικαλιστές προτιμούν να μη γίνει τίποτε ακόμη και αν αυτό προκαλέσει καθυστερήσεις και ανήκεστο βλάβη στην οικονομία. Θα είμαστε τουλάχιστον αξιοπρεπείς και οι συνδικαλιστές θα διατηρήσουν τα προνόμιά τους.
Αγαπητέ οδηγέ.
Αυτοί είναι οι λόγοι για τους οποίους έπηξες σήμερα στην κίνηση. Η οργή σου δεν είναι κοινωνικός αυτοματισμός αλλά η επικράτηση της λογικής απέναντι στην εκλογίκευση ανθρώπων που δεν διστάζουν να ταλαιπωρήσουν την κοινωνία για να συνεχίσουν να αποτελούν μια προνομιούχο τάξη.
*Ο Σταμάτης Ζαχαρός είναι Αρθρογράφος του NEWS 24/7 και Σύμβουλος Έκδοσης της 24 MEDIA (@SZacharos)
Υπάρξει κάποιος μεταφυσικός λόγος για τον οποίο οι συνδικαλιστές γνωρίζουν πάντοτε τι είναι καλό για όλους εμάς τους υπόλοιπους. Εμείς οι “χαχόλοι” δεν καταλαβαίνουμε το καλό μας. Τα ίδια υποστήριζαν παλαιότερα οι συνδικαλιστές του ΟΤΕ. Κατάφεραν να πείσουν ένα μεγάλο τμήμα της ελληνικής κοινωνίας ότι η ιδιωτικοποίηση θα σηματοδοτούσε μια εποχή χωρίς τηλέφωνα για τους απλούς πολίτες. Υπηρεσίες θα απολάμβαναν μόνον οι ‘έχοντες” ΄και κάθε κλήση θα στοίχιζε όσο ένα βαρέλι πετρέλαιο. Τώρα που ο ΟΤΕ αποτελεί μια από τις καλύτερες εταιρείες τηλεπικοινωνιών στον κόσμο, οι υπηρεσίες άλλαξαν επίπεδο και οι τιμές κινήθηκαν αντιστρόφως ανάλογα, οι συνδικαλες λούφαξαν…
Παρόμοια και η στάση των σκληρών συνδικαλιστών της Ολυμπιακής. Χωρίς την οποία τα αεροπλάνα δεν θα πετούσαν ξανά στους ελληνικούς αιθέρες και τα ελάχιστα εισιτήρια θα δίνονταν κατόπιν πλειστηριασμού που θα διεξήγαγαν οι Sotheby’s. Παρέλειπαν να μας πουν ότι η φτερωτή περηφάνια κόστιζε ένα “μύριο” την ημέρα. Ακόμη και οι εργαζόμενοι στα περιφερειακά αεροδρόμια τα οποία αποτελούσαν την ντροπή του ελληνικού τουρισμού, μας έλεγαν ότι η κατάσταση θα επιδεινωθεί. Ευτυχώς που αντιληφθήκαμε ότι χειρότερα απ’ ότι ήταν τα αεροδρόμια υπό την φωτεινή διοίκηση της Υπηρεσίας Πολιτικής Αεροπορίας δεν γίνονταν, οπότε δεν στηρίξαμε τα “δίκαια αιτήματά τους”.
Καθώς τα θρασύτατα αιτήματα μιας θρασύτατης μορφής συνδικαλισμού δεν πιάνουν πλέον, οι εργατοπατέρες γίνονται εριστικοί. Μιλούν για κοινωνικό αυτοματισμό και ανθρωποφαγία. Τι σημαίνει όμως κοινωνικός αυτοματισμός; Ότι δεν θα αντιδρά η κοινωνία ακόμη και όταν κατανοεί ότι τα αιτήματα των απεργών στρέφονται εναντίον της;
Η ένταξη περιουσιακών στοιχειών στο Υπερταμείο ήταν αποτέλεσμα συμφωνίας με αυτούς που μας δανείσαν. Ειδάλλως δεν θα μας δάνειζαν και οι συνδικαλιστές που προβλέπουν ένα μέλλον που θα τρόμαζε τον Νοστράδαμο δεν θα είχαν πληρωθεί ώστε να μπορούν χορτάτοι να κάνουν τις κινητοποιήσεις τους.
Υπάρχει και ένας επιπλέον λόγος για τον οποίο η χώρα οφείλει να απεμπλακεί από τη δραστηριότητα του επιχειρηματία στον κλάδο των μεταφορών. Ο τρόπος λειτουργίας που είναι αποτέλεσμα του κρατικού management, είναι ούτως ή άλλως επιζήμιος για τους πολίτες. Μερικοί από αυτούς που σήμερα απεργούν, συνελήφθησαν πρόσφατα να αποσύρουν εισιτήρια ως ελαττωματικά, να τα πωλούν εν συνεχεία στους πολίτες και να θησαυρίζουν υπονομεύοντας το μέλλον μιας εταιρεία που απ’ ότι φαίνεται από το σημερινό μποτιλιάρισμα είναι πλέον απαραίτητη στους κατοίκους της Αθήνας.
Είναι οι ίδιοι που όσο οι πολίτες ταλαιπωρούνταν στις ουρές για τα εκδοτήρια, ενημέρωναν αυτούς που στέκονταν πίσω-πίσω ότι “μετά το πέρας του ωραρίου δεν εξυπηρετούν”. Είναι αυτοί που ενώ καταγγέλλουν τη διοίκηση ότι δεν έκανε τις απαραίτητες ενέργειες για τη μετάβαση στο ηλεκτρονικό εισιτήρια, επιμένουν ότι προτιμούν το δημόσιο management από κάποιον ανάλγητο τεχνοκράτη που θα τους βάλει τα δυο πόδια σ’ ένα παπούτσι.
Ζητούν λοιπόν να δουν τον Τσακαλώτο και να συμφωνήσουν μαζί του να πληρώσουν όλοι οι Έλληνες για να συνεχίσουν να εργάζονται σ’ ένα ξέφραγο αμπέλι. Επικαλούνται το κοινωνικό έργο που επιτελούν λέγοντας ότι «Το μετρό αλλά και συνολικά οι αστικές συγκοινωνίες της Αθήνας τα τελευταία δύο χρόνια παράγουν σημαντικό κοινωνικό έργο με τις δωρεάν μετακινήσεις των ανέργων, και το μειωμένο εισιτήριο σε όσους συνανθρώπους μας το έχουν ανάγκη».
Βρίσκομαι στη δυσάρεστη θέση να τους ενημερώσω ότι η άσκηση κοινωνικής πολιτικής δεν είναι δικό τους επίτευγμα αλλά απόφαση της πολιτείας. Δυστυχώς για την ισχύ των επιχειρημάτων τους, αν η πολιτεία το θέλει, μπορεί να ασκεί κοινωνική πολιτική και μέσω ιδιωτικών εταιρειών όπως κάνει π.χ. με τα τιμολόγια ρεύματος. Αν ο συνδικάλας θα είναι ή όχι στις επάλξεις δεν επηρεάζει τις αποφάσεις των αρμόδιων Κυβερνητικών Οργάνων.
Ουδείς αρνείται ότι θα ήταν καλύτερο για όλους μας αν απολαμβάναμε όλοι οι εργα΄ζομενοι, όλα τα προνόμια των Δημοσίων Υπαλλήλων. Τους συνδικαλιστές όμως δεν τους νοιάζει για τους υπόλοιπους. Αρκεί να διατηρήσουν αυτοί τα προνόμια τους.
Επιπλέον η κινητοποίησή τους δεν πιέζει και τόσο τους Κυβερνώντες, ούτε την πλουτοκρατία η οποία είναι γνωστό ότι δεν παίρνει το Αγ. Αντώνιος-Ομόνοια κάθε πρωί για να πάει στο γραφείο. Εσένα ταλαιπωρεί φίλε οδηγέ που τ΄ρεχεις για το μεροκάματο και φτάνεις καθυστερημένος στη δουλειά σου με τα νεύρα σπασμένα.
Το κακό είναι ότι διαχρονικά οι Κυβερνήσεις χάιδευαν τα αγαπημένα τους παιδιά, τους συνδικαλιστές και χρέωναν την κοινωνία για να μην τους δυσαρεστήσουν. Το ίδιο και οι αντιπολιτεύσεις. Χρειάστηκε να έρθουν τα επάρατα μνημόνια για να βάλουμε μια τάξη. Ακόμη και τότε οι Υπουργοί δάκρυζαν για τα “χαμένα κεκτημένα”. Σήμερα, καθώς πολλά από όσα επιβάλλουν οι δανειστές είναι “προαπαιτούμενα”, αναγκάζονται να τα κάνουν υπό την απειλή ασφυξίας. Ακόμη και τώρα οι συνδικαλιστές προτιμούν να μη γίνει τίποτε ακόμη και αν αυτό προκαλέσει καθυστερήσεις και ανήκεστο βλάβη στην οικονομία. Θα είμαστε τουλάχιστον αξιοπρεπείς και οι συνδικαλιστές θα διατηρήσουν τα προνόμιά τους.
Αγαπητέ οδηγέ.
Αυτοί είναι οι λόγοι για τους οποίους έπηξες σήμερα στην κίνηση. Η οργή σου δεν είναι κοινωνικός αυτοματισμός αλλά η επικράτηση της λογικής απέναντι στην εκλογίκευση ανθρώπων που δεν διστάζουν να ταλαιπωρήσουν την κοινωνία για να συνεχίσουν να αποτελούν μια προνομιούχο τάξη.
*Ο Σταμάτης Ζαχαρός είναι Αρθρογράφος του NEWS 24/7 και Σύμβουλος Έκδοσης της 24 MEDIA (@SZacharos)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου