Τι τύχη που έφυγαν οι Έλληνες !

 

ΑΘΩΣ ΔΗΜΟΥΛΑΣ

 Λαοκόων***

Οι Έλληνες αποσύρθηκαν !  Ιαχές ουρανομήκεις
ας φθάσουν ως τον Άρη, τον προστάτη μας θεό,
εμάς των Τρώων. Σχεδόν δεν είναι πιστευτό
πως, έτσι, απότομα, οι μέρες ετελείωσαν της φρίκης.

Οι Έλληνες αποσύρθηκαν !  Άφησαν μάλιστα κι αυτό
εδώ το ενθύμιο, τον ίππο. Υψηλός, επιμήκης,
τεράστιος, στην πόλη ας μείνει σύμβολο αιώνιο της νίκης
μας της μεγάλης. Μέσ’ ας τον σύρουμε. ( Κι ας φώναζε

−κακό πάντα στο νου του έβαζε αυτός− ο γέροντας
ιερέας μας: «Φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντας».
Να παρασύρει μερικούς στη δυσπιστία του είχ’ επιτύχει
 
αλλά, ευτυχώς, από τις περιπτύξεις των φιδιών πέθανε 
________ασπαίροντας ).
Εμπρός !  Τώρ’ ας κυλήσουμε τον ίππο μες στα τείχη.
Τι τύχη που έφυγαν οι Έλληνες !  Τι τύχη !

 

Λαοκόων - Βικιπαίδεια

ΠΟΙΗΤΙΚΉ ΣΥΛΛΟΓΉ  :Ένδον, 1960

 

Δημουλάς, Άθως (Αθήνα 1921 – 1985). Ποιητής. Σύζυγος της ακαδημαϊκού και ποιήτριας Κικής Δημουλά (βλ. λ.), σπούδασε πολιτικός μηχανικός και σταδιοδρόμησε στους ελληνικούς σιδηροδρόμους, ενώ παράλληλα ασχολήθηκε και με την ποίηση. Στα γράμματα παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 1951 με την έκδοση της ποιητικής συλλογής Ποιήματα. Ακολούθησαν οι συλλογές Νέα ποιήματα (1951), Σονέττα (1953), Χωρίς τίτλο (1956), Ορφεύς (1958), Ένδον (1960), Αυτή η πραγματικότητα και η άλλη (1961), Περί μνήμης (1964), Άλλοτε και αλλού (1966), Ο Αγρός της τύχης (1972) κ.ά. Το 1966 τιμήθηκε με το Β’ κρατικό βραβείο ποίησης. Οι στίχοι του είναι εμπνευσμένοι από το αστικό περιβάλλον όπου έζησε, ενώ το σύνολο του έργου του, τουλάχιστον ως προς το ύφος του, είναι επηρεασμένο από τον Καβάφη.