Ο,τι χρώματα είχα τα ξόδεψα ποντάροντας για μένα Σε κάτι απογεύματα μιας Κυριακής

Κώστας Καναβούρης
Το φίδι που γελούσε Είδα στον ύπνο μου ένα φίδι που γελούσε. Φίδι πραγματικό: γελούσε. Μη φανταστείς συμβολισμούς και τα τοιαύτα- όχι. Ενα φίδι που γελούσε. Δεν θυμάμαι το μήκος του Θυμάμαι μόνο ότι το δέρμα του Είχε πάρει το χρώμα των επίπλων Σαν αντιδάνειο της μνήμης που είχαν τα έπιπλα Το σπίτι, ο κόσμος και η σταγόνα Που έσταζε διαρκώς μέσα στον ύπνο μου, Από τον θάνατο του πατέρα μου και ύστερα. Ηξερα αμέσως ότι το φίδι που γελούσε Ο ήχους του γέλιου του Αυτός ο ήχος που εξαφανιζόταν όπως το φίδι Μέσα στην ομοηχία των συριγμών Ηταν η πραγματικότητα- δεν κοιμόμουν Απλώς ο ύπνος μου ήταν πραγματικός, Σαν όνειρο γεμάτο φίδια. Μονάχα εγώ Το πρόσωπό σου είναι πια ολόιδιο Με το πρόσωπό σου. Από τώρα και ύστερα Κανένας δεν θα μπορέσει να βρει Από πού τρέχει το αίμα Που διαβρώνει τις πιο ωραίες μας ελπίδες. Από τώρα και ύστερα Μόνο εγώ θα γνωρίζω Τη μυστική πληγή Που ένωσε το πρόσωπό σου Με το πρόσωπό σου. Το σκοτεινό σου πρόσωπο Το φως του κόσμου αυτού Που άλλος δεν είναι. Από τώρα και ύστερα Μονάχα εγώ θα ξέρω τα τρυφερά γυαλιά Και τα σκληρά μπαμπάκια Φυτείες ολόκληρες με το ιώδιο του άλλου κόσμου. Ξόδεμα και ξόδι Εχετε δίκιο που δεν με ξέρετε. Ο,τι χρήματα είχα τα ξόδεψα για μένα, Τα υπόλοιπα έπρεπε να τα ξοδέψω Σε κηδείες Σε λιτανείες Σε βροχές Σε θάλασσες Και σε κάτι απογεύματα όπου κανείς. Σαν Κυριακής απόγευμα κάτι απογεύματα, Εχετε δίκιο. Ο,τι χρώματα είχα τα ξόδεψα ποντάροντας για μένα Σε κάτι απογεύματα μιας Κυριακής Που να τη λένε Ντοστογιέφσκι και αορίστως παρατατικό Και τσάι σαλονιού στην ώρα του ακριβώς Μιας επανάστασης Που είναι η ώρα αυτή, σφαγή, Επί σκοπόν και πυρ. Εχετε δίκιο. Ετσι σαν λύπη ξόδεψα τα χρήματα της Ιωνίας Τις σερμαγιές της Αλεξάνδρειας Και τ' άγια δισκοπότηρα της μακρινής Συρίας Που στάζαν μέθη του χαμού και ήτανε για μένα. Ολόκληρη γυναίκα ξέφυγε Οπως ξεφεύγουν τ' αποστάγματα των μαθηματικών Και των νεκρών παιδιών της πιο μικρής μας Αρκτου. Εχετε δίκιο που δεν με ξέρετε. Ποιος να γνωρίσει ποιον σε κάτι εκατόμβες Μέσα στα καταγώγια και στους πολέμους Και μέσα σ' ό,τι περίσσεψε σε άσωτες θρησκείες. Εχετε δίκιο. Το λέει και το Σύνταγμα Το λέει και ο Μπολιβάρ Το λέει κι ο Αθανάσιος Διάκος Το λέει κι ο Λόρδος Μπάυρον Σε Σχολική Παράσταση Πορνείου: Το ξόδεμα είναι το ξόδι Πώς να γνωρίσεις τον νεκρό; Ενας φτωχός της ύπαρξης Κι οι άλλοι να του βάζουνε πουλιά Και χρήματα μέσα στις τσέπες Αδημονώντας όμως μη και το τέλος δεν συμβεί Μη και το σώμα μαθευτεί πως δεν υπήρξε Σε όλους τους λειμώνες της σφαγής. Πηγή: http://poema.gr kostaskanavuris@hotmail.com   :BiblioNet : Καναβούρης, Κώστας Π