Σύγχρονοι Έλληνες διηγηματογράφοι

Δύο είδαν μια αλεπού

 Διήγημα του Κωνσταντίνου Χατζηνικολάου

Ενθέματα της Αυγής/1/1/14 

Δύο βλέπουν μια αλεπού. Ο ένας θέλει να την ακολουθήσει, ο άλλος προσπαθεί ν’ αποτρέψει τον φίλο του. Το δάσος είναι πυκνό και αυτοί δεν είναι κυνηγοί, ούτε πάνε συχνά σε δάση. Κανένας από τους δύο δεν έχει δει ποτέ του αλεπού, αν και δεν είναι δύσκολο ν’ αναγνωρίσεις μια αλεπού, ακόμη κι αν ζεις στην πόλη, όπως αυτοί. «Δεν ξέρουμε αν είναι επικίνδυνη», λέει ο ένας ενώ ο άλλος βιάζεται να την προλάβει γιατί η αλεπού βαδίζει ναι μεν αργά αλλά με μια ελαφράδα σαν να μην έχει κόκαλα.

Ο ένας δειλιάζει λοιπόν, όμως τελικά πείθεται και ακολουθεί τον φίλο του. Ο καιρός είναι καλός, ο αέρας όσο χρειάζεται κρύος για να είναι αναζωογονητικός και η κοκκινωπή αλεπού είναι τόσο όμορφη και διακριτική μέσα στην πρασινάδα του δάσους.

 Οι δύο φίλοι έχουν πάψει να μιλάνε (προηγουμένως συζητούσαν έντονα, με αποτέλεσμα να ξεχαστούν και ο χωματόδρομος να τους βγάλει στο δάσος). Προχωρούν αθόρυβα πίσω από την αλεπού, όπως κάνουν οι κυνηγοί, μόνο που οι δυο τους το κάνουν από καθαρή περιέργεια. Ο ένας είναι ψηλός, με μούσι και γυαλιά, και ο άλλος, ο φοβισμένος, είναι κοντός και παχύς, με αραιά μαλλιά, και δείχνει κάπως ταλαιπωρημένος στην όψη. Ακολουθούν την αλεπού και όταν πατάνε ένα κλαδί –το κλαδί σπάει– η αλεπού δεν γυρίζει να τους κοιτάξει. Η αλεπού ξέρει πού πάει, έχει μια αποφασιστικότητα που όλο και δυναμώνει το βήμα της.

Από την πλευρά τους οι δύο φίλοι έχουν αρχίσει να κουράζονται και γίνονται ακόμη πιο απρόσεχτοι όσο την πλησιάζουν. Τώρα την έχουν πλησιάσει τόσο πολύ που ένας έμπειρος κυνηγός θα μπορούσε να την πιάσει με τα ίδια του τα χέρια.

Τότε είναι που η αλεπού γυρίζει και τους κοιτάζει.

Οι δυο τους κοντοστέκονται και πειθαρχούν στο βλέμμα της που είναι το βαθύ βλέμμα ενός ζώου που έχει δει το χιόνι, που το έχει δει να λιώνει, που έχει αποφύγει το μολύβι των διωκτών, που έχει ζήσει πεινώντας. Συνέχεια ανάγνωσης →