Παραδείγματα κανιβαλισμού

 

Ενας καθ’ έξιν κανίβαλος που διαβάζει T. S. Eliot!

 Δημήτρης Δανίκας 

habbibal lector picturesΠηγή: Πρώτο Θέμα, 6/1/2013

Oποιος διαιρεί τη βία σε καλή και κακή, ανάλογα με τα γούστα του, είναι δύο πράγματα: είτε συμφεροντολόγος και φιλοτομαριστής, είτε αφελής. Τουτέστιν, βλαξ με πατέντα!

Ας πούμε ένα απλό παράδειγμα. Τον Αδωνη Γεωργιάδη. Που μονίμως και αδιαλείπτως πλακώνεται δημοσίως και τηλεοπτικώς με τους συνδικαλιστές γιατρούς και εκείνοι με αυτόν. Ευτελίζοντας αμφότεροι την ιδιότητά τους. Ο Αδωνις, λοιπόν, με τις μεταρρυθμιστικές του ανησυχίες έχει μετατρέψει τα νοσοκομεία σε στάβλο του ανθρώπινου πόνου. Ποιος ξέρει πόσοι άφραγκοι και ρακένδυτοι συμπολίτες μας χάνουν τη ζωή τους ξεροσταλιάζοντας για ένα ράντζο και εκλιπαρώντας για μερικά χιλιάρικα για τα φάρμακά τους.

Με απλά λόγια, το προσδόκιμο ζωής πίπτει στην κατηγορία της Αφρικής. Οι αυτόχειρες πολλαπλασιάζονται. Και on top of that η κατάθλιψη έχει πάρει διαστάσεις επιδημίας γενικής. Ολες αυτές οι ψυχές, και στο μέλλον πολλές περισσότερες, θα αποδημήσουν εις Κύριον χάριν εθνικής σωτηρίας και πατριωτικής ελπίδας. Ποιος το λέει αυτό; Μα φυσικά όλα αυτά τα κοστούμια. Που δεν λερώθηκαν ούτε με μισό λεκέ αίματος. Η βία με τα γάντια.

Ας πούμε το παράδειγμα του Κρεμλίνου. Οι ζωσμένοι Τσετσένοι έπραξαν ό,τι έπραξαν και μαζί τους στον τάφο πήραν μερικές δεκάδες Ρώσους στο όνομα της πατρίδας τους. Γιατί, σου λέει, ουδείς αθώος. Ολοι ένοχοι. Αλλος περισσότερο, άλλος λιγότερο. Και όταν η χώρα ελευθερωθεί, όλοι αυτοί οι σημερινοί «τρομοκράτες» θα ανακηρυχθούν ήρωες και οι λεωφόροι θα πάρουν το όνομά τους. Η βία με δύο πρόσωπα. Τρομοκράτες για τον Πούτιν, πατριώτες για τους Τσετσένους.

Ας πούμε το παράδειγμα της Ευρώπης. Αμ, πώς νομίζετε ότι ο Γερμανός κέρδισε τα λουκάνικά του, ο Γάλλος το τυρί και το κρασί του και ο Ελληνας τη φασολάδα του; Η ευρωπαϊκή ευημερία κολυμπάει σε ατελείωτα αιματόλουτρα, σε αμέτρητα κάτεργα εργασίας, σε επικών διαστάσεων πλιάτσικα και σε αλλεπάλληλες σφαγές τριτοκοσμικών πλασμάτων. Οι Σταυροφόροι μετέτρεψαν τους ιερούς τόπους σε σφαγεία. Οι Ισπανοί κονκισταδόροι κατακρεούργησαν εκατομμύρια ιθαγενείς της Νότιας Αμερικής. Και Αγγλοι, Γάλλοι, Βέλγοι, Ολλανδοί ρούφηξαν κάθε ίχνος πρώτης ύλης από Ασία και Αφρική. Φανταστείτε, οι αθεόφοβοι οι Βρετανοί, προκειμένου να παραλύσουν τις αντιστάσεις των Κινέζων, τους βομβάρδισαν με εκατομμύρια τόνους ναρκωτικών. Ρεσιτάλ ατελείωτης βίας στο όνομα του Χριστού και του πολιτισμού!

Ας πούμε το παράδειγμα των ΗΠΑ. Εδώ να δεις γενοκτονία υπέρ λευκής φυλής! Δεν άφησαν Ινδιάνο για Ινδιάνο σε χλωρό κλαρί. Κάτι ολίγοι έμειναν έτσι για το Μουσείο της Αγγλοσαξονικής καταγωγής. Εδώ να δεις σκλαβιά, μαστίγιο και Κου Κλουξ Κλαν. Και εδώ να δεις τι συμβαίνει σήμερα στην πρώτη, την ισχυρότερη χώρα του πλανήτη! Κάθε λίγο και λιγάκι κάποιοι τρελαμένοι μπουκάρουν με αυτόματα ζωσμένοι και έτσι με το «καλημέρα» θερίζουν ό,τι κινείται στο οπτικό τους πεδίο. Μπροστά σ’ αυτή τη μούρλια ανεξέλεγκτης βίας, οι 60 σφαίρες στην οικία του Γερμανού πρέσβη φαντάζουν Μίκυ Μάους. Ομως άλλο πράγμα Αμερική και εντελώς αλλιώτικο η Μπανανία με το όνομα Greece. Η βία στην υπηρεσία του american dream!

Ας πούμε οι Αγιατολάχ του Ιράν. Οι χτεσινοί «τρομοκράτες», σήμερα «σύμμαχοι» και συνετοί. Η δυτική συμμαχία εκδίδει πιστοποιητικά φρονημάτων ανάλογα με τα συμφέροντά της. Είσαι μαζί μου; Ε, τότε κατέχεις licence to kill. Δεν είσαι; Ε, τότε εγώ kill you, son of a bitch!

Ας πούμε το παράδειγμα της Γερμανίας και των Ολυμπιακών Αγώνων στο Μόναχο του 1972. Οπου τα πρωτοπαλίκαρα των Αράβων «πατριωτών» μακέλεψαν την αντιπροσωπία των Ισραηλινών. Η συνέχεια κατέληξε σε δεύτερο μακελειό. Μια ομάδα αποφασισμένων της Μοσάντ μαζί με τους αυθεντικούς δολοφόνους καθάρισε και αρκετούς αθώους. Η βία με «παράπλευρες απώλειες».

Ας πούμε, τέλος, την περίπτωση του Χάνιμπαλ Λέκτερ. Ο θρυλικός «ήρωας» πολλών κινηματογραφικών θρίλερ τρόμου. Πάνω του είναι ενσωματωμένα όλα τα τερατικά χαρακτηριστικά του πολιτισμού μας. Υψηλός δείκτης ευφυΐας. Μορφωτικό επίπεδο όσο των καλύτερων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων. Και αισθητική με styling όσο οι βιτρίνες του Μιλάνου και του Παρισιού μαζί. Κι όμως, αυτό το ζωντανό απαύγασμα δυτικής κουλτούρας τρέφει τον οργανισμό του με ωμή, τρυφερή σάρκα και με τηγανητά ανθρώπινα μυαλά!

Ας το παραδεχτούμε λοιπόν: η Ιστορία γράφεται απ’ αυτόν. Εναν καθ' έξιν κανίβαλο που διαβάζει ποίηση T. S. Eliot!