Ἄνευ τῆς ἀσθενείας τί ἡ ὑγεία και ἄνευ τῆς πίκρας τί ἡ γλυκύτης;

   James Sewell, "Ο ιπτάμενος χρόνος"

ΤΗΝ ΕΠΕΤΕΙΟΝ ΗΜΕΡΑΝ ΤΗΣ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ ΜΟΥ

Τόσα παρῆλθον ἔτη!… Ἰδοὺ παρῆλθον-
Τί εἶναι; ὄναρ (=όνειρο), εἰκὼν τῆς φαντασίας.  
Ὑπάρχω; τοῦτο πρᾶγμα· ἀλλὰ ὑπῆρξα….;
………………………………………………….  
Πρέπ' ἡ ταχύτης, πρέπ' ἡ ὁρμὴ τοῦ χρόνου
Κατάπληξιν μεγίστην νὰ ἐπιφέρῃ
Εἰς πάντα ὅστις τὸν βίον τὸν παρόντα
Καταναλίσκει ἰχνηλατῶν τὴν ὕλην.
Πᾶσα στιγμὴ τοῦ χρόνου τῷ ἀφαρπάζει
Τῆς ἐπιγείου ὑπάρξεως λεπτόν τι,
Καὶ ἆρον! ἆρον! τὸν σύρει… ποῦ; γνωρίζει;
Εἰς τὸ μηδὲν σὲ λέγει· ἀλλὰ καὶ τοῦτο
Φεῦ! τὸ μηδὲν τὸν θλίβει καὶ τὸν φοβίζει.
Τὴν ψυχὴν ὅμως ἥτις ἀντλεῖ κ' εὑρίσκει
Τὰς φιλοτέρας (=πιο αγαπητές) αὐτῆς γλυκυθυμίας
Εἰς τὴν ἀρετὴν, ταύτην δὲν καταπλήττει
Ποσῶς ἡ ὠκυπόρος (= που διαβαίνει γοργά) τοῦ χρόνου πτέρυξ.
Ὁ ἐνάρετος προβαίνει μ' εὐτολμίαν
Πρὸς τὴν μεγάλην ὥραν καθ' ἣν προσμένει
Τὴν ἐξ ἀργίλλου νὰ θραύσῃ φυλακήν του
Καὶ… ὦ ἀθανασία! ἀθανασία!
Τὸ παρελθόν μου λοιπὸν ἐμηδενίσθη,
Δὲν μοὶ ἀνήκει πλέον… ἄλλο δὲν εἶναι
Εἰμὴ ἰῶτα, κεραία εἰς τὴν μνήμην.
Ὅθεν μοὶ μένει περὶ τῆς ὑπολοίπου
Ζωῆς μου νὰ φροντίσω· νὰ προσπαθήσω,
Καθὼς ἀπὸ τὰ μαῦρα νέφη τοῦ νότου
Ἡ ἀστραπὴ γεννᾶται, τοιουτοτρόπως
Ἐκ τῶν παρελθουσῶν μου πλανῶν κ' ἐλπίδων
Ἀρετῆς ἕνα σπινθῆρα νὰ ἐξάξω (=να βγάλω, να προκαλέσω).
Ἀλλ' εἴθ' ἑκάστη ἀνατολὴ ἡλίου
Νὰ μ' εὕρισκεν ἀσκοῦντα τὴν σωφροσύνην
Καὶ λαμπηδόνα (=λάμψη) νὰ παρεισῆγε νέαν
Εἰς τῆς ψυχῆς μου τῆς ταπεινῆς τὰ βάθη!
Τὴν κεφαλήν μου κλίνω ὑπὸ τὰς λύπας
Ἐπὶ τῇ προσδοκίᾳ χαρᾶς ἀφεύκτου (=αναπόφευκτης),
Καὶ ὑπομένω καὶ εἰς τὰ πάντα στέργω (=αποδέχομαι),
Βέβαιος ὅτι μία ἡμέρα λύπης
Ἡμέρας προαγγέλλει μειδιαμάτων.
Αἱ δυστυχίαι δὲν εἶναι ὄλεθρός μας,
Εἶναι διόρθωσίς μας. Ἄνευ τοῦ σκότους
Τίς ἤθελε γνωρίζει τὸ φῶς τί εἶναι,
Ἄνευ τῆς ἀσθενείας τί ἡ ὑγεία,
Καὶ ἄνευ τῆς πίκρας τί ἡ γλυκύτης;
Ἀλλ' οὕτως ἴσως καὶ ἄνευ τοῦ παρόντος
Ὁ ἄλλος κόσμος, ὅστις μᾶς περιμένει,
Δὲν ἤθελε παρέχει τέρψιν κἀμμίαν,
Ὡς οὐδ' ἡ ἀνάπαυσις ἄνευ τοῦ κόπου.
Ὦ τεθλιμμένοι, ὅσον δεινοπαθεῖτε
Θαρσεῖτε (=έχετε θάρρος), τόσον τερπνὴ κ' ἡ ἄνεσίς σας!
………………………………………………….
Ὁ Θεὸς εὐλογοίη (=ας ευλογεί)πάντας ἀνθρώπους,
Πάντα φίλον μου, πάντα ἐχθρὸν ἐπίσης,
Ἐμοὶ δὲ δῴη (=είθε να δίνει)  τὴν τῆς ψυχῆς εἰρήνην.
Αὔγουστος, 1844.

Στιγμαί υπό Ι. Ισιδωρίδου Σκυλίσση*, εν Σμύρνη, τυπογραφείον των Παρισινών Αποκρύφων, 1847, σσ. 119-122

Βιογραφικά=> Σκυλίτσης Ισίδωρος Ισιδωρίδης - Musipedia