ΕΑΡΙΝΗ ΙΣΗΜΕΡΙΑ (2)

Η ΓΛΥΚΥΤΑΤΗ ΑΝΟΙΞΗ

Η γλυκυτάτη Άνοιξη
Με τ' άνθια στολισμένη,
Ροδοστεφανωμένη
Τη γη γλυκοτηράει.
Κ’ η γη τη χλόη εντύνεται,
Τα δάση της ισκιώνουν,
Τα κρύα χιόνια λιώνουν,
Ο ουρανός γελάει.
Τα λουλουδάκια βάφουνται
Τα πλάγια χρωματίζουν,
Κι’ ηδονικές φωτίζουν
Οι δροσερές αυγές.
Στο αγκαθερό τριαντάφυλλο
Γλυκολαλάει τ’ Αηδόνι.
Το ξένο Χελιδόνι
Ταιριάζει τη φωλιά.
Στους κάμπους πλούσια κι’ άκοπα
Σε πράσινα λιβάδια
Τα ζωντανά κοπάδια
Βελάζουν και πηδάν·
Κι’ ο νιος βοσκός χαρούμενος
Φυσώντας τη φλογέρα,
Γιομίζει τον αγέρα
Με τραγουδιών φωνές·
Κάθε ψυχή ευφραίνεται,
Την Άνοιξι γιορτάζει·
Ο Θύρσης σκυθρωπάζει
Στη γενική χαρά.
Ωραία Δάφνη πρόβαλε
Να την αποστολίσεις,
Και τότες είναι ο Θύρσης,
Ο πλέον ευτυχής.

Ιωάννης Βηλαράς (1771-1823), "Ποιήματα," 

Ίδρυμα Κώστα και Ελένης Ουράνη, Αθήνα 1995, σ. 211-212]