Η ευλογία του σινεμά
Tης Χριστίνας Κοψίνη
Η Καθημερινή,13/3/2012
«Τι θα σκεφτόμασταν στα 20 μας εάν περνάγαμε από το δρόμο κάτω και... μας βλέπαμε να καθόμαστε στο μπαλκόνι, όπως κάνουμε τώρα;», αναρωτιέται ο πρωταγωνιστής στην τελευταία ταινία του Ρobert Guediguian «Χιόνια στο Κιλιμάντζαρο». Είναι ένας από τους πολλούς απολυμένους σε ναυπηγείο της Μασσαλίας. Ο ένας από τους δύο συνδικαλιστές της αριστερής Συνομοσπονδίας (CGT), που ανέλαβε να διαχειριστεί τον τρόπο μείωσης του προσωπικού, επιλέγοντας μέσα από την κληρωτίδα αυτούς που θα έμεναν εκτός ναυπηγείου. Αυτά είναι και τα πρώτα πλάνα της ταινίας. Κάθε κλήρος κι ένα όνομα, κάθε όνομα κι ένα βήμα μπροστά... στην ανεργία, ανεξάρτητα από ηλικία, οικογενειακή κατάσταση, εισοδήματα, ικανότητες. Μια πολύ οικεία εικόνα και στην ελληνική πραγματικότητα.
Παρόλο που μεταξύ των απολυμένων –με κλήρο– είναι και ο πρωταγωνιστής, ο οποίος δεν δέχθηκε να κρυφτεί πίσω από τη συνδικαλιστική του ασυλία, αν και μεσήλικος και ο ίδιος –55 ετών και βάλε–, θα αποδειχθεί ότι δεν είναι ο πιο δυστυχής του κόσμου: Εχει ένα επίπεδο ζωής, ένα φωτεινό σπίτι, αυτοκίνητο, τακτοποιημένα παιδιά, έναν ευτυχισμένο γάμο, καλούς φίλους που στην επέτειο γάμου τού δωρίζουν ένα ακριβό ταξίδι στη χώρα των Μασάι, και γενικά η ζωή του κυλάει ευχάριστα χωρίς ψυχική μιζέρια και περιττές ματαιοδοξίες.
Mέχρι που αρχίζουν τα δύσκολα ερωτήματα: Τι γίνεται με αυτούς που δεν δημιούργησαν στη ζωή τους μια τέτοια υποδομή; Τι γίνεται με τους νέους που μένουν άνεργοι χωρίς δικαίωμα σε αποζημίωση, χωρίς υποστήριξη από φίλους, με υπερμεγέθη οικογενειακά βάρη; Τι εναλλακτικές λύσεις διαφυγής έχουν οι νέοι που στρέφονται στο κοινωνικό περιθώριο γιατί δεν βλέπουν πουθενά μια άλλη νησίδα; Και με ποιο δικαίωμα το συνδικάτο, ακόμη και στο όνομα της ισότητας, μπορεί να αποφασίζει ποιος θα μείνει στη δουλειά, χωρίς να ξέρει τις πραγματικές ανάγκες του καθενός;
Εμπνευσμένο, όπως ομολογεί ο ίδιος ο σκηνοθέτης, από το ποίημα του Βίκτωρος Ουγκώ «Καλοί που είναι οι φτωχοί» και όχι από το ομότιτλο μυθιστόρημα του Ερνεστ Χεμινγουέι, η ταινία «Χιόνια στο Κιλιμάντζαρο», που προβάλλεται αυτές τις μέρες στους αθηναϊκούς κινηματογράφους, είναι ένα από εκείνα τα έργα που σε κάνουν να βγαίνεις χαμογελαστός από την αίθουσα. Σαν να διαβάζει τις σκέψεις μας, όταν εν μέσω αυτής της συγκυρίας που βιώνουμε όλοι, αναρωτιόμαστε τι πρέπει να κάνουμε στις σχέσεις μας, για να μην υπερισχύει μόνο το ατομικό μας συμφέρον, για να μη διακρίνεται μόνο η μιζέρια. Από ποια γωνιά πρέπει να ξαναδούμε τα πράγματα, για να είναι ουσιαστική και γεμάτη η κάθε στιγμή. Βάλσαμο ο κινηματογράφος αυτός σε δύσκολους καιρούς. Την επόμενη φορά που η παρέα σας θα επιχειρήσει για εκατοστή φορά τη συζήτηση για την κρίση, εγκαταλείψτε την για το... Κιλιμάντζαρο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου