ΕΝΟΣ ΜΠΑΜΠΙΝΙΩΤΗ ΜΥΡΙΑ...

Ενός Μπαμπινιώτη μύρια προηγούνται 

(και έπονται)

Tου Γιώργου Καρελιά

protagon.gr (30/03/2012)

Γνώρισα τον Γεώργιο Μπαμπινιώτη τον Μάιο του 1980. Ήταν 41 χρόνων και ήδη καθηγητής της Γλωσσολογίας. Τυπικό συντηρητικό ντύσιμο, σκούρο κοστούμι και γραβάτα. Χωρίστρα τα μαλλιά, όπως ακριβώς και σήμερα.

Νεαρός δημοσιογράφος τότε εγώ, έκανα μια έρευνα στην «Ελευθεροτυπία» για τα πανεπιστημιακά συγγράμματα, που μόλις τότε είχαν αρχίσει να εκσυγχρονίζονται κάπως (υπήρχαν και βιβλία «προοδευτικών» καθηγητών που ΔΕΝ διαβάζονταν, ήταν ακαταλαβίστικα). Η κυβέρνηση Ράλλη είχε συστήσει μια επιτροπή για τα συγγράμματα, μέλος της οποίας ήταν ο Μπαμπινιώτης. Όλοι γνώριζαν ότι ήταν ένα από τα μέλη του περίφημου «καθηγητικού κατεστημένου», που καλά κρατούσε, παρά τα ταρακουνήματα που υπέστη μετά τη Μεταπολίτευση του 1974.

Γνώριζα, λοιπόν, ποιον θα συναντούσα. Γνώριζε κι εκείνος ότι θα μιλούσε σε μια εφημερίδα, που δεν συμφωνούσε με τις πολιτικές του απόψεις, ούτε με αυτές για τα πανεπιστήμια. Ήταν, λοιπόν, πολύ προσεκτικός. Δεν ξέρω αν στο πίσω μέρος του μυαλού του είχε την επικείμενη πολιτική αλλαγή (όλοι έβλεπαν ότι ερχόταν το ΠΑΣΟΚ), αλλά οι απόψεις που εξέφρασε για τα συγγράμματα δεν μου φάνηκαν συντηρητικές. Τις αναζήτησα τώρα στο αρχείο μου και το επιβεβαίωσα. Έλεγε, λοιπόν τότε ο Μπαμπινιώτης ότι τα συγγράμματα έπρεπε:

να είναι γραμμένα με «σαφήνεια, απλότητα και πληρότητα» και «να περιέχουν όλες τις απόψεις που έχουν διατυπωθεί σε ένα γνωστικό αντικείμενο».

να περιέχουν βιβλιογραφία. «Και αυτή που συνιστά ο καθηγητής και άλλη, η οποία να βοηθάει τον φοιτητή, που θέλει να κρίνει τις απόψεις του καθηγητή».

να είναι γραμμένα στην «καθομιλουμένη», στην «κοινή νεοελληνική», στην «δημοτική χωρίς ακρότητες».

Mπορεί σήμερα αυτά να φαίνονται αυτονόητα. Τότε δεν ήταν. Σήμερα ο Μπαμπινιώτης είναι υπουργός Παιδείας. Και η πρώτη πράξη του προκάλεσε σάλο: θέλει να ανατρέψει μια βασική διάταξη του «νόμου Διαμαντοπούλου», που είχε ψηφιστεί με μεγάλη πλειοψηφία από τη Βουλή.

Προφανώς είναι μια προσφορά προς τη δική του συντεχνία, των πρυτάνεων, που πολέμησε λυσσωδώς αυτόν τον νόμο. Αλλωστε, δεν είναι τυχαίο ότι σ’ αυτό συμπορεύεται και με «προοδευτικούς» πρυτάνεις, όπως ο Μυλόπουλος του Αριστοτελείου, ο οποίος παρίστανε τον Πόντιο Πιλάτο, όταν πρόσφατα φοιτητές και καθηγητές του πανεπιστημίου του ματαίωσαν τις εκλογές και προπηλάκισαν άλλους καθηγητές.

Αυτό, λοιπόν, που πάει να κάνει ο Μπαμπινιώτης ταιριάζει με την φιλοσοφία του και με την συντεχνία του. Όμως, υπάρχει και η άλλη αλήθεια. Ο «νόμος Διαμαντοπούλου» είχε γίνει κουρελόχαρτο. Δεν εφαρμοζόταν. Σε κανένα ανώτατο ίδρυμα (πλην κάποιων ΤΕΙ, νομίζω…) δεν είχαν γίνει εκλογές για τις νέες διοικήσεις ΚΑΤΑ ΠΑΡΑΒΑΣΗ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ. Και ουδείς συγκινήθηκε. Ουδείς εισαγγελέας ερεύνησε αν διαπράχθηκαν παράνομες πράξεις. Η υπουργός, που έφτιαξε τον νόμο, περιοριζόταν σε ΔΗΛΩΣΕΙΣ διαμαρτυρίας. Και πριν από λίγες μέρες η Διαμαντοπούλου δέχτηκε να φύγει από το υπουργείο Παιδείας για το ανώδυνο (προ)εκλογικά υπουργείο Ανάπτυξης. Τόσο πολύ πίστευε στον νόμο που έφτιαξε; Και άφησε την εφαρμογή του σε έναν κλασικό εκπρόσωπο της συντεχνίας των πρυτάνεων;

Κατά τα άλλα, είναι κωμικό το επιχείρημα ότι ένας νόμος πρέπει να εφαρμόζεται μόνο αν «συμφωνεί ο λαός με τον νόμο» (το έγραψε στο protagon ένας πανεπιστημιακός). Πέρα από το ότι δεν γνωρίζουμε ποιος είναι αυτός ο «λαός»(εκτός αν, στη συγκεκριμένη περίπτωση, είναι κάποιοι πρυτάνεις και κάποιοι φοιτητές, που θίγονται από την εφαρμογή του), τίθεται κι ένα άλλο ερώτημα. Αν οι νόμοι -και κατ΄ επέκταση οι δικαστικές αποφάσεις- έπρεπε «να συμφωνούν με τον λαό» μπορεί να συνέβαιναν τα εξής:

Στις ΗΠΑ να ίσχυαν ακόμη οι ρατσιστικοί νόμοι, αφού ο «λαός», δηλαδή η πλειοψηφία των λευκών, τους ήθελε.

Η Ελλάδα μπορεί να ήταν όλα αυτά τα χρόνια μια βαλκανική χώρα, τύπου Αλβανίας, Βουλγαρίας ή Τουρκίας, αφού ο «λαός» το 1979-1980 φώναζε «έξω απο την ΕΟΚ των μονοπωλίων».

Μπορεί να εκτελούσαμε τους λαθρομετανάστες στο Σύνταγμα, αφού κάποιος «λαός» τούς θεωρεί πηγή όλων των δεινών του.

Να τελειώνουμε, λοιπόν με την υποκρισία (ένας λόγος είναι, ΔΕΝ γίνεται να τελειώνουμε). Αυτοί που δεν εφάρμοσαν τον νόμο για τα πανεπιστήμια δεν δικαιούνται να κλαψουρίζουν τώρα που ο Μπαμπινιώτης θέλει να τον αλλάξει.

Από την άλλη, «λαός» είναι και όσοι «θέλουν» να λυθεί το πρόβλημα με τους λαθρομετανάστες, αλλά μακριά από τους ίδιους (όπως και με τα σκουπίδια κλπ). Όποιος είδε και άκουσε τις προάλλες στο Μέγκα τον περιφερειάρχη Θεσσαλίας Αγοραστό (καθηγητής πανεπιστημίου κι αυτός…), κατάλαβε τι σημαίνει για τη χώρα το είδος του «νεοέλληνα», που εκπροσωπεί την «τοπική κοινωνία» του: δεν υπάρχει -είπε- στην περιοχή του ΠΟΥΘΕΝΑ χώρος για να φτιαχτεί ένα κέντρο για παράνομους μετανάστες. Τόσοι κάμποι, τίποτα. Θα πάρουμε τα βουνά…