Ω ΛΕ-ΛΕ-ΛΕ!

 Ω λε-λε-λέ,  Ω λε-λε-λέ, στιλάκι αραχνογκόμενας η Νάντια μας  Μπουλέ,

ποζάρει ως  θεά  του χαβαλέ   και  ντίβα του απόλυτου μπουρδέ,
προσφέρει σε κακόμοιρους όνειρα γκλάμουρους και  χάι κυριλέ,
για λίγα όβολα   γίνονται "νούμερα" περνώντας δοκιμασίες  ξεφτιλέ!

****************************

Λεφτά υπάρχουν!

Tης Γιωτας Συκκα

Η Καθημερινή

Πρωί πρωί η κοκκινομάλλα παρουσιάστρια μοιράζει χρήματα και ώς το βράδυ όσες ακολουθούν, στα περισσότερα κανάλια, δεν κάνουν άλλη δουλειά. Η ελληνική τηλεόραση προσπαθεί να κερδίσει θεατές μέσω της κρίσης δείχνοντας τα φωτοτυπημένα 50ευρα που σχηματίζουν τη δέσμη των 1.000 ευρώ. Και εκείνοι δελεάζονται από δώρα, κληρώσεις, τηγάνια, κατσαρόλες, καλλυντικά, χρήματα, συμμετέχοντας σε απίστευτης αισθητικής εκπομπές όπου γελοιοποιούνται κάνοντας σαχλά αστεία. Φίλοι και ζευγάρια γίνονται ρεζίλι και ακόμη κι αν θυμώσει το τηλεοπτικό «θύμα», η θέα από τα χιλιάρικα και η δήλωση είμαστε από την τάδε εκπομπή όλους τους ηρεμεί και δίνει συγχωροχάρτια στις προσβολές και τις βλακείες.


Καραγκιόζηδες γίνονται και ολόκληρες οικογένειες δήθεν για την πλάκα, ενώ ο μεγαλύτερος αυτοεξευτελισμός είναι όταν δέχονται να μπουν σε κλουβιά με φίδια, αράχνες, φέρετρα, οτιδήποτε, ξεφωνίζοντας χωρίς μέτρο. Το έπαθλο λειτουργεί προτρεπτικά αποφαίνεται η παρουσιάστρια, σχολιάζοντας πως «αν το βασικό μέλημα ήταν τα χρήματα φαντάζομαι ότι θα δήλωναν συμμετοχή σε τηλεπαιχνίδι που δίνει μεγαλύτερα ποσά». Παρομοιάζει μάλιστα την εκπομπή με ενήλικη εκδοχή της παιδικής τυφλόμυγας.


Τα εύκολα κέρδη, με όποιο κόστος, είναι που ονειρεύονται όσοι συμμετέχουν σε αυτή τη ζώνη του λυκόφωτος κάθε μέρα, διψώντας για ακούραστα χιλιάρικα και λίγη αναγνωρισιμότητα έστω μέσω της βλακείας και της συμμετοχής τους στον χαβαλέ. Ο σκοπός των περισσοτέρων από αυτές τις εκπομπές είναι ο ανταγωνισμός και πώς να ξεπεράσει κανείς τον εαυτό του. Κανείς όμως προς τα πάνω, μόνο προς τα κάτω.


Η φιλοσοφία τους δεν είναι να γίνεις καλύτερος αλλά χειρότερος. Καλύτερος για την τηλεόραση σημαίνει ανιαρός, ενώ το αντίθετο, να βλέπεις δηλαδή κάποιον να ταπεινώνεται και να γελοιοποιείται, κολακεύει την ταπεινότερη πλευρά και των τηλεθεατών.


Και με πόση απερισκεψία άλλες εκπομπές παρασύρουν παιδιά και ηλικιωμένους, πόσο λαίμαργα εστιάζει πάνω τους η κάμερα όταν κλαίνε από τη χαρά τους μπαίνοντας στο «καινούργιο» τους δωμάτιο που έφτιαξε ο τηλεοπτικός διακοσμητής. Και το κοινό λυγίζει, γιατί στόχος εδώ είναι το συναίσθημα. Με πολλές γυψοσανίδες, ψεύτικα τζάκια και αμέτρητα αναμμένα κεριά.


Ο τηλεοπτικός Θεός είναι μεγάλος. Και αν συχνά μας πολιορκεί με την υπεραπλούστευση των δεινών που περνάμε, ακόμη συχνότερα φροντίζει να μας παρηγορεί, τονίζοντάς μας πως αν του παραδοθούμε «λεφτά υπάρχουν».