ΑΝΤΙΟ , ΧΩΡΑ ΜΟΥ!..

ADIEU , MON PAYS!

 ΑΝΤΙΟ ,  ΧΩΡΑ ΜΟΥ!..

[1962: εποχή μαζικής μετανάστευσης των "μαυροκέφαλων"

του Νότου προς τις βιομηχανικές χώρες του Βορρά. Το 

τραγούδι ΑΝΤΙΟ ΧΩΡΑ ΜΟΥ του γαλλοαλγερινού Ενρίκο

Μασίας θα γίνει Νο 1 όχι μόνο σε όλες τις γαλλόφωνες χώρες

αλλά και στις υπόλοιπες περιοχές της Μεσογείου, ανάμεσα στις

οποίες και στην Ελλάδα με το υψηλό ποσοστό μετανάστευσης
σε όλα τα σημεία του παγκόσμιου ορίζοντα...
Πενήντα χρόνια μετά η Ιστορία αυτή ξαναγράφεται με άλλους
πρωταγωνιστές. Ίσως πιο  οδυνηρή , ίσως πιο θλιβερή,
αν σκεφθούμε ότι οι σημερινοί μετανάστες ήταν άνθρωποι
που πριν από τρία χρόνια πίστευαν ότι τα είχαν όλα
και πως τίποτε δε θα μπορούσε να κλονίσει το όνειρο που ζούσαν.
Και τώρα η ξενιτιά τούς φαίνεται διπλά αβάσταχτη.]

J'ai quitté mon pays, j'ai quitté ma maison 
Ma vie, ma triste vie se traîne sans raison 
J'ai quitté mon soleil, j'ai quitté ma mer bleue
 Leurs souvenirs se reveillent,  bien après mon adieu 
Soleil, soleil de mon pays perdu
 Des villes blanches que j'aimais,
 des filles que j'ai jadis connu 
J'ai quitté une amie, je vois encore ses yeux 
 ses yeus mouillés de pluie, de la pluie de l'adieu 
Je revois son sourire, s y près de mon visage
 Il faisait resplendir les soirs de mon village 
Mais du bord du bateau, qui m'éloignait du quai 
Une chaîne dans l'eau a claqué comme un fou 
J'ai longtemps regardé ses yeux bleus qui fouillent
 La mer les a noyé dans le flot du regret
_________________________

Άφησα τη χώρα μου, άφησα το σπίτι μου,

Η ζωή μου, η θλιβερή ζωή μου,  σέρνεται χωρίς λόγο.

Άφησα το ήλιο μου, εγκατέλειψα τη γαλάζια θάλασσά μου

Oι ανάμνησή τους  αναδύεται στη μνήμη αμέσως μετά το χωρισμό.

Ο ήλιος  , ο ήλιος της χαμένης  πατρίδας,
Η κατάλλευκη πόλη που αγαπούσα, τα κορίτσια που γνώρισα.
Άφησα την κοπέλλα μου , ακόμα  βλέπω τα μάτια της
Τα υγρά μάτια της απ΄τη βροχή , απ΄ τη βροχή του αποχαιρετισμού.
Ακόμα βλέπω το χαμόγελό της, τόσο κοντά στο πρόσωπό μου

Που έκανε να λάμπουν οι νύχτες της πόλης μου.

Αλλά από το πλοίο που με έπαιρνε μακριά απ΄την προκυμαία,
Μια αλυσσίδα νερού πλατάγιζε σαν μαστίγιο.

Κοιτούσα πολλήν ώρα τα μάτια της που με κοιτούσαν επίμονα.

Η θάλασσα τα έπνιξε στο ρεύμα των τύψεων.