Η ΑΤΑΚΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

Αυτονοήτως «ανώτεροι»;

του ΓΙΑΝΝΗ ΠΑΝΟΥΣΗ
www.giannispanousis.gr
"Ελευθεροτυπία",11/1/2010
_______________.

Τι σημασία έχει κι αν δεν το νοιώθουμε.
Αφού μας τόμαθαν ας το σφυρίζουμε.

Διαμαντής Παππάς, "Το παράξενο μοτίβο"

Εχουμε αναπτύξει στην Ελλάδα ιδιότυπους φοβικούς/αμυντικούς μηχανισμούς, τους οποίους θέλουμε να παρουσιάζουμε ως «μαγκιά». Ανασφαλείς και μετέωροι για το «ποιοι είμαστε» και «προς τα πού πάμε», αυτ/αρεσκόμαστε στο να επιχειρούμε να δικαιώσουμε τις όποιες μισο-αλήθειες μας επιτιθέμενοι στους άλλους.

ΣΥΜΠΛΕΓΜΑΤΑ ευρω-φοβίας σε αγαστή συνύπαρξη με μύθους ανωτερότητας προκαλούν ένα κωμικοτραγικό αλαλούμ συμπεριφορών.

ΑΣ ΑΡΧΙΣΟΥΜΕ από τους πολιτικούς.

ΟΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ από αυτούς, και δη οι υπουργοποιούμενοι, αισθάνονται -ύστερα από 2-3 εκλογές- ότι διαθέτουν εκείνο «το κατιτί» που τους ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους θνητούς ψηφοφόρους. Προκειμένου, μάλιστα, να μη στερήσουν την πατρίδα και τον λαό από την αναντικατάστατη ευφυΐα και ικανότητά τους, φροντίζουν να κατοχυρώνουν πελατειακά δίκτυα αέναης επανεκλογής (με ταυτόχρονη προληπτική «εξαφάνιση» οποιουδήποτε εσωκομματικού αντιπάλου). Περισσότερο φοβισμένους «ανώτερους» -ιδίως τώρα που οι νέοι Αρχηγοί διαμορφώνουν τις νέες Αυλές τους- δεν μπορεί να φανταστεί κανείς.

ΣΥΓΓΕΝΕΙΣ περιπτώσεις με τους μονιμάδες-πολιτικούς είναι οι παντογνώστες δημοσιογράφοι. Οι φίρμες του κλάδου αυτού αισθάνονται «ανώτεροι», τόσο απέναντι στους φοβισμένους πολιτικούς όσο και απέναντι στους αποχαυνωμένους τηλεθεατές. Πολλοί από τους μάγους της οθόνης ή της πένας δεν διαθέτουν καν πτυχίο Πανεπιστημίου, αλλά, κρυμμένοι πίσω από τη διαπλοκή, έχουν πείσει τον εαυτό τους ότι δεν ανήκουν στα αναλώσιμα ανθρωπάκια, αλλά στον άτρωτο υπέρκοσμο.

ΒΕΒΑΙΑ, οι ανακατατάξεις στα ΜΜΕ, που αναμένονται λόγω της κρίσης αλλά και του θανάτου του Χρ. Λαμπράκη, θα «κοντύνουν» πολλούς αστέρες, τόσο ώστε να μη φαίνονται καν.

ΑΦΗΣΑ τελευταίους τους «ανώτερους» πνευματικούς ηγέτες. Μια αυτοχαρακτηριζόμενη ελίτ των γραμμάτων, των τεχνών και των επιστημών, οικονομικά τροφοδοτούμενη από το κράτος ή ισχυρούς οικονομικούς (όχι πάντοτε ορατούς) παράγοντες, διαρκής και ασάλευτη όποια κυβέρνηση κι αν ψηφίζεται, αισθάνεται την ανάγκη να ελέγξει τι και ποιος αξίζει στον χώρο της.

ΑΛΛΗΛΟΣΠΑΡΑΣΣΟΝΤΑΙ, αλληλομισούνται, αλληλοϋπονομεύονται, αλλά αυτή η συνομοταξία των «ανώτερων» καθίσταται ιδιαίτερα συμπαγής (δυστυχώς και δια-κομματική), όταν θίγονται τα συμφέροντά της ή το κύρος της.

ΟΙ ΥΠΟΓΕΙΟΙ μηχανισμοί της συναντώνται με αυτούς των πολιτικών και των δημοσιογράφων και βλάπτουν σοβαρά την υγεία της Δημοκρατίας, της Αλήθειας, της Δικαιοσύνης. Η απ-αλλαγή από ορισμένους από αυτούς -οι οποίοι δηλώνουν και τεχνοκράτες- μπορεί να γίνει αν πράγματι όλα βγουν στο φως, οπότε οι σκιές τους δεν θα μπορούν να βλάψουν κανένα.

ΙΣΧΥΣ όλων, η αδυναμία μας.

ΩΣ ΠΟΤΕ όμως θα νιώθουμε «κατώτεροι» των αν-ούσιων;