ΔΙΑΒΑΣΑΜΕ

[.....................]

Το σύνδρομο της ύβρεως

Τα παραδείγματα ασθενών ηγετών που καταγράφει και αναλύει ο Οουεν είναι πολλά, εντυπωσιακά, προέρχονται από ηγέτες πολλών χωρών και διαφορετικών πολιτικών συστημάτων, ενώ είναι εξαντλητικά τεκμηριωμένα- σε ορισμένες περιπτώσεις οι περιγραφές γίνονται τρομακτικές, άλλοτε βέβαια αγγίζουν τη σφαίρα της ιλαρότητας. Λιγότερο ή περισσότερο διεξοδικά, αναλύονται δεκάδες ηγέτες και οι παθήσεις τους από τα 1900 μέχρι τις μέρες μας. Τελευταίο χρονολογικά εξ αυτών είναι εκείνο του πρώην πρωθυπουργού του Ισραήλ Αριελ Σαρόν.

Ομως, πέραν όλων αυτών, η πιο ουσιαστική ίσως συμβολή του βιβλίου του Οουεν είναι ότι επιχειρεί να θέσει τα ιατρικά και πολιτικά θεμέλια μιας νέας πάθησης: του «Συνδρόμου της Υβρεως».

Κατά τον- νευρολόγο και πολιτικό, όπως ήδη αναφέρθηκε- συγγραφέα, το «Σύνδρομο της Υβρεως» είναι πάθηση και μάλιστα πολύ συχνή μεταξύ των ηγετών. Θεωρεί δε ότι έχει σαφή και συγκεκριμένα διαγνώσιμα κλινικά συμπτώματα. Αλλά ποιοι έπασχαν από αυτή την πάθηση; Αν και παλαιός Εργατικός ο ίδιος, θεωρεί ότι μια από τις πιο εντυπωσιακές κλινικές περιπτώσεις του «Συνδρόμου της Υβρεως» υπήρξε ο επί δεκαετία πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας Τόνι Μπλερ. Αμεσως δίπλα του κατατάσσει τον Τζορτζ Μπους τον νεότερο. Κάτω από το πρίσμα του «Συνδρόμου της Υβρεως» ο Οουεν φωτίζει αναλυτικά με εντελώς νέο τρόπο μείζονος σημασίας γεγονότα για τη διεθνή πολιτική, όπως τους πολέμους του Ιράκ και του Αφγανιστάν.

Αν και σήμερα δεν θεωρείται ασθένεια αλλά μάλλον σε μεγάλο βαθμό ακόμη και αποδεκτή πολιτική συμπεριφορά, κατά τον Οουεν το «Σύνδρομο της Υβρεως» όχι απλώς είναι ασθένεια, αλλά είναι και ιδιαίτερα επικίνδυνη. Τα παραδείγματα που αναφέρει δεν είναι λίγα, ενώ είναι εντυπωσιακά. Προτείνει λοιπόν στη διεθνή ιατρική κοινότητα να την αντιμετωπίσει ως τέτοια, ενώ θεωρεί ότι στις δημοκρατίες θα πρέπει να τεθούν πιο αυστηροί και συστηματικοί κανόνες για τη διάγνωση των ασθενειών των υποψηφίων αλλά και των εκλεγμένων ηγετών. Ισως να μην έχει άδικο. Ομως, από την άλλη πλευρά, το να υποδείξει κάποιος τόσο στην επιστήμη όσο και στη διεθνή πολιτική το αν και το πώς θα πρέπει να εισάγουν μια νέα ασθένεια που θα επηρεάζει τόσο ουσιαστικά τη δημοκρατία, ίσως τελικά κι αυτό να μην είναι τίποτε άλλο παρά μια ακόμη εκδοχή αυτού ακριβώς του «Συνδρόμου της Υβρεως», το οποίο με εντυπωσιακό πράγματι τρόπο επιχειρεί ο Οουεν να θεμελιώσει.

Απόσπασμα από την παρουσίαση του Γ. Π. Μαλούχου της μελέτης
του Ντέιβιντ Όουεν "Ασθενείς ηγέτες στην εξουσία...", που κυκλοφόρησε
πρόσφατα από τις Εκδόσεις Καστανιώτη.
Στο βιβλίο αυτό ο Όουεν μελετά τις επιπτώσεις της ασθένειας σε επιφανείς πολιτικούς ηγέτες του 20ού αιώνα: Ρούζβελτ, Λόιντ Τζορτζ, Μουσολίνι, Χίτλερ, Τσάμπερλεν, Τσόρτσιλ, σάχης Ρεζά Παχλαβί, Μάο Τσε-τουνγκ, Aϊζενχάουερ, Ίντεν, Μακμίλαν, Ντε Γκολ, Τζον Κένεντι, Γουίλσον, Νίξον, Πολ Ποτ, Θάτσερ, Μουγκάμπε, Ρήγκαν, Μιτεράν, Γέλτσιν, Σιράκ, Μπλερ, Τζορτζ Μπους, Αριέλ Σαρόν. Ο μελετητής δίνονει ιδιαίτερη έμφαση στην επιτακτική ανάγκη των σύγχρονων δημοκρατικών κοινωνιών να διασφαλίζονται από τις πιθανές παρενέργειες που μπορούν να προκύψουν εκ μέρους άρρωστων ηγετών τους.