Το παιδί , όντε (=όταν) γεννάται,
σαν το πωρικό (=φρούτο) λογάται (=θεωρείται).
Εις τσι δέκα (=στα δέκα του χρόνια) μεγαλώνει
και τον κόσμο καμαρώνει΄
5 στσ΄είκοσ΄είναι γλεντιστής
και καλός ξεφαντωτής΄
στσι τριάντα ΄ν΄(= είναι) αντρειωμένος
κι εις τον κόσμο ξακουσμένος΄
στσι σαράντ΄αθεί (=ανθεί) και δένει
10 και το σπίτιν ανασταίνει΄
στσι πενήντα για βουλή (= σκέψη),
αν έχει κεφαλή καλή΄
εις τσ΄εξήντα καμπουρώνει,
τα ραβδιάν του συμμαζώνει΄
15 στσ΄εβδομήντα γέρνεται
κι ορνιθοτυφλαίνεται΄
στσ΄ογδοήντα δε φελά (=αξίζει),
μόνο το ψωμί χαλά΄
στσ΄ενενήντα τη ζωήν του,
20 την βαριούντ΄ οι εδικοί του:
"Θε μου, κι έπαρέ τονε,
γοργοξέβγαλέ τονε (=οδήγησέ τον στην έξοδο, θανάτωσέ τον),
να μην φτάξει τσ΄εκατό,
για δεν τόνε βαστούμε (= αντέχουμε) μπλιο (=περισσότερο)".
του A. Jeannarakis "Άσματα Κρητικά...". Λειψία 1859.
2
2. THE SEVEN AGES OF MAN
All the world's a stage,
And all the men and women merely players;
They have their exits and their entrances,
And one man in his time plays many parts,
His acts being seven ages. At first, the infant,
Mewling and puking in the nurse's arms.
Then the whining schoolboy, with his satchel
And shining morning face, creeping like snail
Unwillingly to school. And then the lover,
Sighing like furnace, with a woeful ballad
Made to his mistress' eyebrow. Then a soldier,
Full of strange oaths and bearded like the pard,
Jealous in honour, sudden and quick in quarrel,
Seeking the bubble reputation
Even in the canon's mouth. And then the justice,
In fair round belly with good capon lined,
With eyes severe and beard of formal cut,
Full of wise saws and modern instances;
And so he plays his part. The sixth age shifts
Into the lean and slippered pantaloon
With spectacles on nose and pouch on side;
His youthful hose, well saved, a world too wide
For his shrunk shank, and his big manly voice,
Turning again toward childish treble, pipes
And whistles in his sound. Last scene of all,
That ends this strange eventful history,
Is second childishness and mere oblivion,
Sans teeth, sans eyes, sans taste, sans everything.
William Shakespeare, As You Like It, Πρ. 2. 7. Στ. 139-167
3 σχόλια:
ΣΤΗΝ ΑΝΔΡΟ ΟΤΑΝ ΚΑΠΟΙΟΣ ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΟΣ ΚΑΙ ΑΡΡΩΣΤΟΣ ΚΑΙ ΠΛΗΣΙΑΖΕΙ Η ΩΡΑ ΤΟΥ ΛΕΝΕ ''ΠΑΡΑΚΑΛΕΤΟΣ ΕΙΝΑΙ'' ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΣΥΓΓΕΝΕΙΣ!
Δηλαδή παρακαλούν οι συγγενείς το Θεό να βάλει τέλος το μαρτύριό του
αλλά και τη δική τους ταλαιπωρία;
Δεν το κατάλαβα καλά.Αυτή είναι η ερμηνεία του;
A propos , Δημήτρη, κατάγεσαι από την Άνδρο;
ΦΑΝΕΡΑ ΟΧΙ. ΑΛΛΑ ΤΟ ΕΚΦΡΑΖΕΙ Η ΓΕΙΤΟΝΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ ''ΤΑΛΑΙΠΩΡΙΑ''. ΚΑΙ ΟΙ ΓΕΡΟΙ ΕΧΟΥΝ ''ΑΝΑΠΤΥΞΕΙ'' ΟΠΩΣ ΤΟ ΒΑΣΤΑ ΓΕΡΟ ΒΑΣΤΑ ΠΟΥ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΚΡΑΤΑΩ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟΥΣ ΕΧΩ ''ΥΠΟ''ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΑΝΔΡΟ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΕΣΤΩΣ. Η ΜΑΜΑ ΤΗΣ ΜΑΜΑ ΜΟΥ ΗΤΑΝΕ ΑΠΟ ΤΑ ΧΩΡΙΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΑΝΔΡΟΥ. ΤΟ ΚΑΤΙΝΑΚΙ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΕΚΕΙ ΑΛΛΑ ΑΠΟ 1 ΕΤΟΥΣ ΤΟ ΦΕΡΑΝΕ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ.
Δημοσίευση σχολίου