ΧΕΙΜΕΡΙΝΕΣ ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΙΕΣ

Η ΦΥΣΗ ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ

ΤΟ ΧΙΟΝΙ

Πέφτει σιγά απ΄ τον ουρανό κι απλώνεται ολοένα
Το χιόνι το αχνομέταξο στα σιωπηλά βουνά,
Τα πάντα δείχνονται αργυρά , λευκά και πυργωμένα,
Τα τείχη τα πανάρχαια, τα δέντρα τα γυμνά.

Στον ουρανό που εσκέπασε κάποιων συνέφων άχνη
Δειλά η ψυχή το δρόμο της να πάρει τώρα ψάχνει,
Αλλά το χιόνι τ΄άσπλαχνο σωριάζεται ολοένα
Ωσάν αγγέλων πούπουλα , λευκά και μαδημένα.

Θρασ. Ζωιόπουλος*,"Ημερολόγιον Σκόκου", 1908.

*Πραγματικό όνομα του λογοτέχνη και μεταφραστή που
σήμερα είναι ευρύτερα γνωστός ως Στέφανος Δάφνης ( 1882-1947).
Δούλεψε ως καθηγητής μαθηματικών και διετέλεσετμηματάρχης της Εθνικής Βιβλιοθήκης.

Émile Nelligan
(1879-1941)
[Εξαίρετος Γάλλος ποιητής, που υπέφερε από μανιοκατάθλιψη
και πέρασε 42 χρόνια στο φρενοκομείο]

Soir d'hiver

Ah! comme la neige a neigé!
Ma vitre est un jardin de givre.
Ah! comme la neige a neigé!
Qu'est-ce que le spasme de vivre
Ô la douleur que j'ai, que j'ai!

Tous les étangs gisent gelés,
Mon âme est noire: Où vis-je? où vais-je?
Tous ses espoirs gisent gelés:
Je suis la nouvelle Norvège
D'où les blonds ciels s'en sont allés.

Pleurez, oiseaux de février,
Au sinistre frisson des choses,
Pleurez, oiseaux de février,
Pleurez mes pleurs, pleurez mes roses,
Aux branches du genévrier.

Ah! comme la neige a neigé!
Ma vitre est un jardin de givre.
Ah! comme la neige a neigé!
Qu'est-ce que le spasme de vivre
A tout l'ennui que j'ai, que j'ai!...