H ATAKA ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

Συνοικιακή παγκοσμιοποίηση

[.......................]

Μια αίσθηση και αντίληψη ζωής που βρίσκει την αποθέωσή της στους στίχους του Νίκου Καρούζου «Αν βασανίσεις σήμερα μια πεταλούδα/ κάπου θα πονέσει αύριο ο πολιτισμός». Ήταν λοιπόν εξόχως διαφωτιστικά τα ρεπορτάζ που δημοσιεύτηκαν στα «ΝΕΑ» λίγο πριν από τα Χριστούγεννα, με διαφορά τριών μόλις ημερών, και το μεν ένα αφορούσε τον θάνατο δεκαεννιά εργατών στην Προύσα ύστερα από την έκρηξη και την κατάρρευση μιας στοάς σ΄ ένα ανθρακωρυχείο, και τη διαμαρτυρία, έστω και «χαριτωμένη», πολλών γονιών στην Ελλάδα, ότι έχουν «γίνει λάστιχο» στην προσπάθειά τους να προλάβουν τις δραστηριότητες αλλά και τα δρομολόγια που χρειάζονται να κάνουν ώστε τα παιδιά τους, με τη σειρά τους τώρα, να προλάβουν μαζί με το σχολείο τα αγγλικά, τα γαλλικά, το μπαλέτο, το τραγούδι, το τζούντο.
Δεν θα συμπέραινε βέβαια κανείς πως αν τα παιδιά στην Ελλάδα, στην υπόλοιπη Ευρώπη ή στην Αμερική επιδίδονταν σε λιγότερες δραστηριότητες, δεν θα κατέρρεε η στοά στο ανθρακωρυχείο της Προύσας.

Ή ακόμη σε τι αποβλέπουν οι γονείς που εξωθούν τα παιδιά τους σε τόσες δραστηριότητες (δεν είναι παλαβά τα παιδιά να τις αναλαμβάνουν από μόνα τους) μέσα σ΄ έναν κόσμο που αν δεν αλλάξει ο τρόπος που μ΄ αυτόν βιώνεται ως σύνολο «αξιών», θα παραμένει εσαεί στα πρόθυρα της κατάρρευσης, έτσι ώστε όσα προσόντα κι αν διαθέτει κανείς, το μόνο που θα έχει κερδίσει είναι ν΄ αφανιστεί μαζί με τα προσόντα του.
Πώς είναι δυνατόν να μην αντιλαμβάνονται οι γονείς ότι αν ο εξοπλισμός των παιδιών τους δεν γίνει σε υπερατομικό επίπεδο, κάθε επιδίωξη πρωτιάς σε ατομικό επίπεδο έχει εκ των πραγμάτων αχρηστευθεί;
Αν έχουν αλλάξει όλα (και έχουν πραγματικά αλλάξει), πώς γίνεται να μην αντιλαμβάνεται κανείς ότι ένα παιδί που διακρίνεται ώστε να κρατήσει τη σημαία στην παρέλαση (ή οπουδήποτε αλλού), δεν προετοιμάζεται, συνήθως, για να είναι ένας συνειδητός πολίτης του κόσμου, αλλά ένας επιπλέον βασανιστής, με τον τρόπο του, ολόκληρης της ανθρωπότητας;
Πώς γίνεται να μην αντιλαμβάνεται κανείς ότι η μόρφωση που σκοπό έχει να διακριθείς ώστε να υπερισχύσεις, έχει φέρει τον κόσμο στο χείλος του γκρεμού;

Πώς είναι δυνατόν να μην αντιλαμβάνεται κανείς πως όταν μεγαλοποιούνται, για τη συνείδησή σου, αυτονόητα πράγματα, όπως το να μεταφέρεις τα παιδιά σου στις «υποχρεώσεις» τους, επόμενο είναι να καταπλακωθούν δεκαεννιά εργάτες σε ανθρακωρυχείο στην Προύσα, αφού τη μόνη σχέση που μπορεί να καταλάβεις είναι να περιμένεις να βελτιώσει το κράτος όπου ζεις τις συνθήκες της ζωής σου;

Αν ο κόσμος χάνεται, είναι γιατί συνεχίζουμε να διατηρούμε τα μικροαστικά σταθμά που συνιστούν η παραδοσιακή αντίληψη της μόρφωσης, η διάκριση και η εξοικείωση με την έννοια της άμιλλας, μέσα σε μια κοινωνία που νομίζει πως έχει χειραφετηθεί κι ανατριχιάζει με την αίσθηση ότι θα μπορούσε να είναι (ενώ παραμένει βαθύτατα) μικροαστική.

Θανάσης Νιάρχος , ποιητής και συνεκδότης του
περιοδικού «Η Λέξη»."Τα Νέα", 14/1/2010.