ΠΩΣ ΑΠ΄ΤΟ ΑΝΩ ΠΗΔΗΜΑ ΒΡΕΘΗΚΑ ΣΤΗΝ ΚΑΤΩ ΤΟΥΜΠΑ

Τη μέρα κάποιου Αγίου Βαλεντίνου έφυγα από
το χωριό μου Πήδημα Κυράς της Ηπείρου
για ονειρεμένες διακοπές σε ένα εξωτικό νησί του Ινδικού Ωκεανού.
Εκεί μου συνέβη το παρακάτω συγκλονιστικό γεγονός:

Έκανα βόλτα στην παραλία, όταν διέκρινα τη Στεφανία από την Κάτω Τούμπα,
που έκανε ηλιοθεραπεία
επιδεικνύοντας τις πλούσιες καμπύλες της .
Άρχισα να κόβω βόλτες γύρω της, ύστερα της έπιασα κουβέντα,
ώσπου στο τέλος ένιωσα μέσα μου κάτι να ανάβει.

Αφού παίξαμε για λίγο το τόπι, στη συνέχεια μπήκαμε σε ένα ταξί
και... βουρ για το ξενοδοχείο.
Η Στεφανία τότε ξάπλωσε στο κρεβάτι αποκαλύπτοντας
τα υπέροχα πόδια της και είπε με τη ναζιάρικη φωνή της:
"Πήδα στο κρεβάτι, ωραίε Άνω Πηδηματά!"
Κι εγώ πήδηξα δίπλα της .



Κάναμε πηδηματάκια στο κρεβάτι και μετά πέσαμε στο πάτωμα , όπου αρχίσαμε μεγάλους πήδους σε όλο το μήκος και το πλάτος του δωματίου. Δε θυμάμαι πόσες φορές
πήδηξα από τη μεριά μου , το μόνο που θυμάμαι είναι ότι κατά τα ξημερώματα ήμουν σε φάση
κατάρρευσης. Ευτυχώς η Στεφανία με λυπήθηκε και δε μου επέτρεψε να συνεχίσω τα πηδήματα.

Τη στιγμή όμως που πήγε στο μπάνια να πλυθεί, την άκουσα που φώναξε
με απεγνωσμένη φωνή: "Φτου , ρε γαμώτο, ξέχασα να πάρω το χάπι
για τα σωστά πηδήματα !"
Στο άκουσμα αυτής της απαίσιας είδησης πάγωσα , άλλα όλα ήταν πλέον αργά.
Το αποτέλεσμα ήταν ότι εννέα μήνες αργότερα
η μεν Στεφανία έφερε στον κόσμο ενα υγιέστατο αγοράκι,
εγώ διαγράφτηκα από την ομοταξία των ελεύθερων και ωραίων Άνωπηδηματάδων
και μετατάχθηκα στη συνομοταξία των μπαμπάδων, που χοροπηδάνε
για να διασκεδάσουν τα παιδάκια τους .
Η ζωή μου από ΄δω και μπρος ανατράπηκε οριστικώς και αμετακλήτως,
αφού μετακόμισα από το Άνω Πήδημα στην Κάτω Τούμπα.