ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΣΠΟΥΔΑΙΟ ΑΛΛΑ ΑΔΙΚΗΜΕΝΟ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ ΣΑΜΟΥΕΛ ΦΟΥΛΕΡ : (1)Shock Corridor [1963]

Το αδυσώπητο βλέμμα του Σάμουελ Φούλερ

Σάμιουελ Φούλερ

 ΔΕΙΤΕ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ

Shock Corridor

Στο Shock Corridor, ο σπουδαίος Αμερικανός συγγραφέας-σκηνοθέτης-παραγωγός Samuel Fuller χαρτογραφεί με μαεστρία το ανήσυχο έδαφος μεταξύ λογικής και τρέλας.

  Αναζητώντας ένα βραβείο Πούλιτζερ, ο δημοσιογράφος Τζόνι Μπάρετ (Πίτερ Μπρεκ) έχει κλειστεί σε ένα ψυχιατρείο για να ερευνήσει έναν φόνο.  Όσο όμως  πλησιάζει στην αποκάλυψη του δολοφόνου, τόσο η παραφροσύνη αρχίζει να τον κατακυριεύει.

  Η Constance Towers υποδύεται την ψύχραιμη φίλη του Johnny.  

Με τον εντυπωσιακό σχολιασμό του για τον ρατσισμό και άλλα καυτά ζητήματα στην Αμερική της δεκαετίας του '60 και την τολμηρή φωτογραφία του από τον Stanley Cortez, το Shock Corridor είχε μεγάλη επιρροή σε ταινίες που ακολούθησαν.

Η δομική κρίση των πολιτικών υποκειμένων της Αριστεράς (Ανάλυση)

 

Κώστας Ελευθερίου: «Βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια δομική κρίση των πολιτικών υποκειμένων της Αριστεράς» 

| Εφημερίδα η Εποχή

epohi.gr 

Ιωάννα Δρόσου

11–14 λεπτά

---

Ο Κώστας Ελευθερίου, επίκουρος καθηγητής Πολιτικής και Ιστορικής Κοινωνιολογίας στο ΔΠΘ, συντονιστής του Κύκλου Πολιτικής Ανάλυσης, του Ινστιτούτου Εναλλακτικών Πολιτικών ΕΝΑ μιλά στην "Εποχή" για τη συζήτηση για την ανασύνταξη της λεγόμενης Κεντροαριστεράς και για τη θέση της Αριστεράς στο πολιτικό σύστημα. Εστιάζει στην κρίση εκπροσώπησης και στην δομική κρίση που διαπερνά το πολιτικό σύστημα και τα κόμματα της Αριστεράς. Το βιβλίο του Κ. Ελευθερίου «Κρίση, Κομματικό Σύστημα, Αριστερά. Κριτικά σημειώματα» που κυκλοφορεί από το Ινστιτούτο ΕΝΑ διαπερνά τη βαθιά και πολυεπίπεδη κρίση της προηγούμενης δεκαετίας, με κείμενα και συνεντεύξεις του ίδιου που δημοσιεύτηκαν και στην «Εποχή».

Στον ΣΥΡΙΖΑ γίνεται μία «επιχείρηση-σκούπα» θα μπορούσαμε να πούμε, με απολύσεις, με το κλείσιμο του καθημερινού της «Αυγής». Παράλληλα αποδομείται το παρελθόν του, με δηλώσεις περί «μαύρων ταμείων», και τα όργανα υπολειτουργούν. Η λεγόμενη μετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ έγινε μετάλλαξη;

Πρόκειται για την απόληξη μιας διαδικασίας μετάλλαξης του ΣΥΡΙΖΑ. Το έχουμε ξαναπεί από τις σελίδες της «Εποχής», ο Στ. Κασσελάκης δεν είναι η αιτία, αλλά το σύμπτωμα, η εκδήλωση της κρίσης του ΣΥΡΙΖΑ. Προηγήθηκε μια διαδικασία προγραμματικής, ιδεολογικής και οργανωτικής μετάλλαξης, η οποία οδήγησε στην εκλογή Κασσελάκη και έχει εξελιχθεί στη σημερινή εκφυλιστική συνθήκη. Ήδη από το 2019 τα κομματικά όργανα δεν λειτουργούσαν, κυριαρχούσαν προσωποπαγή χαρακτηριστικά στην οργάνωση, προωθούταν μια ασαφής στροφή προς το κέντρο και υποβαθμίζονταν τα ΜΜΕ του κόμματος. Η διαφορά είναι ότι στην προηγούμενη φάση δεν εκφραζόταν εύκολα κριτική απέναντι στην ηγεσία για αυτήν την κατάσταση. Το βασικό που διαφοροποιεί τον Στ. Κασσελάκη από την προηγούμενη ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ είναι δεν έχει κανένα ιστορικό δεσμό με τον συγκεκριμένο χώρο και επομένως ούτε φραγμούς και δισταγμούς στην εφαρμογή των επιλογών του.  Κινείται θα λέγαμε σε ένα ιστορικό κενό.

Αυτή η κατάσταση εξαίρεσης που περιγράφεις δεν απομάκρυνε μαζικά τους ψηφοφόρους. Σαφώς έχασε, αφού δεν πέτυχε τους στόχους του και έχασε μερίδα ψηφοφόρων, αλλά δεν κατέρρευσε εκλογικά.

Το εντυπωσιακό είναι ότι οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές έχουν πολλά κοινά χαρακτηριστικά με την παραδοσιακή βάση του ΣΥΡΙΖΑ: είναι περισσότεροι στις ηλικίες 17-34 και τις γυναίκες, στους μισθωτούς δημόσιου τομέα, τους ανέργους και τους φοιτητές, λιγότεροι στα μεσαία στρώματα και άνω του εθνικού μέσου όρου στο λεκανοπέδιο και πιο ειδικά στις λαϊκότερες περιφέρειες (Δυτικός Τομέας και Β’ Πειραιά). Από το exit poll των ευρωεκλογών ο ΣΥΡΙΖΑ δεν παρουσίαζε την εικόνα ενός κόμματος το οποίο υφίσταται μετάλλαξη στη βάση του. Φαίνεται ότι εξακολουθεί να διατηρείται ένα πολιτικό υποκείμενο και μια σχέση εκπροσώπησης, πέραν των όσων συμβαίνουν στα ανώτερα κλιμάκια του κόμματος. Και αυτό μάλλον δεν συνειδητοποιείται επαρκώς από την κομματική ελίτ του ΣΥΡΙΖΑ.

Το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ επίσης δεν πέτυχε τους στόχους του και τώρα η ηγεσία του αμφισβητείται, με τη συζήτηση να γίνεται μιντιακά και πάλι, παρότι έχει ισχυρούς κομματικούς μηχανισμούς. Μπαίνει σε νέα φάση;

Πράγματι το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ δεν πέτυχε τον στόχο της δεύτερης θέσης, παρότι εμφανίζει μια ορατή βελτίωση στην εκλογική του επιρροή από το 2023 μέχρι σήμερα. Ο Ανδρουλάκης έχει μεγάλη συμβολή στην ανασυγκρότηση της οργάνωσης του ΠΑΣΟΚ, ιδίως στην περιφέρεια και στην επανάκαμψη του κόμματος σε μια πιο κεντρική θέση στον κομματικό ανταγωνισμό. Ωστόσο, δεν αξιοποίησε προς όφελός του την κρίση του ΣΥΡΙΖΑ, κυρίως γιατί δεν έχει ένα σαφές πολιτικοϊδεολογικό σχήμα. Γενικά θεωρώ ότι έχασε μια μεγάλη ευκαιρία να βρεθεί ως εναλλακτικός πόλος απέναντι στην ΝΔ, κυρίως αλλά όχι αποκλειστικά λόγω του συντηρητικού και εξισορροπητικού τρόπου με τον οποίο προέβαινε σε πολιτικές επιλογές. Δεν είναι τυχαίο ότι πρόσωπα που ο ίδιος ευνόησε στις εθνικές εκλογές του 2023 βρέθηκαν απέναντί του, ενώ την ίδια στιγμή στελέχη της δικής του ομάδας βρέθηκαν εκτός, με αποκορύφωμα την μη εκλογή του Ανδρέα Σπυρόπουλου ως ευρωβουλευτή. 

Ο Ανδρουλάκης εκλέχτηκε στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ ως κάτι «νέο» και «άφθαρτο». Τώρα αμφισβητείται από τον «νέο» και «άφθαρτο» Δούκα. Είναι μια μίμηση του ΣΥΡΙΖΑ;

Η Ελλάδα του Ελύτη έχει πεθάνει προ πολλού

 

 Η Ελλάδα του Ελύτη δεν υπάρχει πια

της Αλκμήνης Ψιλοπούλου*

 

x-efimerida.gr 

26.6.2024]

«Την γλώσσα μου έδωσαν ελληνική/ το σπίτι φτωχικό στις αμμουδιές του Ομήρου»
[Οδυσσέας Ελύτης, Άξιον Εστί}

Καλοκαίρι. Πρώτο τέταρτο 21^ου αιώνα. Χωμένη μέσα στο κλουβί μου, κι όμως ελεύθερη, ή μάλλον απελεύθερη, μακριά από τις θάλασσες τις δηλητηριασμένες με αντιηλιακά, μακριά από αγριεμένα πλήθη, τετράπαχες μαμάδες να σκούζουν σε αφηρημένα παιδάκια που παίζουν με μηχανάκια κινητά ή που τρέχουν έξαλλα να ξεφύγουν από το συρφετό της παραλίας.

Αμμουδιές πάλλευκες, σκοτεινιασμένες από τις ξαπλώστρες και τις ομπρέλες στην αράδα, σε δυο τρεις ή τέσσερεις σειρές, δεν προλάβαμε να πιάσουμε στην πρώτη, δυο βρέθηκαν στην  τελευταία, από κει δεν φαίνεται η θάλασσα, δεν πειράζει, τι να κάνουμε, μας πλησιάζει το παιδί το γκαρσόνι και μας λέει, δυστυχώς αυτές είναι πιασμένες, και πού θα καθίσουμε, έχει εδώ δυο καρέκλες σεζ λονγκ, ναι αλλά έχουμε κι ένα μωρό, εντάξει πάρτε μια ξαπλώστρα, και θα σας τη χρεώσουμε με τον καφέ.

Η ξαπλώστρα γλιστρούσε από τον ιδρώτα, ιδρωμένες κηλίδες άμμου  σχημάτιζαν σβώλους, ποιος ξέρει ποιοι και πόσοι και πώς έχουν καθίσει εδώ, κι από πότε…

40 ευρώ η πρώτη σειρά, 30 η δεύτερη, και 20 οι δύο τελευταίες. Δίκιο. Οι πρώτες με θέα θάλασσα, είναι πιο ακριβές. Φυσικά.

Δεν υπάρχει λόγος βέβαια να κάνουμε το λογαριασμό για τις ξαπλώστρες. Τα λένε και τα ξαναλένε στα δελτία ειδήσεων. Αλλά εκείνη η πατέντα στη Ρόδο με τα τσιμεντωμένα μέσα στη θάλασσα τραπεζοκαθίσματα, βγήκε στην εικόνα της TV από κάποιον πονηρό κι επιτήδειο που τράβηξε τον αγώνα του επιπλέοντος  γκαρσονιού να ισορροπήσει το δίσκο με τα ποτά ίδιος ακροβάτης, δαμάζοντας το κύμα.

Έ και τι δεν έγινε για να επιβιώσει ο ιδιοκτήτης και το μαγαζί του. Στο τέλος νίκησε ο νόμος. Εκεί. Γιατί αλλού, ποιος ξέρει. Σε όλη την Ελλάδα, απ’ άκρη σ’ άκρη το βασίλειο της ξαπλώστρας θριαμβεύει. Απλώνεται κι επεκτείνεται και θεριεύει και τον κόσμο της παραλίας κυριεύει.

Κι εμείς, οι παλαιοί των ημερών, προσπαθούμε να κάνουμε κατάληψη μιας μικρής γωνίτσας, ίσα για να απλώσουμε το ένα τρίτο της πλαστικής ψάθας μας, να ακουμπήσουμε στην άκρη το σακίδιό μας που θα μας χρησιμεύσει και σαν μαξιλάρι, μετά το κολύμπι τα πόδια μαζεμένα με διπλωμένα τα γόνατα, να πιάνει το σώμα μας όσο γίνεται λιγότερο χώρο και το πρόσωπό μας να βρίσκεται σε ένα κομματάκι σκιάς για να μην πάθουμε ηλίαση…

Η Ελλάδα του Ελύτη έχει πεθάνει προ πολλού.

«Το Αιγαίο δεν έχει οθόνη, δεν απέκτησε ποτέ» γράφει στο «Εν λευκώ» στην «Εισαγωγή στο χώρο του Αιγαίου». «Ένας άνθρωπος που ξυπνά τα χαράματα μπροστά σε ένα λιμανάκι μωβ κι  εύχεται να μην είχε μάθει ποτέ του γράμματα-τι θαύμα! Κατεβαίνει στο βραχάκι να λύσει τη βάρκα. Σε λίγο η μια ράχη του βουνού κοκκινίζει. Όπου νάναι θα φανεί ο Κούρος, και πίσω του οι γραμμές των άλλων νησιών, το ξεφόρτωτο τρεχαντήρι, ένας Προφήτης Ηλίας. Ύστερα θα σβήσουν όλα και θα μείνει το μελαχρινό, καθάριο πρόσωπο με τα μεγάλα μάτια, που είναι ο ψαράς με το πανέρι του»…

«Κι εσύ, εξόριστε ποιητή, στον αιώνα σου λέγε τι βλέπεις;»

-Βλέπω τις πύρινες γλώσσες να καίνε τα μεγάλα δάση, τα όμορφα χωριά, έρημα ήδη εδώ και καιρό, αλλά με κάποιους γέρους να επιμένουν πεισματικά περιμένοντας τον τελευταίο ασπασμό της ζωής ριζωμένοι εκεί όπου γεννήθηκαν.

-Βλέπω αλλόφρονα πλήθη τουριστών να συνωστίζονται στα μπαράκια των νησιών και να με ρωτάνε από ποια χώρα είμαι, μήπως Ισπανίδα, ή ίσως Γαλλίδα, και να μυρίζουν τα χνώτα τους οινόπνευμα και ο ιδρώς τους αδρεναλίνη.

«Κανένα λιμάνι δε μας δέχεται πια. Είναι γεγονός.» λέει ο εξόριστος ποιητής. «Η παλιά αδιαφορία έφτασε να γίνει εχθρότητα. Μόλις κάνουμε ότι πλησιάζουμε, βλέπεις να συνάζεται στο μουράγιο ένα πλήθος αλλοπρόσαλλο, γύναια κουμπωμένα ως το λαιμό, γέροντες χαιρέκακοι, νέοι με μακρύ μαύρο επανωφόρι και σκουλαρίκι στ’ αυτί. Χειρονομούν, φωνάζουν, μας κάνουν σινιάλα να φύγουμε, ν’ απομακρυνθούμε, λες και μυρίζονται τι είδους είναι το φορτίο μας, τι σημασία έχει το «αγαθόν» ή η «εναντίωση», που γι αυτούς το ίδιο κάνει».

Κι εμείς τρέχουμε αλλόφρονες, να πιάσουμε μια καρέκλα στην ψαροταβέρνα να φάμε ένα κομμάτι κατεψυγμένο καλαμαράκι, τρεις πατάτες, δυο σαρδέλες ψητές και λίγη ντομάτα από τη χωριάτικη, διότι δεν υπάρχει περίπτωση να φάμε ο καθένας μια δικιά του μερίδα, δεν μας παίρνει η τσέπη μας. Και μέχρι να φέρει τα πιάτα το γκαρσόνι-που τρέχει πανικόβλητο να εξυπηρετήσει άλλα είκοσι-τριάντα τραπέζια γεμάτα με παρέες τουριστών που περιμένουν πριν από μας- έχει τελειώσει ο χρόνος και πρέπει να φύγουμε γιατί το πούλμαν μας περιμένει.

Και φεύγουμε, κάθιδροι, αποκαμωμένοι από την προσπάθεια να γεμίσουμε κάπως το στομάχι μας μετά το εικοσάλεπτο μπάνιο και την ηλιοθεραπεία  που κάναμε κουλουριασμένοι στη γωνίτσα μας δίπλα στις ξαπλώστρες και τις ομπρέλες.

Και πηγαίνουμε στον Αχέροντα, στις πηγές του και στην Αχερουσία λίμνη. Κι εκεί, στα κρυστάλλινα νερά του ποταμού του Κάτω Κόσμου, ξεπλένουμε τις αμαρτίες όλου του κόσμου που μάζεψε το κορμί μας μέσα σε μια μέρα. Κι εκεί, καταλαβαίνουμε πώς θα ήταν ο κόσμος στις απαρχές της δημιουργίας του, με όλα τα ζωντανά και τα δέντρα και τα φυτά και τα πουλιά τις «υφάντρες» που υφαίνουν τις φωλιές τους αιωρούμενες στα κλαδάκια των μισοβυθισμένων καλαμιών, και τις μυστικές φωλιές των καστόρων που βουτούν και κρύβονται στον ήχο της βάρκας που περνάει, και το νερό ήρεμο, πηχτό, όπως μια διάφανη αγκαλιά που περιμένει να μας ξεπροβοδίσει…

«Τώρα τα νερά μοιάζουν πια γαληνεμένα, ο αέρας έχει κοπάσει. Ακούγονται πιο δυνατά οι μηχανές και οι χτύποι της καρδιάς μου» λέει ο ποιητής. «Προπάντων αυτοί-πώς αλλιώς!»

*Ψιλοπούλου, Αλκμήνη

  

Vincent van Gogh στο Μουσείο Ορσέ, Παρίσι. Η σιέστα:  

Μεσημέρι - Ανάπαυση από τη δουλειά (μετά το κεχρί) (κατά τον Μιγέ)

____________________________________

Μηνολόγιον Ιουλίου έτους 2024

ΝΙΚΟΣ ΣΑΡΑΝΤΑΚΟΣ  sarantakos.wordpress.com 1 Ιουλίου, 2024 Το Μηνολόγιο, που το δημοσιεύω εδώ στις αρχές κάθε μήνα (συνήθως την πρώτη του μηνός), ήταν ιδέα του πατέρα μου, του αξέχαστου Δημήτρη Σαραντάκου, ο οποίος αρχικά το δημοσίευε στο περιοδικό Φιστίκι, που έβγαζε επί πολλά χρόνια στην Αίγινα. Στο εδώ ιστολόγιο, το Μηνολόγιο άρχισε να δημοσιεύεται τον Οκτώβρη του 2010 και βέβαια μέσα σε 12 μήνες έκλεισε τον κύκλο. Τότε, αποφάσισα να εξακολουθήσω να το δημοσιεύω στις αρχές κάθε μήνα, επειδή έχει γίνει το σταθερό σημείο αναφοράς για τα γεγονότα του μήνα, που ενημερώνεται συνεχώς με δικά σας σχόλια μέσα στη διάρκεια του μήνα, σχόλια που συνήθως αφορούν επισήμανση ημερομηνιών, αν και κυρίως αγγελτήρια θανάτων. Οπότε, συνεχίζω τις δημοσιεύσεις όσο θα υπάρχει ενδιαφέρον, προσθέτοντας πάντοτε δικές σας προτάσεις από πέρυσι. Πάντως, σε κάποιες περιπτώσεις η επέτειος έχει εσκεμμένα μετατεθεί κατά μία ημέρα. Κυ  1 Ανακοίνωσις της θεωρίας της εξελίξεως των ειδών υπό Καρόλου Δαρβίνου -και θανή Νικολάου Γουίντωνος, σωτήρα των εβραιόπουλων Δε  2 † Άρεως Αλεξάνδρου Τρ 3 Γενέσιον Φραγκίσκου Κάφκα και της μικρής νικοκυροπούλας -και Ιακώβου Μόρρισων τελευτή κατά τον δαίμονα εαυτού Τε 4 Διακήρυξις της Ανεξαρτησίας υπό Θωμά Τζέφφερσων. Και του τιμημένου η ανύψωσις. Πε  5 Δημοσίευσις των Μαθηματικών Αρχών της Φυσικής Φιλοσοφίας υπό Ισαάκ Νεύτωνος. Και του ογδόου ελληνικού δημοψηφίσματος. Σα  6 Πρώτον αντιλυσσικόν εμβόλιον υπό Λουδοβίκου Παστέρ Κυ 7 Γενέσιον Βλαδιμήρου Μαγιακόφσκι και Νικολάου Ξυλούρη του Κρητός Δε 8 Γενέσιον Αρθούρου Έβανς του αρχαιολόγου Τρ 9 Θανάτωσις επισκόπων και προκρίτων εν Λευκωσία Κύπρου Τε 10 Γενέσιον Ιωάννου Χατζηανδρέου (κατά κόσμον Στρατή Τσίρκα) και Νικολάου Τέσλα Πε 11 Έναρξις της εξοντώσεως των Ισραηλιτών της Θεσσαλονίκης υπό των χιτλερικών δημίων Πα 12 † Κωνσταντίνου Ουράνη Σα 13 † Φωτίου Κόντογλου (και γενέσιον Νεοκιδίου της Ερήμου) Κυ 14 Της πτώσεως της Βαστίλης Δε 15 Της Ιουλιανής εκτροπής και του κυπριακού πραξικοπήματος Τρ 16 Της Εγίρας Τε 17 Πρωταγόρου του Αβδηρίτου Πε 18 Γενέσιον Νέλσονος Μαντέλα Πα 19 † Στρατη Μυριβήλη τελευτή Σα 20 Νιλ Άρμστρογκ και των πρώτων επί της Σελήνης βαδισάντων Κυ 21 + Κωνσταντίνου Καρυωτάκη τελευτή και Σωτηρίου Πέτρουλα δολοφονία Δε 22 Γενέσιον Ερνέστου Χεμινγουαίη Τρ 23 Της πρώτης κατά την Αρχαιότητα Ολυμπιάδος Τε 24 Γενέσιον Σίμωνος Μπολιβάρ του ελευθερωτού Πε 25 Γενέσιον Γεωργίου Βερνάρδου Σω Πα 26 Της νίκης των Ελλήνων επαναστατών εις Δερβενάκια Σα 27 Τελεσίλλης της Αργείας Κυ 28 Γενέσιον Εμμανουήλ Ροΐδου Δε 29 † Βικεντίου Βαν Γκογκ και γενέσιον Μιχαήλ Θεοδωράκη του επιμήκους μουσουργού Τρ 30 † Κοίμησις Διονυσίου Ντιντερό Τε 31 † Θανή Νικολάου Σκουφά Ο Ιούλιος είναι ο πρώτος μήνας από το δεύτερο εξάμηνο του χρόνου. Βέβαια, επειδή το πρώτο εξάμηνο έχει τον Φλεβάρη, είναι κάπως πιο κοντό από το δεύτερο. Ο Ιούλιος επίσης είναι ένας από τους δυο μήνες που πήραν τ’ όνομά τους από ιστορικό πρόσωπο -φυσικά από τον Ιούλιο Καίσαρα. Προηγουμένως ονομαζόταν Quintilis, πέμπτος μήνας δηλαδή στο παλιό ρωμαϊκό ημερολόγιο. Η ονομασία δεν άλλαξε όταν προστέθηκαν ο Ιανουάριος και ο Φεβρουάριος στην αρχή, κι έτσι ο Quintilis ήταν πια έβδομος μήνας. Όταν όμως δολοφονήθηκε ο Ιούλιος Καίσαρας, έγινε προς τιμή του η  μετονομασία. Ίσως όχι άδικα, αφού επί Ιουλίου Καίσαρα είχε θεσπιστεί η μεταρρύθμιση του ρωμαϊκού ημερολογίου, με κατάργηση του εμβόλιμου μήνα -άλλωστε γι΄αυτό ονομάζεται Ιουλιανό ημερολόγιο, και είναι το ημερολόγιο που είχαμε στην Ελλάδα ως το 1923 (το λεγόμενο “παλιό ημερολόγιο”).

Συνεχίστε την ανάγνωση

Ματίνα Καλτάκη: απολύθηκε γιατί έκανε πολύ καλά... τη δουλειά της!

 

Κεραυνός εν αιθρία στην πολιτιστική δημοσιογραφία;

Λία Κεσοπούλου

parallaximag.gr 

8–10 λεπτά

---

Το Σάββατο 29 Ιουνίου, λίγες μέρες πριν από την έναρξη του Φεστιβάλ Επιδαύρου, η συνεργασία της κριτικού θεάτρου Ματίνας Καλτάκη με το iefimerida.gr έληξε αιφνίδια, με ένα τηλεφώνημα από το μέσο και με την αιτιολογία του «εξορθολογισμού του κόστους εργασίας», όπως γνωστοποίησε η ίδια στον προσωπικό της λογαριασμό στο Facebook.

Για όσους δεν τη γνωρίζουν, η Ματίνα Καλτάκη, μέλος της Ελληνικής Ένωσης Κριτικών Θεάτρου και Παραστατικών Τεχνών και της Επιτροπής του Θεατρικού Βραβείου Μελίνα Μερκούρη, γράφει κριτικές παραστάσεων από τη δεκαετία του ’90 και έχει συνεργαστεί με μεγάλα μέσα, όπως ο Επενδυτής, Η Καθημερινή, η LIFO και η ΕΡΤ. Πρόκειται, είτε συμφωνεί κανείς με τα κείμενά της είτε όχι, για μια εμπεριστατωμένη, αξιόπιστη και γι’ αυτό ισχυρή κριτική φωνή, η οποία ουκ ολίγες φορές έχει προκαλέσει «θόρυβο», έχει ενοχλήσει.

Γιατί πρέπει να μας απασχολήσει σοβαρά η απομάκρυνση της Ματίνας Καλτάκη από το iefimerida.gr; Καταρχάς, αν η αιτιολογία ευσταθεί, άλλη μία δημοσιογράφος του πολιτισμού χάνει τη θέση εργασίας της, όπως άλλωστε έχει συμβεί αμέτρητες φορές μέχρι σήμερα. Οι δημοσιογράφοι του πολιτισμού είναι πάντα οι πρώτοι που χάνουν τη δουλειά τους σε περιόδους κρίσης. Αν, όμως, η αιτιολογία αποτελεί δικαιολογία, από το Σάββατο, η θεατρική δημοσιογραφία μετρά μία κριτική φωνή λιγότερη, σε μια εποχή μάλιστα που έχουν κυριαρχήσει οι all-star cast θεατρικές παραστάσεις, οι παραστάσεις των μεγάλων εταιρειών παραγωγής με τα μεγάλα ονόματα. Και σε μια εποχή που η πολιτιστική δημοσιογραφία εργαλειοποιείται ολοένα και περισσότερο, λειτουργώντας ως ένα ακόμα μέσο προώθησης. Δεν έχει τύχει να πέσετε κι εσείς πάνω σε πηχυαίους τίτλους για «άχαστες παραστάσεις» που ξεχωρίζουν πριν καν παρουσιαστούν;

Τι θεατρική κριτική έχουμε στη Θεσσαλονίκη;

Προσωπικά, η out-of-the-blue απόλυση της Ματίνας Καλτάκη με προβλημάτισε και για έναν ακόμα λόγο: για τις συνέπειες που επιφέρει η απουσία τεκμηριωμένου κριτικού λόγου, συνέπειες με τις οποίες ερχόμαστε αντιμέτωποι στο θέατρο της Θεσσαλονίκης αλλά σπάνια αναδεικνύονται και γίνονται αντικείμενο δημόσιας συζήτησης.

Σήμερα στη Θεσσαλονίκη, με εξαίρεση τα κριτικά κείμενα του Σάββα Πατσαλίδη και τα κριτικά σχόλια της Ζωής Βερβεροπούλου, οι θεατρικές παραστάσεις αξιολογούνται κατά κύριο λόγο από αυτοαποκαλούμενους «κριτικούς», άτομα δηλαδή που υστερούν σε θεατρική παιδεία, κατάρτιση και εμπειρία, στοιχεία απαραίτητα για την ανάπτυξη επιχειρημάτων, την τεκμηρίωση θέσεων και την τοποθέτηση των παραστάσεων στο ευρύτερο θεατρικό γίγνεσθαι. Σήμερα στη Θεσσαλονίκη, κριτική είναι δυσνόητα κείμενα-σεντόνια διανθισμένα με αμέτρητα επίθετα· κείμενα που περιγράφουν διεξοδικά υποθέσεις έργων, αδυνατώντας να αξιολογήσουν σκηνοθετικές προσεγγίσεις, σκηνογραφικές ή ενδυματολογικές επιλογές και ερμηνείες ηθοποιών με επιχειρήματα· βιτριολικά κείμενα με προσβλητικούς χαρακτηρισμούς ή διθυραμβικά κείμενα με εκθειαστικούς χαρακτηρισμούς που και τα δύο απέχουν έτη φωτός από την αποστολή της θεατρικής κριτικής· κείμενα που παραφράζουν ή χρησιμοποιούν αυτούσια αποσπάσματα από δελτία τύπου, το φαινόμενο που ερευνητές του κλάδου έχουν ονομάσει «προωθητική νέο-κριτική» (promotional neo-criticism). Και φυσικά, υπεύθυνοι επικοινωνίας και πολλοί καλλιτέχνες αποσπασματικοποιούν τις «κριτικές» αυτές και τις χρησιμοποιούν για την προώθηση παραστάσεων. Από που προέρχονται, δεν έχει καμία σημασία. Αρκεί να είναι θετικές για να προσελκύσουν κόσμο.

Προφανώς, η εμπορική επιτυχία μιας παράστασης είναι ζητούμενο τόσο για θεατρικούς επιχειρηματίες, παραγωγούς και επαγγελματίες της επικοινωνίας όσο και για τους ίδιους τους καλλιτέχνες. Ποιος, όμως, αξιολογεί την καλλιτεχνική αξία ενός θεατρικού εγχειρήματος στη Θεσσαλονίκη; Δεδομένου ότι οι περισσότεροι καλλιτέχνες και σπουδαστές θεάτρου στην πόλη μας δεν παρακολουθούν παραστάσεις συναδέλφων τους, ένα από τα ζητήματα που τόνισε και ο Χάρης Πεχλιβανίδης στην ημερίδα της Parallaxi για την καλλιτεχνική αιμορραγία της πόλης, οπότε η ανατροφοδότηση, η ανταλλαγή απόψεων, ο εποικοδομητικός διάλογος είναι σχεδόν ανύπαρκτα, η απουσία «ειδικών» γιγαντώνει το πρόβλημα που υπάρχει. Χωρίς ουσιαστική κριτική, πώς μπορεί να βελτιωθεί ένας καλλιτέχνης; Πώς μπορεί να αναγνωρίσει αστοχίες για να μην τις επαναλάβει; Πώς μπορεί να προβληματιστεί, να εμπνευστεί, να εξελιχθεί στην επόμενη δουλειά του; Πολλοί καλλιτέχνες που αποφασίζουν να εγκαταλείψουν τη Θεσσαλονίκη και να αναζητήσουν την τύχη τους στην Αθήνα, υποστηρίζουν ότι το κάνουν γιατί η πόλη έχει «ταβάνι». Πόσο βέβαιοι μπορεί να είναι ότι έχουν αγγίξει αυτό το «ταβάνι» όταν η δουλειά τους δεν αξιολογείται σοβαρά;

Επαγγελματικό Vs Ερασιτεχνικό θέατρο

Πέρα από την ανάλυση, την ερμηνεία και την αξιολόγηση παραστάσεων, οι επαγγελματίες θεατρικοί κριτικοί στην Αθήνα ασχολούνται συχνά και με κάτι άλλο, πολύ σημαντικό: ανακαλύπτουν και συστήνουν στο κοινό μικρά, μη εμπορικά «διαμάντια» ή/και νέα ταλέντα που αξίζει να αναδειχθούν. Αλήθεια, πόσοι πολιτιστικοί δημοσιογράφοι στη Θεσσαλονίκη παρακολουθούν, για παράδειγμα, διπλωματικές σπουδαστών από το Τμήμα Θεάτρου και τις Δραματικές Σχολές της πόλης; Και μια ερώτηση σε διαφορετική κατεύθυνση: Πόσοι πολιτιστικοί δημοσιογράφοι αναδεικνύουν ερασιτεχνικές παραστάσεις; Η αναφορά στις ερασιτεχνικές παραστάσεις δεν είναι τυχαία, καθώς στη Θεσσαλονίκη παρατηρείται το εξής παράδοξο: Επαγγελματίες και ερασιτέχνες μοιράζονται τις ίδιες θεατρικές σκηνές, ανεβάζουν παραστάσεις με το ίδιο, συχνά, εισιτήριο, συμπεριλαμβάνονται στις ίδιες πολιτιστικές ατζέντες, παραχωρούν ακόμα και συνεντεύξεις στα ίδια μέσα και, φυσικά, αξιολογούνται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο από «κριτικούς». Για να μην παρεξηγηθώ, δεν έχω τίποτα εναντίον των ερασιτεχνικών θεατρικών ομάδων. Μακάρι ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι να επιλέγουν την τέχνη του θεάτρου για να εκφραστούν. Είναι, όμως, ευθύνη αιθουσαρχών και δημοσιογράφων να διαχωρίζουν το επάγγελμα από τη δραστηριότητα ελεύθερου χρόνου.

Πέρα από την απαξίωση των επαγγελματιών θεατρικών καλλιτεχνών, η εξίσωση του επαγγελματικού με το ερασιτεχνικό θέατρο στη Θεσσαλονίκη αποπροσανατολίζει και δημιουργεί σύγχυση στο κοινό. Και δεν αναφέρομαι στους «εκπαιδευμένους» θεατρόφιλους αλλά στα άτομα που δεν πηγαίνουν τόσο συχνά στο θέατρο. Δεν είναι λίγες οι φορές που έχω ακούσει ανθρώπους να ταυτίζουν το «επαγγελματικό» με το «γνωστό», θεωρώντας επαγγελματικές μόνο τις παραστάσεις που έρχονται από την Αθήνα – λόγω γνωστών ονομάτων – και τις παραγωγές του ΚΘΒΕ. Πόσο επικίνδυνες είναι, όμως, τέτοιες διαστρεβλωμένες αντιλήψεις για τα τοπικά επαγγελματικά καλλιτεχνικά σχήματα;

Μια πόλη χωρίς θεατρική κριτική, μια πόλη με θεατρικά βραβεία

Κι ενώ η θεατρική κριτική στη Θεσσαλονίκη έχει πεθάνει, τα θεατρικά βραβεία ζουν και βασιλεύουν. Θεατρικά βραβεία για τα οποία δεν αποφασίζουν επαγγελματίες κριτικοί, τα οποία δίνονται κυρίως σε καλλιτέχνες από την Αθήνα, στα οποία συνυπάρχουν και πάλι επαγγελματίες με ερασιτέχνες, τα οποία, τέλος, στηρίζει το Κέντρο Πολιτισμού της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας, που επιλέγει να είναι κοντά στους ερασιτέχνες του θέατρου της πόλης αλλά μακριά από τους επαγγελματίες του.

Επίλογος

Πέρα από θεατρικές κριτικές, το τελευταίο εξάμηνο η Ματίνα Καλτάκη έγραψε στο iefimerida.gr και μια σειρά από σημαντικά άρθρα, ασκώντας κριτική στο Εθνικό Θέατρο με αφορμή την παράσταση «Βασιλιάς Ληρ», μιλώντας για τη μόδα της αφηγηματικότητας, τα ζητήματα που προκαλούν ασφυξία στη θεατρική αγορά της Αθήνας, το σύγχρονο ελληνικό θεατρικό έργο, θέματα που μόνο ένας/μία επαγγελματίας με πολυετή εμπειρία και «ειδική» γνώση μπορεί να αναδείξει. Γι’ αυτό και η φίμωση αυτής της φωνής αλλά και κάθε φωνής είναι πλήγμα. Γι’ αυτό και οφείλουμε να αναλογιστούμε, εδώ στη Θεσσαλονίκη, τι σημαίνει να μην υπάρχουν κριτικές φωνές. Τι σημαίνει για την καλλιτεχνική κοινότητα, για θεσμούς και παράγοντες, για τη δημοσιογραφία, για το κοινό, για την ποιότητα της πολιτιστικής ζωής της πόλης μας. Ας προβληματιστούμε, πριν «βουτήξουμε» στη θάλασσα των καλοκαιρινών εκδηλώσεων.

Εικόνα: Unsplash 

ARTE Concert's Piano Day - ARTE Concert

Pour la 5e édition de son Piano Day, ARTE Concert invite Guillaume Poncelet, Sarah McCoy, Gael Rakotondrabe, Léonie Pernet, Thomas Enhco et Clara Ysé au Palais de Tokyo.



Depuis sa création en 2015, la Journée internationale du piano se déroule le 88e jour du calendrier, en écho au nombre de touches que compte l’instrument. Après le Théâtre du Châtelet, le Théâtre de l'Epée de Bois, la Sorbonne et l’Opéra Comique, c’est dans le Palais de Tokyo et ses espaces dévolus à l’art contemporain que nous fêtons cette année le piano.

Au programme de cette édition : un solo de l’exubérante pianiste et chanteuse Sarah McCoy, dont la voix puissante propulse au firmament une soul-blues-folk aérienne ; une rencontre entre Thomas Enhco, pianiste virtuose et touche-à-tout, et la chanteuse Clara Ysé, nommée aux Victoires de la Musique 2024 ; la prestation néoclassique et à deux pianos, de Guillaume Poncelet ; et un duo entre l'artiste electro et multi-instrumentiste Léonie Pernet et l’ingénieux Gael Rakotondrabe.  

Filmé le 20 février 2024 au Palais de Tokyo, Paris.

Αμφίπολη: Πώς θα είναι ο τάφος μετά την αποκατάστασή του

 

Αμφίπολη: Οι σφίγγες φορούν τα φτερά τους, επιστρέφει η βαριά μαρμάρινη θύρα

Μαρία Ριτζαλέου

voria.gr 

6–7 λεπτά

---

Τα σπασμένα φτερά θα συγκολληθούν και θα περαστούν στις ράχες. Οι σφίγγες θα σταθούν αγέρωχες στην είσοδο και από το 2027-2028 -σύμφωνα με την υπουργό Πολιτισμού, Λίνα Μενδώνη- θα υποδέχονται το κοινό στο σπουδαίο ταφικό μνημείο του Καστά στην Αμφίπολη. 

Η μία από αυτές θα έχει το κεφάλι της, το οποίο βρέθηκε ακέραιο, πεσμένο ανάμεσα σε όγκους χωμάτων με ένα μικρό θραύσμα στη μύτη με τους κυματιστούς βοστρύχους, με ίχνη κόκκινους χρώματος, να πέφτουν στον αριστερό ώμο. 

Στη θέση της θα μπει, μισάνοιχτη μάλιστα και η βαριά μαρμάρινη δίφυλλη θύρα, καθώς θα συγκολληθούν τα θυρόφυλλα και θα επανατοποθετηθεί στον ταφικό θάλαμο. 

Στην τελευταία του συνεδρίαση το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο ενέκρινε τρεις μελέτες που αφορούν το ταφικό μνημείο στον Καστά και μάλιστα, όπως είπε στη Voria, ο αρχιτέκτονας και «ψυχή» του έργου, Μιχάλης Λεφαντζής, «οι μελέτες εγκρίθηκαν ομόφωνα και χωρίς καμία παρατήρηση».

Συγκεκριμένα, το ΚΑΣ ενέκρινε γεωτεχνική μελέτη που αφορά την ταφική θήκη του τελευταίου θαλάμου και την κατασκευή ενός μεταλλικού νάρθηκα, τη μελέτη για την επανατοποθέτηση των μαρμάρινων φτερών στις σφίγγες, την κεφαλή σε μία από αυτές (στην ανατολική) καθώς και τη δίφυλλη μαρμάρινη θύρα, ενώ επιπλέον πέρασε ομόφωνα και η μελέτη για τη διαμόρφωση των πρανών και του περιβάλλοντα χώρου.
Οι μελέτες για τα θραύσματα των φτερών και την τοποθέτηση της κεφαλής της σφίγγας, όπως και για την μαρμάρινη θύρα εκπονήθηκαν από την ομάδα του αρχιτέκτονα μηχανικού, Δημήτρη Κορρέ.

Υπενθυμίζεται ότι τα θραύσματα των φτερών βρίσκονται σήμερα στο εργαστήριο συντήρησης του Μουσείου Αμφίπολης, όπως και η κεφαλή, η οποία μάλιστα εκτίθεται στο κοινό μέσα σε ειδική προθήκη. Η δίφυλλη βαριά πόρτα βρίσκεται σε προστατευμένο, εξωτερικό χώρο του Μουσείου και εκεί θα γίνουν οι απαραίτητες εργασίες στερέωσης των φύλλων, ενώ η μεταφορά της στο μνημείο θα γίνει με ειδική κατασκευή, η οποία θα κινείται πάνω σε μεταλλικές ράγες. 

Η παρέμβαση Τιβέριου - «Να ανοίξει και ο ταφικός θάλαμος» 

Σύμφωνα με τον σχεδιασμό το υπουργείου Πολιτισμού, επισκέψιμοι θα είναι η είσοδος του μνημείου, ο θάλαμος με τις Καρυάτιδες και ο επόμενος με το ψηφιδωτό δάπεδο, το οποίο φέρει παράσταση με την αρπαγή της Περσεφόνης. 

Σε παρέμβασή του στη διάρκεια της πολύωρης συζήτησης που έγινε στη συνεδρίαση του Κεντρικού Αρχαιολογικού Σσυμβουλίου, ο Ομότιμος Καθηγητής Αρχαιολογίας στο Α.Π.Θ. και ακαδημαϊκός, Μιχάλης Τιβέριος, που είναι μέλος του ΚΑΣ, επέμεινε στο να ανοίξει για το κοινό και ο τελευταίος θάλαμος με τη μεγάλη, λίθινη σαρκοφάγο. Οι υπηρεσίες του υπουργείου, εκτιμούν ότι υπάρχουν λόγοι ασφάλειας και για το μνημείο και για το κοινό, έτσι σε αυτή τη φάση η συζήτηση αφορά μόνο τους τρεις πρώτους θαλάμους. 

«Καταρχήν θεωρώ λάθος να μιλάμε για 4 θαλάμους, δεν μπορεί να υπολογίζουμε την είσοδο ως θάλαμο, είναι σαν να λέμε ότι η αυλή ενός σπιτιού λογίζεται ως χώρος του σπιτιού», αναφέρει στη Voria o κ. Τιβέριος. 
 

Όσον αφορά την επισκεψιμότητα του τελευταίου θαλάμου, επιμένει πως πρέπει να ανοίξει για το κοινό, αφού, όπως αναφέρει, «είναι ένα ταφικό μνημείο και πρέπει να μπαίνει ο επισκέπτης μέχρι το σημείο της ταφής και να βλέπει τη λίθινη σαρκοφάγο, η οποία βρίσκεται σε βάθος 2,5 μέτρων». Προτείνει δε και προκειμένου να διασφαλιστεί η ασφάλεια του κοινού, «να κατασκευαστεί ένα γυάλινο σκέπαστρο, ώστε η σαρκοφάγος να είναι ορατή από το επίπεδο της επίσκεψης, έτσι ώστε να μην συμβεί κάποιο ατύχημα».
Σημειώνεται ότι η ταφική θήκη που υπάρχει στον χώρο αυτό και στην οποία έγινε η πρώτη ταφή, θα αναστηλωθεί και θα συντηρηθεί με ειδική μελέτη.

Μια υπόθεση για τον ένοικο του τάφου

«Ο τύμβος Καστά είναι ένα εξαιρετικά σημαντικό μνημείο, αλλά την ταυτότητα του νεκρού δεν θα την μάθουμε πιθανόν ποτέ. Ίσως μόνο αν υπάρξουν επιγραφικά δεδομένα, που προς το παρόν δεν τα έχουμε», υποστηρίζει στη Voria ο κ. Τιβέριος. 

Επαναλαμβάνει ωστόσο μια υπόθεση εργασίας -τονίζοντας πολλές φορές πως πρόκειται για υπόθεση δική του- πως πιθανόν αυτό το ταφικό μνημείο να κατασκευάστηκε για τον ναύαρχο του Μεγάλου Αλεξάνδρου, Νέαρχο. 
«Αν και υπήρξε Κρητικός στην καταγωγή, ο Νέαρχος ήταν πολίτης της Αμφίπολης. Μεγάλωσε στην Αμφίπολη, όπου μετανάστευσε η οικογένειά του όταν ο ίδιος ήταν 12 ετών και κατάφερε να γίνει ένας από τους στενότερους φίλους του Μεγάλου Αλέξανδρου και αργότερα ναύαρχός του, ενώ ο πατέρας του ήταν προσωπικός γιατρός τόσο του Φιλίππου όσο και του Αλέξανδρου», αναφέρει.[.......................................................]

ΣΥΝΕΧΙΣΤΕ ΤΗΝ ΑΝΑΓΝΩΣΗ=>Αμφίπολη: Οι σφίγγες φορούν τα φτερά τους, επιστρέφει η βαριά μαρμάρινη θύρα...

Αλκίνοος Ιωαννίδης : σταθερά στην σωστή πλευρά της “Ιστορίας”

 

Αλκίνοος Ιωαννίδης: Ο συγκλονιστικός λόγος του για την Κύπρο και την Παλαιστίνη

Χρήστος Δεμέτης

news247.gr 

5–6 λεπτά

---

Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης στο θέατρο του Λυκαβηττού NEWS 24/7

Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης γέμισε το θέατρο του Λυκαβηττού, μας χάρισε πάνω από 2,5 ώρες υπέροχης μουσικής και συγκλόνισε με τον λόγο του για την εισβολή στην Κύπρο και τον πόλεμο στη Γάζα.

• 02 Ιουλίου 2024 13:55

Την ώρα που τα περισσότερα “στόματα” της Δύσης έχουν αρχίσει να κλείνουν σχετικά με το θέμα της Παλαιστίνης, την ώρα που οι βομβαρδισμοί, οι θάνατοι και οι εκτοπισμοί στη Γάζα συνεχίζονται με αμείωτο ρυθμό, την ώρα που τα ΜΜΕ “κατεβάζουν” το μεσανατολικό πιο χαμηλά στην “ατζέντα” τους, κάποιοι καλλιτέχνες επιλέγουν να σταθούν στην σωστή πλευρά της “ιστορίας” και να πάρουν θέση από το δημόσιο “Βήμα” τους.

Το βράδυ της Δευτέρας, ο Αλκίνοος Ιωαννίδης γέμισε ασφυκτικά το θέατρο του Λυκαβηττού στα πλαίσια των Rockwave Nights (σε παραγωγή X Lalala & Roll Out Vision Services) και μεταξύ άλλων, πήρε θέση για το ζήτημα της εισβολής στην Κύπρο, βρίσκοντας παράλληλες συνδέσεις με το παλαιστινιακό.

Ενθυμούμενος τα δικά του παιδικά χρόνια, και συνδέοντας το τότε με το σήμερα, είπε χαρακτηριστικά, εν μέσω αποθέωσης:

“Στις 15 και στις 20 Ιουλίου φέτος κλείνουν 50 χρόνια από το ελληνικό πραξικόπημα και την τουρκική εισβολή στην Κύπρο αντίστοιχα. Ήμουν σχεδόν πέντε χρονών όταν συνέβησαν όλα αυτά. Οι πρώτες μου μνήμες είναι μνήμες πολέμου, οι πρώτες καθαρές έντονες αναμνήσεις μου είναι να μας κρύβει ο πατέρας μου κάτω από το τραπέζι την ώρα του βομβαρδισμού, ενώ την ίδια ώρα η μητέρα μου ήταν αιχμάλωτη των Ελλαδιτών χουντικών αξιωματικών, κι ύστερα μεγάλωσα σε ένα μεταπολεμικό τοπίο με νεκρούς, αγνοούμενους, πρόσφυγες, σε κάθε οικογένεια, περιμένοντας να χαθεί και το υπόλοιπο νησί κι εμείς μαζί του.

Πενήντα χρόνια είναι πολύς καιρός, θα πίστευε κανείς πως η ανθρωπότητα θα είχε εξελιχθεί κάπως, ότι θα είχαμε βρει άλλους τρόπους συνεννόησης μεταξύ των λαών και των ανθρώπων κι όμως όχι, σήμερα μόλις 500 χιλιόμετρα από τις ακτές της Κύπρου, στην Παλαιστίνη, βρέφη, γυναίκες, αθώοι άνθρωποι, πεθαίνουν φριχτούς θανάτους, πόλεις ισοπεδώνονται, χιλιάδες προσφυγοποιούνται στον ίδιο τους τον τόπο.

Πεντάχρονα παιδιά θα έχουν κι αυτά σαν πρώτη τους μνήμη τον πόλεμο, θα μεγαλώσουν μέσα στον φόβο και στο μίσος, βορά στο στόμα του φανατισμού και της θρησκοληψίας, ορφανά, ακρωτηριασμένα, αδικημένα, σε έναν τόπο ρημαγμένο. Πενήντα χρόνια μετά, τίποτα δεν καταφέραμε. Τρεις μέρες μετά την πρώτη τουρκική εισβολή, δηλαδή στις 23 Ιουλίου του ’74, η χούντα των Αθηνών έπεσε. Δεν την έριξε το Πολυτεχνείο, όπως νομίζουν πολλοί, την έριξε η προδοσία της, ο φασισμός της, η σκατοψυχιά και η βλακεία της. Την έριξε ο επεκτατισμός και η απάνθρωπη επεκτατικότητα του τουρκικού στρατού και του τουρκικού Κράτους.

Την έριξε η αγριότητα των ελληνοκυπρίων και των τουρκοκυπρίων εθνικιστών. Την έριξε το αίμα μας. Η θυσία της Κύπρου. Και ενώ η Ελλάδα δικαίως πανηγύριζε τη Μεταπολίτευση, εμείς, με τους νεκρούς μας άταφους, το ξέραμε πως ήμασταν μόνοι. Και δεύτερη εισβολή ερχόταν σε λίγες μέρες”.

Αξίζει να σημειώσουμε πως ο Αλκίνοος Ιωαννίδης “βρέθηκε” με την ιστορική του μπάντα 24 χρόνια μετά τις πρώτες τους κοινές εμφανίσεις και την ηχογράφηση του live album “ΕΚΤΟΣ ΤΟΠΟΥ ΚΑΙ ΧΡΟΝΟΥ” (Σταύρος Λάντσιας: πλήκτρα, Μιλτιάδης Παπαστάμου: ηλεκτρικό βιολί, Γιώτης Κιουρτσόγλου: ηλεκτρικό μπάσο, Μιχάλης Καπηλίδης: τύμπανα, Αλκίνοος Ιωαννίδης: ηλεκτρική κιθάρα, φωνή).

“Είναι πάντοτε ωραίο να επιστρέφεις”, όπως είπε και ο ίδιος ο Αλκίνοος προς το τέλος της συναυλίας, που κράτησε σχεδόν τρεις ώρες, με τραγούδια από όλο το φάσμα της σπουδαίας καριέρας του. Με μεγάλη χαρά είδαμε επίσης νέα παιδιά να ξέρουν απ’ έξω σχεδόν όλα τα τραγούδια του, κόσμο με τα μικρά παιδιά τους στα χέρια, ανθρώπους μεγαλύτερων ηλικιών, όλους μπλεγμένους σε ένα πολύχρωμο κουβάρι από αυτά που πραγματικά χαίρεσαι να γίνεσαι μέρος τους, σχεδόν λυτρωτικά.