Αντίο σήμερα στη Μυρσίνη που αγαπούσε τη ζωή

 

Μυρσίνη Ζορμπά / Αντίο σήμερα στη Μυρσίνη που αγαπούσε τη ζωή

Αλεξάνδρα Χριστακάκη

avgi.gr 

3–4 λεπτά

---

Τελευταίος αποχαιρετισμός στη Μυρσίνη Ζορμπά  σήμερα , έτσι όπως η ίδια θέλησε και σχεδίασε μέσα στην παγωνιά της επίγνωσης του τέλους. Του δικού της τέλους. Πόση δύναμη χρειάζεται για να οργανώσεις την τελετή της δικής σου αναχώρησης, όταν και οι τελευταίες χαραμάδες ελπίδας για ζωή κλείνουν και η καταχνιά είναι κυρίαρχη; Υπαρκτές οι αξίες της ακόμη και μέσα στην ανυπαρξία της.

Θέλησε η  «αναχώρηση» της να είναι σε απόλυτη αρμονία με αυτά που υπερασπίστηκε εν ζωή. Δημόσιος αποχαιρετισμός, γιατί η Μυρσίνη ήταν ένα κατεξοχήν δημόσιο πρόσωπο ως ηθική δέσμευση ζωής.

Πολιτική κηδεία, όχι όμως ως απαξιωμένου και παρακατιανού θεσμού, όπως τον θέλει η Εκκλησία και η εξουσία. Όχι ως τελετή  ασφυκτικά στριμωγμένη σε μικρά δωμάτια ενός νεκροταφείου, όπου δυσφορούν, ασφυκτιούν και δεν μπορούν να συμμετέχουν, όσοι θέλουν με σεβασμό και αξιοπρέπεια να ανταμώσουν για τελευταία φορά με αυτόν που φεύγει. Η Μυρσίνη, θέλησε ο τελευταίος σταθμός του σύντομου ταξιδιού της να έχει άπλα ανθρώπους, μουσικές και τραγούδια που αγάπησε, μουσικά όργανα, ποιήματα και λόγια αγάπης.

Σήμερα , λοιπόν, στον προαύλιο χώρο του ΣΦΕΑ, στο Πάρκο Ελευθερίας, (πρώην ΕΑΤ-ΕΣΑ), στις 12.00 το μεσημέρι, οι νότες από τις μελωδίες που αγάπησε και αγαπήσαμε θα πλημμυρίσουν τον χώρο, συνοδεύοντας τη σιωπή, τη θλίψη, μετουσιώνοντας τον πόνο της απουσίας σε συναίσθημα και σκέψη.

Ζωντανές μελωδίες από δύο μουσικά σχήματα, απαγγελίες ποιημάτων που η ίδια επέλεξε, ενώ σε ένα videowall η Μυρσίνη να διατρέχει τον χρόνο. Η Μυρσίνη του πολιτισμού, της πολιτικής, των κινημάτων, των θεσμών, της ζωής, της δράσης, των βιβλίων και των λουλουδιών, του έρωτα και των χρωμάτων, του γέλιου και της ζωντάνιας. Η φωνή της θα ακουστεί για λίγο από τα μικρόφωνα για να την κρατήσουμε ζωντανή, όταν η μνήμη πια θα αναλάβει την φροντίδα της. Θα θυμηθούμε εκεί όσα έκανε η Μυρσίνη για τον πολιτισμό, τα οποία ξέχασαν εσκεμμένα ο Μητσοτάκης και η Μενδώνη στα συλλυπητήρια μηνύματα τους. Τη φοβούνται ή τη ζηλεύουν ακόμη και στην «ανυπαρξία» της.

Η αποτέφρωση θα γίνει στη Ριτσώνα, στις 4 μμ. Και το επόμενο ραντεβού που δίνει η Μυρσίνη είναι στην παρουσίαση του αυτοβιογραφικού της βιβλίου που άρχισε να γράφει όταν η αρρώστια κέρδισε την παρτίδα, και επιμελείται ο Αντώνης Λιάκος. Γιατί η Μυρσίνη «δεν παραδέχθηκε την ήττα», σε αυτή την αναμέτρηση με την οποία θα έρθουμε αντιμέτωποι όλοι ανεξαιρέτως. Έτσι αν και καθηλωμένη στο κρεβάτι, επίμονη και στοχοπροσηλωμενη όπως σε όλη της τη ζωή, μετέτρεψε την αδυναμία και την σιωπή της σε έναν στοχαστικό διάλογο για τις ζωές που διέτρεξε από την νιότη της ως  την ενηλικίωση της, δηλαδή για μια περίοδο που ταυτίζεται με τη σύγχρονη μεταπολεμική ιστορία και της περιπέτειες της Ελλάδας που ζούμε και αναπνέουμε. «Σημειώσεις από την εποχή των προσδοκιών» θα είναι ο τίτλος που έδωσε. Δηλαδή σημειώσεις που αφορούν και τις σημερινές προσδοκίες όσων ακόμη ονειρευόμαστε να αλλάξουμε τον κόσμο. Και η Μυρσίνη μας έδειξε τον τρόπο και πως να διεκδικούμε την ουτοπία με συγκεκριμένη και καθημερινή δράση και στάση ζωής. Οι οικείοι της παρακαλούν για την άμεση προσέλευση, να είμαστε εκεί στις 11.30. 

Επικήδειους θα εκφωνήσουν ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ Αλέξης Τσίπρας, ο σύντροφός της Αντώνης Λιάκος καθώς και φίλοι και σύντροφοι.

• 
  

ΣΤΙΓΜΕΣ ΑΠΟ ΤΗ ΖΩΗ ΤΗΣ ΜΥΡΣΙΝΗΣ

Myrsini Zorba 

>Το τελευταίο κείμενο της Μυρσίνης

  «Η λέξη που ταιριάζει σε αυτόν τον σύντομο ορίζοντά μου είναι η ανυπαρξία.

 

 Δεν περιγράφεται, γιατί είναι ένας ου τόπος, ου χρόνος. Την περασμένη εβδομάδα στη συζήτηση με τον γιατρό κατάλαβα ότι διακόπτουμε τις χημειοθεραπείες, δεν είχαν αποτέλεσμα, και ότι δεν υπάρχουν εναλλακτικές. Επομένως, η ανυπαρξία είναι αυτό που εκφράζει καλύτερα, που διατυπώνει με μεγαλύτερη ακρίβεια αυτό που έρχεται. 

Βέβαια, όλο το διάστημα, εδώ και έναν χρόνο, μέσα από τη συμπίεση, που διαρκώς μεγαλώνει, τον χρόνο που η κλεψύδρα του αδειάζει, διογκώνεται ο φόβος, που στην αρχή είχε μερικές χαραμάδες, κάποιες ελπίδες, μερικά ίσως πιθανόν, και σιγά σιγά ο φόβος καταλαμβάνει όλον τον υπάρχοντα χρόνο και είναι τόσο απόλυτος που πια δεν φοβάσαι, γιατί δεν υπάρχει μέσα σε αυτό κάτι που να κινείται, να έχει μία ροή. 

Υπάρχει μόνο αυτό που ζεις και που από τη μία μεριά είναι σκοτεινό και δυσοίωνο, μια δυστοπία, από την άλλη είναι η πραγματική ζωή, αυτό το κάθε μέρα, που το επιμελείσαι, το φροντίζεις. Το φαγητό, το διάβασμα, ο καιρός έξω από το παράθυρο, τα ωραία λουλούδια, οι φίλοι, οι επικοινωνίες οι συζητήσεις, τα ενδιαφέροντα πάνω απ’ όλα, η δύναμη των ιδεών που δεν σταματάει να υπάρχει και που καταφέρνει να εξακτινωθεί πέρα από χρόνο. 

Επομένως, υπάρχουν οι δύο πλευρές και η ζωή είναι αυτή που κερδίζει την καθημερινότητα, οπότε αυτός ο συμπαγής όγκος του φόβου μένει εκεί, παγωμένος και παγιωμένος και σου επιτρέπει να ζήσεις αυτό που ζεις. Πιο πέρα, σηκώνοντας το βλέμμα, η ανυπαρξία είναι το πιο ρεαλιστικό…

 Είναι λίγο αστείο. βέβαια, καμία ανυπαρξία δεν είναι ρεαλιστική, παρά μόνο άμα τη βλέπεις απ’ έξω και εγώ τη βλέπω από πολύ κοντά πια.»

 Πέρασε στην ανυπαρξία πριν από λίγο. Μυρσίνη Ζορμπά.

Μυρσίνη Ζορμπά