Ο χορός των τρελών γυναικών (2021)

Η Οζενί έχει ένα μοναδικό χάρισμα: βλέπει και ακούει τους... νεκρούς.!Όταν μαθαίνουν το μυστικό της, στα τέλη του 19ου αιώνα, οι δικοί της την πηγαίνουν στη νευρολογική κλινική Πιτιέ-Σαλπετριέρ. Παραδομένη στη μοίρα της, κι ενώ όλοι ετοιμάζονται για τον ετήσιο "Χορό των τρελών γυναικών" που διοργανώνει ο δρ Σαρκό, γνωρίζει τη Ζενεβιέβ, κι αυτή η συνάντηση θα καθορίσει το μέλλον και των δύο.

 [..............]

Η Mélanie Laurent μεταφέρει στον κινηματογράφο - ή έστω στην οθόνη - το ομώνυμο βιβλίο της Victoria Mas που κυκλοφόρησε το 2019 (από το 2020 κυκλοφορεί και στα ελληνικά από τις εκδόσεις Ωκεανός). Οι μοντέρνες κινηματογραφικές «ιστορίες φαντασμάτων» συχνά αυτοπεριορίζονται σε - διόλου ευκαταφρόνητες - επιδείξεις στυλ. Ενδεικτικά αναφέρω την «Έκτη Αίσθηση», το «Οι Άλλοι» και το «Η Βοηθός» (Personal Shopper) του Olivier Assayas, συμπατριώτη της Laurent. Αντιθέτως, ο «Χορός των Τρελών Γυναικών» ξεκινά από τα χνάρια που χάραξε ο Guillermo del Toro στον «Πορφυρό Λόφο» και εξελίσσεται σε μια οικουμενική μαρτυρία, ενδεχομένως κόντρα ακόμα και στο πρωτόλειο υλικό του βιβλίου, που ήθελε να στηρίξει τη μυθοπλασία του στην πολύ πραγματική ιστορία του Νοσοκομείου-Ασύλου Pitié-Salpêtrière. Η περαιτέρω αποδέσμευση από τα πραγματικά γεγονότα υπογράφει το διαβατήριο για την οικουμενικότητα. Σημαντικός σύμμαχος αποδεικνύεται η εποχή όπου τοποθετείται η ιστορία, στις απαρχές της σύγχρονης επιστήμης, όταν ακόμα ο σύγχρονος ορθολογισμός έκανε τα πρώτα του δειλά βήματα, ενώ η επιστημονική κοινότητα λειτουργούσε με όρους θρησκευτικής σέχτας και εδραζόταν σε ιδέες πια απαρχαιωμένες όπως η φυλετική ανωτερότητα.

Ορέστης Καζασίδης

Κριτική: Έχετε πρόσκληση για τον παθιασμένο «Χορό των Τρελών γυναικών

.mixgrill.gr

Η συγκλονιστική Lou de Laâge στον πρωταγωνιστικό ρόλο της Eugénie έχει διττή αποστολή. Από τη μία, καλείται να πείσει τον θεατή ότι όντως επικοινωνεί με τα πνεύματα ή έστω να μην του επιτρέψει να το αμφισβητήσει. Η Eugénie δεν είναι «τρελή», αλλά μια νεαρή κοπέλα που θέλει να ζήσει τη ζωή της με τον τρόπο της. Και αυτό είναι το δεύτερο κομμάτι της αποστολής: να μεταδώσει τη διαχρονικότητα του χαρακτήρα της, ο οποίος είναι στην ουσία του άχρονος. Η Eugénie θα μπορούσε να είναι μια πριγκίπισσα του Μεσαίωνα, μια χωριατοπούλα του 18ου αιώνα ή ένα κορίτσι του 20ού αιώνα που ονειρεύεται να γίνει μηχανικός. Η Lou de Laâge αποτελεί το βαρυτικό κέντρο της ταινίας και ως συναισθηματικό εκκρεμές συμπαρασύρει τον θεατή ανάμεσα στις συναισθηματικές της μεταπτώσεις. Δίπλα της εμφανίζεται η ίδια η σκηνοθέτιδα Mélanie Laurent στον ρόλο της αρχινοσοκόμας του ασύλου, η οποία θα βρεθεί τόσο λόγω θέσης, αλλά κυρίως λόγω φύσης από την πρώτη στιγμή κοντά στην Eugénie και θα κάνει το δικό της ταξίδι.

«Ο Χορός των Τρελών Γυναικών» είναι μια παθιασμένη ταινία που αποφεύγει επιδέξια να πέσει στην παγίδα των στερεοτύπων. Από την εναρκτήρια σκηνή στην κηδεία του Victor Hugo, η οποία αποκαλύπτει σταδιακά την πολυσήμαντη σημασία της, ως την κορύφωση στον χορό των τρελών γυναικών που υπόσχεται ο τίτλος, πρόκειται για ένα φεμινιστικό μανιφέστο. Ως τέτοιο ενδέχεται να προσβάλλει με τους αφορισμούς της σε συνδυασμό με τον συναισθηματικό πυρήνα της. Ως τέτοιο οφείλει να προσβάλλει ιεροκήρυκες και τυφλούς οπαδούς ανήθικων ιδεών.