«Δεν βλέπει πια να μου τηλεφωνήσει - Νύχτα που φέρνεις πρόσωπο»

Από τον δίσκο «Οι μπαλάντες της οδού Ατθίδων» του Δημήτρη Παπαδημητρίου , σε ποίηση Διονύση Καψάλη.

Διονύσης Καψάλης - Βιβλιοnet

 Ερμηνεία :Γιώργος Φλωράκης


  Δεν βλέπει πια να μου τηλεφωνήσει - Νύχτα που φέρνεις πρόσωπο

  Δεν βλέπει πια να μου τηλεφωνήσει·
  τα δάχτυλά της φέγγουν γερασμένα
  και τρέμουν, όταν πάει να σχηματίσει
  τον αριθμό που ίσως βγάλει εμένα.

  Κι όπως θα μ' έχει μέσα της κρατήσει,
  δέκα ετών παιδί στην Καλλιθέα,
  των ουρανών ν’ αγγίζω την ιδέα
  στο κιάλι που αυτή μού 'χε χαρίσει,

  τις Άρκτους, την Κασσιόπη και τη Λύρα·
  κι όπως θα πέφτει τ' άναυδο σκοτάδι,
  κι η πρώτη τρυφερότητα, σαν μοίρα,

  θα μου ζητήσει φως για ό,τι πήρα,
  τα χέρια της τυφλά θα βρουν το χάδι
  να πλύνουν τα δικά μου στο νιπτήρα

  Νύχτα που φέρνεις πρόσωπο, που φέρνεις
  πατέρα και μητέρα και τους παίρνεις,

  που βλέπεις να δικάσεις, πάρε απόψε
  αντίτιμο των χρόνων μου και κόψε

  και μοίρασε το σώμα μου στις λέξεις,
  πληγή Θεού κι αμόλυντη να φέξεις·

  η μέρα λιγοστεύει και το φως
  πήρε τα βάθη, φόβος κι αδερφός.

  Και νύχτα, κάνε απόψε πού 'μαι μόνος
  και δεν γυρνά ανύποπτος ο χρόνος,

  σαν παλαιός και πλήρης ημερών
  να κοιμηθώ τον ύπνο των νερών,

  σαν παλαιός καί πλήρης ονομάτων
  να κοιμηθώ την πλάση των υδάτων