Νίκος Τσιφόρος
Πολυτάλαντος και πολυσχιδής, ο Νίκος Τσιφόρος ξεκίνησε την επαγγελματική του διαδρομή από τη δικηγορία και άφησε εποχή ως χρονογράφος, ευθυμογράφος, θεατρικός συγγραφέας, σεναριογράφος και σκηνοθέτης του θεάτρου και του κινηματογράφου. Τα έργα του αποτέλεσαν ανεξάντλητη πηγή γέλιου, που τόσο πολύ ανάγκη είχε ο ελληνικός λαός στα δύσκολα μεταπολεμικά χρόνια, ενώ και σήμερα διαβάζονται ευχάριστα και προκαλούν ανάλογα συναισθήματα.
Ο Νίκος Τσιφόρος γεννήθηκε στις 27 Αυγούστου 1909 στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Ο πατέρας του ήταν επιχειρηματίας και καταγόταν από παλιά, ιστορική οικογένεια της Λίμνης Ευβοίας. Δύο χρόνια μετά τη γέννησή του, η οικογένεια του επέστρεψε μόνιμα στην Αθήνα. Από τα 11 του άρχισε ν’ ασχολείται με το γράψιμο, ενώ την πρώτη του επιθεώρηση την έγραψε το 1928 για ένα θερινό θέατρο στη Φρεαττύδα. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και άσκησε για λίγο το επάγγελμα του δικηγόρου, εργάστηκε για δύο χρόνια στο Ελεγκτικό Συνέδριο και στη συνέχεια παραιτήθηκε για να μπαρκάρει στα καράβια.
Ξεκίνημα με... «Πινακοθήκη των Ηλιθίων»
Το συγγραφικό του ταλέντο αποκαλύφθηκε στη διάρκεια της Κατοχής με το θεατρικό έργο «Πινακοθήκη των Ηλιθίων», που ανέβηκε το 1944 από τον θίασο του Δημήτρη Χορν και της Μαίρης Αρώνη και γνώρισε μεγάλη επιτυχία. Μεταπολεμικά ασχολήθηκε συστηματικά με το χώρο του θεάματος και κυρίως της κωμωδίας, στην οποία διέπρεψε. Έγραψε περισσότερες από 40 επιθεωρήσεις (είτε μόνος του, είτε σε συνεργασία με τον Πολύβιο Βασιλειάδη) και περισσότερα από 60 σενάρια για τον κινηματογράφο, ενώ σκηνοθέτησε ο ίδιος πολλά έργα του. Το 1948 σκηνοθέτησε την πρώτη του ταινία με τίτλο «Χαμένοι Άγγελοι», ένα δράμα με πρωταγωνιστές τη Σμαρούλα Γιούλη, την Ειρήνη Παππά και τον Μίμη Φωτόπουλο.
Εργάστηκε στο ραδιόφωνο και συνεργάστηκε με εφημερίδες («Ελληνικόν Μέλλον», «Προοδευτικός Φιλελεύθερος», «Το Βήμα», «Ελεύθερος Κόσμος») και περιοδικά («Τραστ», «Ρομάντσο», «Ταχυδρόμος», «Πάνθεον»).
Πηγή έμπνευσης η καθημερινότητα της αθηναϊκής κοινωνίας
Ο Τσιφόρος άντλησε τα θέματα των ευθυμογραφημάτων του από την καθημερινότητα της αθηναϊκής κοινωνίας, ιδιαίτερα της περιθωριακής, που χάρη στην ιδιορρυθμία της προσέφερε άφθονο υλικό, το οποίο αξιοποίησε με μοναδικό τρόπο η εκπληκτική φαντασία του στο πιο γνωστό του έργο «Τα παιδιά της πιάτσας». Πολύ επιτυχημένες είναι οι παρωδίες συγκεκριμένων ιστορικών γεγονότων, με βάση τα οποία ο Τσιφόρος έγραψε δικής του έμπνευσης ιστορίες, ενώ ιδιαίτερα απολαυστικές είναι οι περιπέτειες του Μίλωνος Φιρίκη, του «Μυστικού Πράκτορα χωρίς 08», μία παρωδία των ταινιών του Τζέιμς Μποντ, που πρωτοδημοσιεύτηκαν το 1965 στο περιοδικό «Ταχυδρόμος».
Ο Νίκος Τσιφόρος πέθανε στις 6 Αυγούστου 1970, σε ηλικία 60 ετών, ύστερα από πεντάχρονη μάχη με τον καρκίνο. Όπως γράφτηκε σε μία εφημερίδα της εποχής, με τον χαμό του έκανε για πρώτη φορά να κλάψουν οι συγγενείς, οι φίλοι του και το κοινό που τον λάτρεψε.
Έχουν εκδοθεί πάνω από 25 αυτοτελή έργα του Νίκου Τσιφόρου, όπως «Εμείς και οι Φράγκοι (1970), «Ελληνική Μυθολογία» (1970), «Σταυροφορίες» (1971), «Τα ρεμάλια ήρωες» (1972), «Παραμύθια πίσω από τα κάγκελα» (1972), «Πινακοθήκη των ηλιθίων» (1973), «Μίλων Φιρίκης» (1973), «Άνθρωποι και ανθρωπάκια» (1974), «Τα παλιόπαιδα τ' ατίθασα» (1974), «Τα παιδιά της πιάτσας» (1974), «Ιστορία της Γαλλίας» (1978), «Ιστορία της Αθήνας» (1979), «Ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών» (1979) και «Ιστορία της Αγγλίας» (1980).
Πηγή: https://www.sansimera.gr/biographies/2413?&utm_source=newsletter&utm_medium=email&utm_campaign=sinevi_san_simera&utm_term=2021-08-27
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου